Wyrok NSA z dnia 14 października 2015 r., sygn. I FSK 1052/14

Dla skorzystania z prawa do odliczenia podatku niezbędnym jest aby spełnione zostały warunki: materialny, czyli dostawa towaru lub wykonanie usługi oraz formalny, czyli dysponowanie fakturą spełniającą warunki formalne do odlliczenia VAT, a przy ich spełnieniu, pozbawienie podatnika prawa do odliczenia może mieć miejsce, gdy na podstawie obiektywnych okoliczności zostanie ustalone, że dostawa (usługa) została zrealizowana na rzecz podatnika, który wiedział lub powinien był wiedzieć, że nabywając towar (usługę), uczestniczył w transakcji wykorzystanej do popełnienia oszustwa w podatku od wartości dodanej.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Arkadiusz Cudak (sprawozdawca), Sędzia NSA Danuta Oleś, Sędzia WSA (del.) Izabela Najda-Ossowska, Protokolant Krzysztof Zaleski, po rozpoznaniu w dniu 24 września 2015 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej A. W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 20 marca 2014 r., sygn. akt I SA/Po 860/13 w sprawie ze skargi A. W. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w P. z dnia 27 czerwca 2013 r., nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące od stycznia do maja 2007 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od A. W. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w P. kwotę 1800 (słownie: jeden tysiąc osiemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 20 marca 2014 roku, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w sprawie o sygnaturze akt I SA/Po 860/13, działając na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 roku, poz. 270 ze zm.,), dalej p.p.s.a., oddalił skargę A.W. (dalej skarżący) na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w P. z dnia 27 czerwca 2013 roku w przedmiocie podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące od stycznia do maja 2007 roku. 1. Przebieg postępowania przed organami podatkowymi Decyzją z dnia 26 listopada 2012r., Naczelnik Urzędu Skarbowego, działając na podstawie przepisów art. 207, art. 21 § 1 pkt 1, §3 i § 3a, art. 47 § 3, art. 51 § 1, art. 53 § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 roku, poz. 749) (dalej jako "O.p."), art. 86 ust.1, ust. 2 pkt 1 lit. a, ust. 5 i ust. 7, art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a, art. 99 ust. 12, art. 106 ust.1, art. 109 ust. 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 roku, Nr 54, poz. 535 ze zm.,) (dalej ustawa o VAT) z urzędu określił A.W. za miesiące: styczeń 2007r. zobowiązanie w podatku od towarów i usług w kwocie 53.411 zł, luty 2007r. zobowiązanie w podatku od towarów i usług w kwocie 235.110 zł, marzec 2007r. nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym do przeniesienia na następny okres rozliczeniowy w kwocie 115.200 zł, kwiecień 2007r. zobowiązanie w podatku od towarów i usług w kwocie 366.545 zł, maj 2007 r. nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym do przeniesienia na następny okres rozliczeniowy w kwocie 236.108 zł. U skarżącego, prowadzącego Zakład "R", została przeprowadzona kontrola w zakresie prawidłowości rozliczeń podatku od towarów i usług za okres od 01.01.2007r. do 31.11.2007r. W badanym okresie przedmiotem działalności podatnika były usługi budowlane i budowlano-montażowe. Ustalono, że w miesiącach od stycznia do maja 2007r. przyjęto do odliczenia podatek naliczony z faktur VAT, na których jako wystawca widnieje P.A., tj.: z faktury VAT [...] dotyczących wykonania prac budowlanych w ramach inwestycji F. w kilku miejscach w Polsce. Zdaniem organu I instancji ww. faktury VAT nie dokumentują faktycznych transakcji