Wyrok NSA z dnia 29 lipca 2010 r., sygn. II OSK 1069/10
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Bożena Walentynowicz sędzia NSA Krystyna Borkowska (spr.) sędzia del. WSA Jerzy Siegień Protokolant asyst. sędziego Marta Romanowska po rozpoznaniu w dniu 29 lipca 2010 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej Rady Miasta Szczecina od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 11 marca 2010 r. sygn. akt II SA/Sz 62/10 w sprawie ze skargi Prokuratora Okręgowego w Szczecinie na uchwałę Rady Miasta Szczecina z dnia [...] kwietnia 1999 r. nr [...] w przedmiocie zmian D.19 i D.32 na obszarze dzielnicy [...], należących do II edycji zmian Miejscowego planu ogólnego zagospodarowania przestrzennego miasta Szczecina oddala skargę kasacyjną
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia [...] marca 2010 r. sygn. akt II SA/Sz 62/10 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie stwierdził nieważność § 2 pkt 43 uchwały Rady Miasta S. z dnia [...] kwietnia 1999 r. nr [...] w przedmiocie zmian D.19 i D.32 należących do II edycji zmian Miejscowego planu ogólnego zagospodarowania przestrzennego miasta S.
Wyrok ten wydany został w następujących okolicznościach prawnych i faktycznych sprawy.
Uchwałą z dnia [...] kwietnia 1999 r. nr [...] Rada Miasta S. przyjęła zmiany D.19 i D.32 należące do II edycji zmian Miejscowego planu ogólnego zagospodarowania przestrzennego miasta S.. Zmiany te obejmowały obszar dzielnicy Prawobrzeże.
Skargę na powyższą uchwałę, w części obejmującej § 2 pkt 43, do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie wniósł Prokurator Okręgowy w Szczecinie zarzucając jej rażące naruszenie art. 94 Konstytucji RP i przepisu art. 10 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. z 1999 r. Nr 15, poz. 139 ze zm.), przez zdefiniowanie w § 2 pkt 43 pojęcia "wysokości zabudowy", pomimo braku przepisu prawa obowiązującego rangi ustawy, który przyznawałby kompetencje organom gminy do regulowania tego zagadnienia oraz wykorzystanie definicji "wysokości obiektu budowlanego" - a w tym "budynku" - do zdefiniowania pojęcia "wysokości zabudowy". Wskazał, że pojęcie "wysokości budynku", zostało zdefiniowane w sposób odmienny w § 7 obowiązującego w dacie podjęcia uchwały rozporządzenia Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia 14 grudnia 1994 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz.U. z 1995 r. Nr 10, poz. 46 ze zm.). Obecnie pojecie to jest uregulowane w § 6 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz.U. Nr 75, poz. 690 ze zm.). W skardze podkreślono, że zagadnienia, które powinny zostać uregulowane w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego zostały wskazane w art. 10 obowiązującej w dacie podjęcia uchwały ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym. W przepisie tym nie przewidziano możliwości, ani konieczności, definiowania przez organy gminy pojęcia wysokości zabudowy. Rada Miasta S. - zdaniem skarżącego - doprowadziła do sytuacji, w której akt prawa miejscowego reguluje istotne zagadnienie prawne bez właściwej delegacji ustawowej a ponadto czyni to w sposób zasadniczo odmienny od aktu prawnego wyższego rzędu. Zatem Rada doprowadziła do sytuacji, w której wykorzystała własną definicję "wysokości budynku" do zdefiniowania "wysokości zabudowy". Zaistniały stan narusza art. 94 Konstytucji RP i powoduje, że w obrocie prawnym funkcjonują dwie rożne definicje "wysokości budynku", co w konsekwencji wywołuje problemy interpretacyjne u adresatów normy.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
