Wyrok NSA z dnia 4 listopada 2016 r., sygn. II OSK 235/15
W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego odnoszącym się do ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych za ugruntowane należy traktować stanowisko, zgodnie z którym brak potwierdzenia pobytu określonej osoby przez podmiot dysponujący tytułem prawnym do lokalu, czy też brak jego zgody na zameldowanie osoby w lokalu oraz brak przedłożenia dokumentu potwierdzającego tytuł prawny tego podmiotu do lokalu nie uniemożliwiają zameldowania osoby, jeśli w toku postępowania wyjaśniającego organ administracji publicznej potwierdzi fakt jej zamieszkiwania w lokalu, odnośnie do którego czynność meldunkowa ma zostać dokonana.
Teza od Redakcji
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Jerzy Siegień Sędziowie: sędzia NSA Paweł Miładowski (spr.) sędzia del. WSA Rafał Wolnik Protokolant: sekretarz sądowy Tomasz Bogdan Godlewski po rozpoznaniu w dniu 4 listopada 2016 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej R. Ż. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 5 listopada 2014 r. sygn. akt IV SA/Po 299/14 w sprawie ze skargi R. Ż. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] stycznia 2014 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wymeldowania oddala skargę kasacyjną
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 5 listopada 2014 r., sygn. akt II SA/Po 299/14, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu, oddalił skargę R. Ż. na decyzję Wojewody Wielkopolskiego z dnia [...] stycznia 2014 r., nr [...], w przedmiocie odmowy wymeldowania. W uzasadnieniu wyroku Sąd przytoczył następujące okoliczności faktyczne i prawne sprawy.
Decyzją z dnia [...] stycznia 2014 r., nr [...], Prezydent Miasta O., w związku z wnioskiem R. Ż. o wymeldowanie, odmówił wymeldowania J. S. z pobytu czasowego trwającego ponad 3 miesiące z mieszkania przy ul. [...] w O..
W ocenie organu I instancji zebrany w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do wysunięcia wniosku, że J. S. trwale i dobrowolnie opuścił przedmiotowe mieszkanie. Całokształt zachowań zameldowanego nie wskazuje bowiem na to, że lokal w którym jest czasowo zameldowany, przestał być miejscem koncentracji jego interesów życiowych. Dowody, jak przesłuchanie sąsiadów, tudzież policyjna kontrola meldunkowa nie potwierdziły, że J. S. opuścił miejsce zameldowania na pobyt czasowy trwający ponad 3 miesiące. Z materiału dowodowego wynika, że J. S. mieszka pod ww. adresem wraz z córką i jej dziećmi, pomagając jej w różnych sprawach życiowych i w opiece nad dziećmi. Okoliczności te potwierdzili świadkowie. Przy czym w soboty i niedziele wraca do miejsca zameldowania na pobyt stały, by wspomóc żonę w opiece nad drugą córką. Potwierdziły to także dokonane przez organ oględziny ww. mieszkania. Zdaniem organu J. S. ma swobodny dostęp do przedmiotowego mieszkania i korzysta z niego według własnego uznania i w takim zakresie, jaki jest mu potrzebny i na jaki zezwala mu wolny czas. Skoro zaś nie wykazano w postępowaniu dowodowym, że strona opuściła miejsce pobytu czasowego trwającego ponad 3 miesiące bez wymeldowania, to brak jest podstaw do wydania decyzji administracyjnej o wymeldowaniu J. S.. Nie zostały bowiem spełnione przesłanki dotyczące opuszczenia miejsca pobytu czasowego trwającego ponad 3 miesiące, o których mowa w art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (Dz. U. z 2006 r. Nr 139, poz. 993 ze zm.), tzn. faktyczne opuszczenie lokalu, dobrowolne opuszczenie lokalu, niedopełnienie obowiązku wymeldowania się z dotychczasowego miejsca pobytu stałego lub czasowego trwającego ponad 3 miesiące.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