gospodarczych, w związku z czym na podstawie art. 88 ust. 3 pkt 4 lit. a) ustawy o VAT, nie stanowią podstawy do obniżenia przez podatnika podatku należnego za miesiące: styczeń, luty, marzec, kwiecień i maj 2007r. Organ I instancji wskazał, że jedynymi dowodami dokumentującymi wykonanie robót budowlanych, które znajdują się w posiadaniu podatnika, są: faktury VAT; 2 dowody (KW) dotyczące zapłaty za fakturę nr [...], 8 operacji bankowych (wynikających z raportów bankowych) oraz protokoły odbioru prac ogólnobudowlanych, które zawierają zapisy odnośnie m. in. zakresu wykonanych prac, a zostały opatrzone podpisami P.A. i A.W. oraz pieczątkami firmowymi. Organ argumentował, że P.A. nie posiada dowodów potwierdzających zapłatę za wystawione faktury w formie gotówkowej (dowody KW lub KP). Brakuje pisemnych umów, zleceń, kosztorysów, dokumentacji technicznej związanej z usługami budowlanymi wykonanymi rzekomo przez P.A. Istnieją rozbieżności w zeznaniach złożonych przez D.M., A.W. i P.A. odnośnie zakresu wykonanych usług i sprzętu, którym miała dysponować firma P.A. Wykonania robót nie potwierdza też sposób dokumentowania i odbiór przez firmę "R" usług budowlanych wykonanych rzekomo przez P.A. Poza tym zdaniem organu w sprawie istniały rozbieżności w zeznaniach P.A. i A.W. odnośnie sposobu zapewnienia pracownikom firmy P.A. noclegów i wyżywienia. Reasumując, organ I instancji stwierdził, że podatnik poprzez rozliczenie w deklaracjach VAT-7 za miesiące: styczeń, luty, marzec, kwiecień i maj 2007r. podatku VAT, wykazanego w fakturach niepotwierdzających transakcji sprzedaży usług budowlanych, wystawionych przez P.A., zawyżył podatek naliczony za ww. miesiące. Decyzją z dnia 27 czerwca 2013 r., Dyrektor Izby Skarbowej w P., działając na podstawie art. 233 § 1 pkt 1) O.p., po rozpatrzeniu odwołań wniesionych przez pełnomocnika Apolinarego Wojtasa oraz samego A.W. - utrzymał w mocy decyzję organu I instancji podzielając argumentację tam zawartą. 2. Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu Sąd wskazał, że zarzuty skargi dotyczyły dwóch zagadnień. Po pierwsze, pełnomocnik skarżącego wywodził, że zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług za miesiące od stycznia do maja 2007 r. zostało przedawnione, a zatem organ podatkowy nie mógł wydać decyzji określającej zobowiązanie podatkowe. Po drugie, pełnomocnik kwestionował zasadność odmowy prawa do odliczenia podatku z faktur wystawionych przez P.A. w miesiącach od stycznia do maja 2007 r. Sąd uznał, że nie był zasadny zarzut przedawnienia zobowiązania podatkowego za miesiące od stycznia do maja 2007 r. Przytoczył treść art. 70 § 1 O.p., oraz art. 70 § 6 pkt 1 tej ustawy, w brzmieniu obowiązującym w dacie wydania decyzji ostatecznej. Następnie Sąd przywołał wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 17 lipca 2012 r., P 30/11 (Dz. U. z 2012 r., poz. 848), w którym stwierdzono, że art. 70 § 6 pkt 1 O.p., w brzmieniu nadanym przez art. 1 pkt 58 ustawy z dnia 12 września 2002 r. o zmianie ustawy - Ordynacja podatkowa oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 169, poz. 1387 oraz z 2007 r. Nr 221, poz. 1650), w zakresie, w jakim wywołuje skutek w postaci zawieszenia biegu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego w związku z wszczęciem postępowania karnego lub postępowania w sprawie o przestępstwo skarbowe lub wykroczenie skarbowe, o którym to postępowaniu podatnik nie został poinformowany najpóźniej z upływem terminu wskazanego w art. 70 § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, jest niezgodny z zasadą ochrony zaufania obywatela do państwa i stanowionego przez nie prawa wynikającą