Wyrok NSA z dnia 17 listopada 2009 r., sygn. II FSK 984/08
Badanie ważności umów cywilnoprawnych podobnie jak przestrzeganie norm prawa handlowego nie jest objęte kognicją sądów administracyjnych. Domaganie się w skardze kasacyjnej przeprowadzenia przez sąd administracyjny dowodów na te okoliczności nie znajduje podstaw prawnych.
Dopuszczenie dowodu z dokumentów może mieć miejsce w sytuacji, gdy ich brak uniemożliwia w pełni skontrolowanie zgodności z prawem ustalenia stanu faktycznego przez organ, którego orzeczenie zaskarżono, a co za tym idzie, prawidłowości zastosowania normy prawa materialnego.
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Antoni Hanusz (sprawozdawca), Sędziowie NSA Edyta Anyżewska, Sędzia del. NSA Arkadiusz Cudak, Protokolant Dorota Żmijewska, po rozpoznaniu w dniu 17 listopada 2009 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej W. B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 4 stycznia 2008 r. sygn. akt I SA/Po 977/07 w sprawie ze skargi W. B. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w P. z dnia 6 marca 2007 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2005 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od W. B. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w P. kwotę 1800 (słownie: jeden tysiąc osiemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
II FSK 984/08
Uzasadnienie
1. Zaskarżonym wyrokiem z dnia 4 stycznia 2008 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w sprawie o sygnaturze akt I SA/Po 977/07, działając na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270) dalej p.p.s.a., oddalił skargę W.B. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w P. z dnia 6 marca 2007 roku w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za rok 2005 od dochodów z pozarolniczej działalności gospodarczej. Zaskarżoną do sądu administracyjnego decyzją utrzymano w mocy rozstrzygnięcie Naczelnika Urzędu Skarbowego w K. z dnia 29 listopada 2006 roku, po przeprowadzeniu postępowania podatkowego, w którym określono W.B. zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2005 r. od dochodów z pozarolniczej działalności gospodarczej (produkcja mebli) w wysokości 14.081,-zł. Ze stanu sprawy przyjętego przez Sąd wynikało, że w zeznaniu podatkowym PIT - 36L założonym przez podatnika (podatek liniowy) wynikało, że poniósł on stratę z tejże działalności w wysokości 41.150,79 zł. Ustalono, że w dniu 31 sierpnia 2001 r. W.B. w ramach działalności gospodarczej zawarł umowę dzierżawy na okres 5 lat z firmą "K" Spółka z o.o. Na jej podstawie wydzierżawiający zobowiązał się do oddania w dzierżawę nieruchomości zabudowanej halami produkcyjnymi, magazynowymi, lakiernią i szklarnią położonymi w K. wraz z wyposażeniem i środkami transportu. Czynsz dzierżawny w wysokości 35.000,-zł miesięcznie miał być płatny z góry na podstawie faktury wystawionej przez podatnika w terminie 14 dni od dnia jej doręczenia wynajmującemu. Początkowo podatnik prawidłowo wykazywał przychód należny z tytułu umowy dzierżawy w deklaracjach PIT-5L. W związku z tym, że dzierżawca w 2005r. nie wywiązywał się z obowiązku uiszczenia czynszu, podatnik 6 maja 2005r. wystąpił do Sądu Okręgowego w Kaliszu o wydanie nakazu zapłaty. Sąd ten 10 maja 2005r. wydał nakaz zapłaty, orzekając o obowiązku zapłaty przez "K" sp. z o.o. na rzecz W.B. kwoty 156.685,40 zł wraz z odsetkami. Podatnik nie podjął czynności zmierzających do wyegzekwowania tej należności, ale w miesiącu grudniu 2006r skorygował 4 faktury VAT za miesiące od stycznia do kwietnia 2005r. obniżając należność z tytułu czynszu z łącznej kwoty 140.000,00 zł do 12.044,78zł. Nie uznając tej jednostronnej obniżki czynszu za zasadną i skuteczną, Naczelnik Urzędu Skarbowego w K. określił W.B. zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych w wysokości 14.081zł-, Decyzją z dnia 6 marca 2007r. Dyrektor Izby Skarbowej w P. utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. Organ drugiej instancji podzielił w uzasadnieniu argumentu zawarte w objętej w odwołaniu decyzji. Podkreślił, że W.B. nie spełnił warunku uprawniającego go do przyjęcia do rozliczeń podatkowych kwot wynikających z faktur korygujących w związku z udzieleniem rabatu. Podatnik nie posiadał potwierdzeń odbioru faktur korygujących, gdyż jak twierdził, faktury korygujące wysłane listem poleconym za potwierdzeniem odbioru nie dotarły do adresata i zostały zwrócone podatnikowi przez Urząd Pocztowy z adnotacją "adresat wyprowadził się". Zgodnie zaś z § 16 ust. 