Wyrok NSA z dnia 26 listopada 2015 r., sygn. II OSK 1013/15
Zgodnie z utrwalonym już orzecznictwem, gdy w skardze kasacyjnej zarzuca się zarówno naruszenie prawa materialnego, jak i naruszenie przepisów postępowania, to w pierwszej kolejności rozpoznaniu podlegają zarzuty naruszenia przepisów postępowania.
Teza od Redakcji
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Małgorzata Stahl Sędziowie NSA Grzegorz Czerwiński del. WSA Wanda Zielińska-Baran (spr.) Protokolant asystent sędziego Anna Armińska po rozpoznaniu w dniu 26 listopada 2015 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej B. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 21 stycznia 2015 r. sygn. akt II SA/Łd 1064/14 w sprawie ze skargi B. K. o wymierzenie grzywny Powiatowemu Inspektorowi Nadzoru Budowlanego w [...] w przedmiocie niewykonania wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 5 lipca 2013 r. w sprawie II SAB/Łd 47/13 oddala skargę kasacyjną.
Uzasadnienie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi wyrokiem z dnia 21 stycznia 2015 r., sygn. akt II SAB/Łd 1064/14, oddalił skargę B. K. o wymierzenie grzywny Powiatowemu Inspektorowi Nadzoru Budowlanego w [...] w przedmiocie niewykonania wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 5 lipca 2013 r. w sprawie II SAB/Łd 47/13. W uzasadnieniu wyroku podano, że B. K. wniosła skargę o wymierzenie grzywny Powiatowemu Inspektorowi Nadzoru Budowlanego w [...] w sprawie niewykonania wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 5 lipca 2013 roku, w sprawie II SAB/Łd 47/13, podnosząc, iż organ łamiąc prawo stosuje działania przewlekające postępowanie, które ciągnie się od 2005 roku. Po wyeliminowaniu z obrotu prawnego decyzji będącej wykonaniem wyroku w sprawie o sygn. akt II SAB/Łd 47/13, organ nie wydał decyzji w sprawie. Nałożona na organ grzywna w kwocie 3.000 zł okazała się niewystarczająca, dlatego wnosi o wymierzenie grzywny w maksymalnej wysokości. W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, wskazując, iż wyrokiem z dnia 5 lipca 2013 roku, sygn. akt: II SAB/Łd 47/13 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi został zobowiązany do wydania aktu w sprawie samowolnie wybudowanego budynku letniskowego zlokalizowanego po wschodniej stronie nieruchomości położonej w L: przy ul. S. [...], w terminie miesiąca od dnia uprawomocnienia się wyroku. Termin do załatwienia sprawy liczy się od dnia doręczenia akt organowi (art. 286 § 2 p.p.s.a.). Zwrot akt administracyjnych nastąpił w dniu 27 września 2013 r. Organ w dniu [...] października 2013 r. wydał w sprawie decyzję nr [..] mocą, której nakazał H. K., S. K. oraz T. K., wykonanie robót budowlanych w budynku rekreacji indywidualnej (letniskowym) zlokalizowanym po wschodniej stronie nieruchomości położonej w L. przy ul. S. [...], niezbędnych do doprowadzenia tego budynku do stanu zgodnego z przepisami, polegających na wykonaniu szczegółowo określonych robót budowlanych. Oznacza to, że wyrok WSA w Łodzi z dnia 5 lipca 2013 roku, sygn. akt: II SAB/Łd 47/13 został wykonany z zachowaniem terminu zakreślonego w wyroku, bowiem termin ten ekspirował z dniem 28 października 2013 r. Okoliczność wyeliminowania tej decyzji z obrotu prawnego nie zmienia poglądu, iż wyrok uwzględniający skargę na bezczyność został wykonany. Organ nadto wskazał, iż storna wezwała organ do wykonaniu wyroku, lecz z uwagi na znikomy odstęp czasowy pomiędzy tą czynnością a wniesieniem skargi został pozbawiony możliwości reakcji na wezwanie oraz uchronienia się przed skutkami wniesienia skargi. Tym samym zasadne staje się, zdaniem organu, rozważenie kwestii skuteczności wezwania, a zatem dopuszczalności skargi. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi oddalając zaskarżonym wyrokiem na podstawie art. 151 p.p.s.a. skargę wskazał, iż stosownie do art. 154 § 1 p.p.s.a. w razie niewykonania wyroku uwzględniającego skargę na bezczynność oraz w razie bezczynności organu, po wyroku uchylającym lub stwierdzającym nieważność aktu lub czynności strona, po uprzednim pisemnym wezwaniu właściwego organu do wykonania wyroku lub załatwienia sprawy, może wnieść skargę w tym przedmiocie, żądając wymierzenia temu organowi grzywny. Zasadniczą przesłanką do zastosowania art. 154 § 1 p.p.s.a. i wymierzenia organowi grzywny jest ustalenie, że organ administracji nie wykonał wyroku sądu. Zgodnie z art. 286 § 2 p.p.s.a. termin do załatwienia sprawy przez organ administracji określony w przepisach prawa lub wyznaczony przez sąd liczy się od dnia doręczenia akt organowi. Sąd stwierdził, iż skarżąca dopełniła czynności z art. 154 § 1 p.p.s.a. wzywając organ pismem z dnia 