z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Sąd w zaskarżonym wyroku wyjaśnił, że dla zastosowania art. 70 § 6 pkt 1 O.p., z uwzględnieniem analizowanego wyroku Trybunału Konstytucyjnego znaczenie ma fakt, że podatnik został poinformowany o toczącym się postępowaniu. Co do zasady więc, zdaniem Sądu zobowiązanie w podatku od towarów i usług za miesiące od stycznia do maja 2007 r. ulegało przedawnieniu z dniem 31 grudnia 2012 r. Jednakże postanowieniem z dnia 23 października 2012 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego wszczął dochodzenie w sprawie narażenia na uszczuplenie przez skarżącego podatku VAT za miesiące: styczeń, luty, marzec, kwiecień, maj, czerwiec, lipiec, wrzesień, październik i listopad 2007r., to jest w sprawie przestępstwa skarbowego, określonego w art. 56 § 2, w związku z 6 § 2 ustawy z dnia 10 września 1999r. Kodeks karny skarbowy (t. j. Dz. U. z 2007r., nr 111, poz. 765 ze zm.) (k.k.s.). Następnie pismem z dnia 10 grudnia 2012 r. (skarżący potwierdził odbiór pisma w dniu 27 grudnia 2012 r.) Naczelnik Urzędu Skarbowego, na podstawie art. 121 O.p., zawiadomił skarżącego, że w dniu 23 października 2012 r. został zawieszony bieg terminu przedawnienia zobowiązań podatkowych za styczeń, luty, marzec, kwiecień, maj, czerwiec, lipiec, wrzesień, październik i listopad 2007r., określonych w decyzjach z dnia 26 listopada 2012r., na skutek wystąpienia przesłanki, o której stanowi przepis art. 70 § 6 pkt 1 O.p., tj. wszczęcia postępowania karnego skarbowego. Skarżący został zatem poinformowany o toczącym się postępowaniu karnym skarbowym przed upływem terminu przedawnienia, o którym mowa w art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej. Wobec tego został spełniony warunek stosowania art. 70 § 6 pkt 1 Ordynacji podatkowej w świetle wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 17 lipca 2012 r., a zatem bieg terminu przedawnienia został zawieszony z dniem 23 października 2013 r. i nie było przeszkód do orzekania w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiące od stycznia do maja 2007 r. w dacie wydania zaskarżonej decyzji. Sąd dodał, że z dowodu wnioskowanego przez pełnomocnika skarżącego i przeprowadzonego przez Sąd na rozprawie wynika, że Sąd Okręgowy Wydział IV Karny - Odwoławczy, prawomocnym postanowieniem z dnia 11 lutego 2014 r. sygn. akt [...], utrzymał w mocy postanowienie Sądu Rejonowego w P. z dnia 5 grudnia 2013 r., sygn. akt [...]. W myśl więc art. 70 § 7 pkt 1 O.p., w okolicznościach rozpatrywanej sprawy, bieg terminu przedawnienia będzie biegł dalej od dnia 12 lutego 2014 r. (o ile nastąpią inne okoliczności skutkujące zawieszeniem albo przerwaniem biegu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego), a nie jak wywodził pełnomocnik skarżącego od dnia 1 stycznia 2013 r. Sąd odnosząc się do drugiego spornego zagadnienia w sprawie wskazał następnie, że w świetle okoliczności wynikających z akt sprawy, zasadnie organ podatkowy pierwszej instancji stwierdził, że sporne faktury wystawione przez P. A. nie potwierdzają faktycznego przebiegu transakcji gospodarczych. W ocenie Sądu, argumentem przekonującym o wykonaniu rzekomych robót nie może być fakt wpłacania pieniędzy przez skarżącego na rachunek bankowy P.A. Przeprowadzona przez organ pierwszej instancji analiza rachunków bankowych P.A. uzasadniała w opinii Sądu twierdzenie, że celem dokonywanych wpłat było wyłącznie uwiarygodnienie rzekomo wykonanych prac. Badanie rachunków bankowych w związku z zeznaniami P.A. z dnia 28 listopada 2011 r. prowadziło zaś do wniosku, że po otrzymaniu środków pieniężnych na rachunek bankowy od skarżącego tytułem zapłaty za wystawione