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 25 maja 2005r. w sprawie zwrotu niektórym podatnikom zaliczkowego zwrotu podatku (...) (Dz. U. Nr 95, poz. 798 ze zm.) sprzedawca jest obowiązany posiadać potwierdzenie odbioru faktury korygującej przez nabywcę. Argumenty podatnika dotyczące arytmetycznego wyliczenia kapitału zakładowego i twierdzenie, że umowa dzierżawy jest nieważna, a podatnik uzyskiwał przychody z tytułu bezumownego korzystania przez "K" sp. z o.o. z jego nieruchomości uznano za nie mające wpływu na rozstrzygnięcie przedmiotowej decyzji. 2. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w wyniku przeprowadzenia sądowej kontroli objętej skargą decyzji stwierdził, że nie narusza ona prawa. Sąd argumentował, że w rozpatrywanej sprawie, w świetle dokonanych przez organy podatkowe ustaleń, nie budziło wątpliwości, że skarżący, prowadzący działalność gospodarczą w zakresie wytwarzania mebli w dniu 31 sierpnia 2001r. zawarł ze spółką z o. o. "K" z siedzibą umowę dzierżawy nieruchomości zabudowanej obiektami przeznaczonymi do prowadzenia działalności produkcyjno - handlowo - usługowej i wyposażonymi w maszyny i urządzenia. W skład przedmiotu tej umowy, zawartej na okres 5 lat wchodziły także środki transportu. Sąd wskazał, że z postanowienia Sądu Rejonowego z 30 sierpnia 2001 r. wynika, że z dniem tym wyżej wymieniona spółka z o. o. została wpisana do rejestru przedsiębiorców. Wspólnikami jej byli M.D. (40 udziałów) i D.T. (10 udziałów). Jedyną osobą wchodzącą w skład zarządu spółki był Marek Drucki i to on był uprawniony do reprezentowania spółki jako prezes zarządu i dyrektor. Kapitał zakładowy wyniósł 25.000,00 zł. Na podstawie tego postanowienia sąd dokonał w dniu 30 sierpnia 2001r. wpisu "K" spółki z o. o. do KRS. Umowę dzierżawy z dnia 31 sierpnia 2001r. zawarł w imieniu spółki "K" M.D. Wobec nieuregulowania przez "K" czynszu za miesiące od stycznia do kwietnia 2005r. W.B. w dniu 6 maja 2005r. wystąpił do Sądu Okręgowego w K. z pozwem o wydanie nakazu zapłaty zobowiązującego tę spółkę do zapłaty kwoty łącznie 156.685,40 zł z ustawowymi odsetkami, odpowiadającej należności z w. w. tytułu wynikającej z 5 wystawionych faktur VAT. Nakaz zapłaty został wydany przez Sąd w dniu 10 maja 2005r. i stał się prawomocny, co wynika z pisma Sądu Okręgowego w K. (k. 44 akt sądowych). Następnie w dniu 16 grudnia 2005r. skarżący uznając, że jego działanie ma charakter udzielania rabatu dzierżawcy, wystawił 4 faktury korygujące wcześniej wystawiane faktury z kwot 35.000,00 zł do: 11.744,75 zł netto za styczeń 2005r., 100,00 zł netto za luty 2005r., 100,00 zł netto za marzec 2005r. i 100,00 zł netto za kwiecień 2005 r. Faktur tych nie doręczono spółce "K". W zeznaniu PIT - 5L za pierwsze miesiące 2005r. podatnik wykazywał przychód z dzierżawy, mimo nieściągnięcia wierzytelności. W zeznaniu rocznym PIT - 36L za rok 2005 podatnik wykazał stratę w wysokości 41.150,79 zł nie zaliczając do przychodu zadeklarowanego w wysokości 192.987,68 zł należności od "K" z tytułu czynszu dzierżawnego. Organ podatkowy podwyższył W.B. zadeklarowany przez niego przychód do kwoty 320.942,93 zł i określił mu podatek dochodowy od osób fizycznych za rok 2005 w wysokości - po odliczeniach - 14.081,00 zł. Sąd przypomniał w dalszej kolejności, że z postanowień przepisu art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) wynika, że za przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane. Skarżący z tytułu zawartej w 2001r. umowy dzierżawy otrzymywał do 2005r. kwoty odpowiadające wysokości umówionego czynszu, nie kwestionując jej ważności. Dopiero w toku postępowania