25 września 2014 roku do wykonania wyroku. Następnie w dniu 30 września 2014 r. wniosła skargę do sądu. Słusznie dostrzegł organ, iż wezwanie wpłynęło do niego w dniu 29 września 2014 r., a skarga w dniu 3 października 2014 r. Sąd wskazał, iż warunkiem wniesienia skargi, o której mowa w wart. 154 § 1 p.p.s.a. jest uprzednie skierowanie do organu wezwania do wykonania wyroku. Skarga w trybie przywołanego przepisu nie jest obarczona żadnym terminem, zatem nie ma podstaw do przyjęcia, iż skarga nie jest dopuszczalna bowiem organ miał za mało czasu na zajęcie stanowiska w sprawie. Na tej podstawie Sąd uznał, że skarga jest formalnie dopuszczalna. Sąd wskazał, iż Wojewódzki Sądu Administracyjny w Łodzi w wyroku z dnia 5 lipca 2013 roku w sprawie II SAB/Łd 47/13, którego dotyczy skarga, zobowiązał Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w [...] do wydania aktu w sprawie samowolnie wybudowanego budynku letniskowego zlokalizowanego po wschodniej stronie nieruchomości położonej w L. przy ul. S. [...], w terminie jednego miesiąca od dnia uprawomocnienia się wyroku. W punkcie drugim wyroku sąd stwierdził, że bezczynność organu miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa i w punkcie trzecim wymierzył z tego tytułu organowi grzywnę w kwocie 3.000 zł. W ostatnim, czwartym punkcie sąd zasądził od organu na rzecz skarżącej zwrot kosztów postępowania. Wyrok jest prawomocny od dnia 17 września 2013 roku. Akta sprawy wraz z prawomocnym wyrokiem Sądu wpłynęły do organu dnia 27 września 2013 r., zatem od tej daty - zgodnie z treścią art. 286 § 2 p.p.s.a. - należy liczyć termin do załatwienia sprawy. Określony wyrokiem Sądu miesięczny termin ekspirował z dniem 28 października 2013 r. Sąd wskazał, iż niekwestionowaną okolicznością jest to, że w dniu [...] października 2013 r. organ wydał w sprawie decyzję nr [...]. Fakt, iż decyzja ta została wyeliminowana z obrotu prawnego w toku postępowania odwoławczego, czy sądowoadministracyjnego, nie zmienia oceny, iż wyrok uwzględniający skargę na bezczynność został wykonany. Sąd stwierdził, iż skoro organ w wyznaczonym wyrokiem Sądu terminie, sprawę załatwił, to skarga o wymierzenie grzywny w trybie art. 154 p.p.s.a. nie zasługuje na uwzględnienie. Prawomocny wyrok zobowiązywał organ do załatwienia sprawy w określonym terminie, co niewątpliwie organ uczynił. Rzeczony wyrok nie zobowiązywał organu do załatwienia sprawy w konkretnie określony sposób, ani nie obligował do wydania decyzji, która nie mogłaby być zakwestionowana w toku postępowania odwoławczego lub sądowego. Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniosła B. K. zaskarżając go w całości, zarzucając mu naruszenie przepisów: 1. postępowania, a to art. 154 § 1 i 2 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi- a to wobec jego wadliwego niezastosowania, będącego wynikiem błędnego przyjęcia, że rozpoznając skargę w trybie opisanego wyżej przepisu - w kontekście ustawowej przesłanki niewykonania wyroku - Sąd nie jest uprawniony badać treści ( wydanej na skutek wyroku uwzględniającego skargę na bezczynność) decyzji, w sytuacji gdy teza taka jest prawidłowa tylko gdy chodzi o to, że Sąd nie jest władny badać merytorycznej trafności i zasadności takiej decyzji - Sąd jest jednak zobligowany do zbadania czy decyzja taka została wydana w rozpoznawanej sprawie, a więc czy dotyczy ona rozstrzygnięcia i w przypadku ustalenia, że decyzja dotyczy nie tego przedmiotu do którego organ w świetle poprzedniego wyroku Sądu był zobowiązany - winien uznać, że doszło do niewykonania wyroku mimo formalnego wydania decyzji, 2. prawa materialnego, a to przepisów art. 37 Prawa budowlanego z dnia 24 października 1974 r. ( Dz. U. nr 38, poz. 229), art. 40 i art. 103 § 2 Prawa budowlanego z dnia 7 lipca 1994 r. ( Dz. U. nr 89, poz. 414 tj. z dnia 2 października 2013 r. ( Dz.U. z 2013 r., poz. 1409) wskutek niezastosowania i niezaakceptowania poglądu, iż spełnieniem nałożonego na organ orzeczeniem Sądu obowiązku rozstrzygnięcia sprawy samowoli budowlanej dokonanej przed dniem 1 stycznia 1994 roku jest rozstrzygnięcie polegające na legalizacji innej samowoli budowlanej dokonanej po roku 2005 - w sytuacji gdy w takiej sytuacji nie doszło do rozstrzygnięcia sprawy, a więc de iure niewykonania wyroku. Skarżąca kasacyjnie wniosła o uchylenie skarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Łodzi oraz zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego. W odpowiedzi na skargę kasacyjną Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w [...] wniósł o jej oddalenie jako pozbawionej uzasadnionych podstaw.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