faktury, P.A. dokonywał w terminie od 1 do 5 dni wypłaty środków w celu oddania pieniędzy skarżącemu. Trafnie również zdaniem Sądu, w świetle zgromadzonych w aktach sprawy dowodów, organ odwoławczy wskazał, że skarżący nie dołożył należytej staranności przy sprawdzaniu wiarygodności swojego kontrahenta. Skarżący nawiązał kontakt z P.A. przez znajomego, który wskazał go jako osobę zajmującą się transportem. Nazwiska znajomego skarżący jednak nie pamiętał. Umowy dotyczące rzekomych robót budowlanych zawierane w formie ustnej. Organy ustaliły, że z przedłożonych protokołów odbioru prac budowlanych nie wynika, jakie faktycznie prace zostały wykonane przez P.A. Zakresu robót nie sposób także ustalić na podstawie innych dowodów, takich jak kosztorysy, czy dokumentacja techniczna. Skarżący nie interesował się kto i ilu pracowników wykonuje prace, nie prowadził specyfikacji usług składających się na daną fakturę i nie sporządzał harmonogramu prac dla każdego podwykonawcy. Skarżący nie miał wiedzy dotyczącej tego, czy osoby wykonujące prace były podwykonawcami czy też pracownikami P.A. 3. Skarga kasacyjna Skarżący w skardze kasacyjnej zaskarżył wskazany powyżej wyrok w całości, zarzucając mu obrazę prawa materialnego, tj.: a) art. 70 § 6 pkt 1 O.p. i art. 70 § 7 pkt 1 O.p., art. 59 § 1 pkt 9 O.p., art. 70 § 1 O.p. w zw. z art. 2 i art. 7 Konstytucji RP oraz art. 121 § 1 i 2 O.p. poprzez ich niewłaściwą wykładnię polegającą na nieprawidłowym uznaniu, że postępowanie o przestępstwo skarbowe prowadzone pomimo przedawnienia karalności przestępstwa skarbowego wywołuje negatywny dla podatnika skutek materialno-prawny w obszarze prawa podatkowego w postaci zawieszenia biegu terminu przedawnienia zobowiązań podatkowych również w okresie pomiędzy ustaniem karalności przestępstwa a prawomocnym umorzeniem postępowania o przestępstwo skarbowe pomimo, że zgodnie z art. 17 § 1 pkt 6 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 roku Kodeks postępowania karnego (Dz. U. z 1997 roku, Nr 97, poz. 555 ze zm.,) dalej k.p.k., w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. nie wszczyna się postępowania, a wszczęte umarza gdy nastąpiło przedawnienie karalności. Tym samym, zdaniem skarżącego, postępowanie o przestępstwo skarbowe prowadzone po upływie terminu przedawnienia prowadzone było jako bezprawne, co stwierdził sąd karny prawomocnie umarzając postępowanie na tzw. "przedsądzie" z uwagi na przedawnienie, co powinno skutkować unicestwieniem materialno-prawnych skutków związanych z takim postępowaniem, w postaci zawieszenia biegu terminu przedawnienia w okresie pomiędzy upływem terminu przedawnienia karalności a wydaniem prawomocnego postanowienia o umorzeniu postępowania o przestępstwo skarbowe, b) art. 59 § 1 pkt 9 O.p., art. 70 § 1 O.p., art. 70 § 6 pkt 1 O.p. i art. 70 § 7 pkt 1 O.p. w zw. z art. 2 i art. 7 Konstytucji RP oraz art. 121 § 1 i 2 O.p. poprzez ich niewłaściwą wykładnię polegającą na nieprawidłowym uznaniu, że postępowanie o przestępstwo skarbowe prowadzone pomimo przedawnienia karalności przestępstwa skarbowego wywołuje negatywny dla podatnika skutek materialno-prawny w obszarze prawa podatkowego w postaci zawieszenia biegu terminu przedawnienia zobowiązań podatkowych również w okresie pomiędzy ustaniem karalności przestępstwa, a prawomocnym umorzeniem postępowania o przestępstwo skarbowe, pomimo że konsekwencją ustania karalności przestępstwa skarbowego, bez względu na datę wydania postanowienia o umorzeniu postępowania o przestępstwo skarbowe, jest brak związku pomiędzy podejrzeniem popełnienia przestępstwa skarbowego, którego karalność ustała a niewykonaniem tego zobowiązania od chwili ustania