podatkowego dotyczącego 2005r. w sytuacji, gdy spółka "K" nie zapłaciła czynszu za 4 miesiące, działający przez pełnomocnika podatnik podniósł argument nieważności umowy dzierżawy jako zawartej przez osobę nieuprawnioną do działania w imieniu spółki z o. o. skoro wartość tej umowy przekroczyła ponad dwukrotnie jej kapitał zakładowy. W tej sytuacji, zdaniem pełnomocnika podatnika, skoro przed zawarciem umowy wspólnicy spółki nie podjęli stosownej uchwały, zgodnie z art. 230 ustawy z dnia15 września 2000 roku Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2000 roku Nr 94 poz. 1037 ze zm.), umowa jest dotknięta nieważnością i tym samym nie wywołuje skutków prawnych (art. 58 § 1 kc). Odnosząc się do tego stanowiska Sąd zważył, że prawo podatkowe jest prawem autonomicznym, w związku z czym m. in. skutki czynności wykonywanych w toku prowadzenia działalności gospodarczej oceniać należy na podstawie przepisów podatkowego prawa, w tym przypadku, materialnego tj. ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm. dalej updof). W myśl postanowień art. 2 ust. 1 pkt 4 tej ustawy jej przepisów nie stosuje się do przychodów wynikających z czynności, które nie mogą być przedmiotem prawnie skutecznej umowy. Dzierżawa budynków, urządzeń i środków transportu nie należy do takiej kategorii czynności, a wiec w aspekcie powołanego przepisu mają do jej skutków finansowych zastosowanie przepisy w. w. ustawy. Wedle stanowiska Sądu, zarzut nieważności umowy i to w sytuacji, gdy nieważność ta nie tylko nie została stwierdzona przez sąd powszechny, ale umowa ta przez lata była uznana przez obie strony, które ją zawarły za skuteczną, uznać należało za podniesiony na użytek postępowania podatkowego celem obniżenia przychodu skarżącego. Następnie Sąd wskazał, że strona skarżąca stoi na stanowisku, że po dokonaniu korekty faktur za czynsz dzierżawny za miesiące od stycznia do kwietnia 2005r. uzyskany przez nią przychód winien być obniżony odpowiednio o wartość udzielonych "K" rabatów, które stanowiły uzasadnienie wystawienia faktur korygujących. Podatnik wskazał na przepis art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.). Wedle stanowiska Sądu obniżenie ceny za świadczone usługi dzierżawy wiązało się jedynie z sytuacją podatkową wydzierżawiającego i niewyegzekwowaniem, jak należy przypuszczać, należności od "K". Nie otrzymując w roku 2005 czynszu dzierżawczego podatnik zamierzał obniżyć podatek dochodowy za ten rok jak i podatek VAT za grudzień 2005r., jednostronnie obniżając czynsz dzierżawny i to mimo, iż uzyskał prawomocny nakaz zapłaty, a więc przychód w wysokości określonej w tym nakazie jest przychodem należnym w świetle przepisu art. 14 ust. 1 updof. W ocenie Sądu, wystawienie faktury korygującej było działaniem na użytek postępowania podatkowego i nie może wywołać skutków w zakresie podatku dochodowego, skoro przychód w wysokości obejmującej czynsz ustalany między stronami był należny. 3. W skardze kasacyjnej do Naczelnego Sądu Administracyjnego W.B. zaskarżył wskazany powyżej wyrok w całości, zarzucając mu naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit. b) p.p.s.a. przez nieuchylenie decyzji mimo zastosowania w niej jako podstawy materialnoprawnej rozstrzygnięcia niekonstytucyjnego przepisu § 16 ust. 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 25 maja 2005 roku w sprawie zwrotu niektórym podatnikom zaliczkowego zwrotu podatku, wystawienia faktur, sposób ich przechowywania oraz lista towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 95, poz. 798). Zarzucono również Sądowi pierwszej instancji naruszenie art. 106 § 3 p.p.s.a. przez samodzielne dokonanie ustaleń okoliczności faktycznych wbrew ustaleniom organów podatkowych i oparciu na nich rozstrzygnięcia. Podniesiono też uchybienia normom art. 134 § 1 p.p.s.a. oraz art. 141 § 4 tej ustawy. Ostatni zarzut skargi kasacyjnej dotyczył naruszenia w zaskarżonym wyroku § 16 ust. 4 rozporządzenia z dnia 25 maja 2005 roku, gdyż jest to przepis wykonawczy do ustawy o podatku od towarów i usług i dlatego nie ma on zastosowania do podatku dochodowego. Wskazując na powyższe zarzuty autor skargi kasacyjnej domagał się uchylenia zaskarżonego wyroku w całości, przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Poznaniu oraz zasądzenia zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego. 4. Dyrektor Izby Skarbowej w P. w odpowiedzi na skargę kasacyjną wniósł o jej oddalenie oraz zasądzenie zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego. Argumentował, że skarga kasacyjna nie zawiera usprawiedliwionych podstaw, a zaskarżony wyrok odpowiadał prawu. 