karalności przestępstwa skarbowego, c) art. 59 § 1 pkt 9 O.p., art. 70 § 1 O.p., art. 70 § 6 pkt 1 O.p. i art. 70 § 7 pkt 1 O.p. w zw. z art. 2 i art. 7 Konstytucji RP oraz art. 121 § 1 i 2 O.p. poprzez ich niewłaściwą wykładnię polegającą na nieprawidłowym uznaniu, że możliwe jest prawnie skuteczne zawiadomienie o postępowaniu w sprawie o przestępstwo skarbowe będące w fazie ad rem osoby nie będącej stroną tego postępowania karnego (bowiem w fazie ad rem nie ma strony podejrzanej) pomimo, że w chwili wydawania decyzji w sprawach będących przedmiotem skargi nie obowiązywały przepisy, które stanowiłyby podstawę prawną zawiadomienia o toczącej się sprawie o przestępstwo skarbowe osoby, która nie jest osobą podejrzaną; przepisy procedury karnej przewidują zawiadomienie o toczącym się postępowaniu karnym osobę podejrzaną, a taką określona osoba staje się w chwili zawiadomienia skarżącego o wszczęciu postępowania o przestępstwo skarbowe, co nastąpiło w jedyny formalnie wiążący sposób w dniu 3.1.2013r., zatem po upływie terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego, co powoduje, że bieg terminu przedawnienia nie został zawieszony przez tą czynność, d) art. 59 § 1 pkt 9 O.p., art. 70 § 1 O.p., art. 70 § 6 pkt 1 O.p. i art. 70 § 7 pkt 1 O.p. w z art. 2 i art. 7 Konstytucji RP oraz art. 121 § 1 i 2 O.p. poprzez ich niewłaściwą wykładnię polegającą na nieprawidłowym uznaniu, że podatnik został zawiadomiony o wszczęciu postępowania o przestępstwo skarbowe przed upływem terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego, pomimo że zarzut został ogłoszony podatnikowi po upływie terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego (w dniu 3.1.2013 r.), a przedstawienie podejrzanemu zarzutów to jedyny wymieniony w k.p.k. (stosowanym odpowiednio w postępowaniu karnym skarbowym na mocy art. 113 k.k.s) sposób poinformowania strony (podejrzanego) o wszczęciu i prowadzeniu przeciwko niemu postępowania i choć jego skutek następuje w postępowaniu podatkowym, to zawiadomienie podatnika o wszczęciu wobec niego postępowania karnego winno nastąpić według zasad obowiązujących w procedurze karnej, e) art. 59 § 1 pkt 9 O.p., art. 70 § 1 O.p., art. 70 § 6 pkt 1 O.p. w związku z art. 208 § 1, art. 121 § 1 i 2 O.p, art. 145 § 2 O.p. w zw. z art. 2 Konstytucji RP poprzez ich niewłaściwe zastosowanie i błędne przyjęcie, że nie doszło do przedawnienia zobowiązań podatkowych, których dotyczy zaskarżona decyzja, bowiem nastąpiło zawieszenie biegu terminu przedawnienia zobowiązań podatkowych na skutek wszczęcia postępowania w sprawie o przestępstwo skarbowe, z którego podejrzeniem popełnienia wiąże się niewykonanie tych zobowiązań podatkowych; w sytuacji gdy w przedmiocie wskazanych zobowiązań podatkowych prowadzone było postępowe podatkowe, w którym podatnika (stronę) reprezentował pełnomocnik, któremu nie zostało doręczone zawiadomienie podatnika o zawieszeniu biegu terminu przedawnienia wskazanych zobowiązań podatkowych przed upływem terminu ich przedawnienia, a ponadto z akt postępowania podatkowego nie wynikało, że wystąpiła przesłanka zawieszenia biegu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego, co jest niezgodne z zasadą ochrony zaufania obywatela do państw stanowionego przez nie prawa, f) art. 86 ust. 1, art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a, art. 86 ust. 7, art. 88 ust. 3 a pkt 4 lit. a, art.109 ust. 3 ustawy o VAT, w związku z art. 2, art. 9, art. 14, art. 62, art. 63, art. 167, art. 168 lit. a) i art. 178 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku wartości dodanej (dalej: dyrektywa VAT) polegające na naruszeniu zasady neutralności podatku od wartości dodanej i związanego z nią domniemania autentyczności prawidłowo wystawionych faktur VAT poprzez odmówienie stronie prawa odliczenia naliczonego podatku pomimo nie wzruszenia przez organ domniemania autentyczności materialnej i formalnej faktur i odwrócenie ciężaru dowodu poprzez przerzucenie na stronę obowiązków dowodowych i sprawdzających. Następnie wskazano na zarzuty naruszenia przepisów postępowania, to jest: a) art. 145 § 2 O.p., art. 121 § 1 i 2 O.p i art. 208 § 1 O.p., w zw. z art. 2 Konstytucji RP w zw. z art. 59 § 1 pkt 2 O.p., art. 70 § 1 O.p., art. 70 § 6 pkt 1 O.p., poprzez naruszenie zasad i reguł prowadzenia postępowania podatkowego, zgodnie z którymi w sytuacji gdy w przedmiocie określonego zobowiązania podatkowego prowadzone jest postępowanie podatkowe, w którym podatnika (stronę) reprezentuje pełnomocnik, to doręczenie informacji mających wpływ na będące przedmiotem tego postępowania zobowiązanie podatkowe, powinno następować ustanowionemu w tym postępowaniu podatkowym pełnomocnikowi, co oznacza, że zawiadomienie podatnika o zawieszeniu biegu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego, dla swojej skuteczności powinno być doręczone ustanowionemu w tym postępowaniu podatkowym pełnomocnikowi jeżeli organ przyjął, że takie zawiadomienie może nastąpić w innej niż karna procedurze; b) art. 145 § 2 O.p. i art. 121 O.p. poprzez błędne przyjęcie, że pomimo, iż art. 121 O.p. jest przepisem proceduralnym i ze względu na treść zasady informowania wyrażonej w tym przepisie, możliwe jest jego zastosowanie przy zawiadamianiu podatnika o zawieszeniu biegu terminu przedawnienia, to do takiego zawiadomienia nie należy stosować art. 145 § 2 O.p. pomimo, że zarówno art. 145 § 2 O.p., jak i art. 121 O.p. zawarte są Dziale IV Ordynacji podatkowej - Postępowanie podatkowe, a tym samym naruszenie reguły, że w przypadku gdy w przedmiocie określonego zobowiązania podatkowego prowadzone jest postępowanie podatkowe organy zobligowane są stosować wszystkie przepisy dotyczące postępowania podatkowego wskazane w Dziale IV O.p. c) art. 191 O.p. i art. 187 § 1 i 3 O.p. w zw. z art. 122 O.p. i wyrażonej w tych przepisach zasady swobodnej oceny dowodów, zasady prawdy materialnej i dyrektywy zupełności postępowania dowodowego poprzez ocenę dowodów w sposób dowolny a nie swobodny, sprzeczny z zasadami doświadczenia życiowego oraz zasadami logiki oraz nie rozważenie wiarygodności i mocy dowodowej poszczególnych źródeł dowodowych. W konsekwencji wydanie decyzji w oparciu o wybrane dowody oraz niekorzystne dla skarżącego fragmenty informacji pochodzących z określonego źródła dowodowego pomimo, że informacje te w toku postępowania uległy zmianie, a tym samym ocenę dowodów pod kątem z góry założonej tezy o odpowiedzialności skarżącego skutkującej brakiem możliwości odliczenia podatku naliczonego. Wskazując na powyższe zarzuty autor skargi kasacyjnej wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Poznaniu oraz o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego. 4. Odpowiedź na skargę kasacyjną Dyrektor Izby Skarbowej w odpowiedzi na skargę kasacyjną wniósł o jej oddalenie oraz o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego. Wskazał, że skarga kasacyjna nie zawiera usprawiedliwionych zarzutów, a objęty nią wyrok odpowiada prawu.

Treści dostępne dla abonentów IFK Platformy Księgowych i Kadrowych

Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych

• Codzienne aktualności prawne
• Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
• Bogatą bibliotekę materiałów wideo
• Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty

Zamów teraz Masz już konto? Zaloguj się