5. Rozpoznając niniejszą sprawę Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje. Skarga kasacyjna nie zawiera usprawiedliwionych zarzutów wobec tego podlega oddaleniu. W myśl art. 174 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (dalej p.p.s.a.) skargę kasacyjną można oprzeć na podstawie naruszenia przez sąd pierwszej instancji przepisów prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie oraz na podstawie naruszenia przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć wpływ na wynik sprawy. Naczelny Sąd Administracyjny jest związany podstawami skargi kasacyjnej, bowiem według art. 183 § 1 p.p.s.a. rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc z urzędu pod uwagę jedynie kwestie nieważności postępowania. Związanie Naczelnego Sądu Administracyjnego podstawami skargi kasacyjnej wymaga prawidłowego ich określenia w samej skardze. Oznacza to konieczność powołania konkretnych przepisów prawa, którym zdaniem skarżącego uchybił Sąd, uzasadnienia zarzutu, a w razie zgłoszenia zarzutu naruszenia prawa procesowego, konieczne jest wskazanie dodatkowo, że to wytknięte uchybienie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Zarzuty rozpoznawanej skargi kasacyjnej wszystkich tych kryteriów nie spełniają. Rozpoznając zarzuty zawarte w skardze kasacyjnej należy w pierwszej kolejności ocenić te, które dotyczą naruszenia przez Sąd przepisów postępowania, mogących mieć istotny wpływ na wynik sprawy i rzutujących na ocenę przez niego ustalenia przez organy podatkowe stanu faktycznego stanowiącego podstawę rozstrzygnięcia. Dopiero bowiem po stwierdzeniu, że ustalony stan faktyczny jest prawidłowy można poddać analizie zarzut naruszenia prawa materialnego. Zarzuty naruszenia przez Wojewódzki Sąd Administracyjny przepisów postępowania sprowadzają się do wadliwego zastosowania art. 145 § 1 pkt 1 lit b), a także art. 145 § 1 pkt 1 lit c) oraz art. 141 § 4, art. 106 § 3 i art. 134 § 1 p.p.s.a. Rozpatrując zarzut naruszenia przez sąd administracyjny pierwszej instancji przepisu art. 141 § 4 p.p.s.a stwierdzić należy, że analiza akt sprawy prowadzi do wniosku, iż nie jest on uzasadniony. Sąd ten zastosował się bowiem w pełni do dyspozycji art. 141 § 4 p.p.s.a. Zgodnie z treścią tego przepisu uzasadnienie wyroku powinno zawierać zwięzłe przedstawienie stanu sprawy, zarzutów podniesionych w skardze, stanowisk pozostałych stron, podstawę prawną rozstrzygnięcia oraz jej wyjaśnienie. Uzasadnienie zaskarżonego wyroku zawiera wszystkie te elementy, w tym podstawę prawną swego rozstrzygnięcia. W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku znajdują się również przepisy prawa podatkowego, które poddane zostały analizie z punktu widzenia treści skargi złożonej przez podatnika na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej oraz motywy, którymi kierował się Sąd wydając zaskarżony wyrok. Daje to rękojmię, iż sąd administracyjny pierwszej instancji dołożył należytej staranności przy podejmowaniu zaskarżonego rozstrzygnięcia. Umożliwia ono również Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu ocenę zasadności przesłanek, na których oparto zaskarżone orzeczenie, które uznać należy w całości za prawidłowe. Bezzasadny jest również zarzut naruszenia przez Wojewódzki Sąd Administracyjny art. 134 § 1 p.p.s.a. Sąd ten rozstrzygał spór w granicach sprawy, która zakreślona została, w ujęciu przedmiotowym żądaniem skarżącego uchylenia decyzji podatkowej. Kontrolą sądową objęto całość sprawy, co wynika z uzasadnienia zaskarżonego wyroku. Sąd nie dopuścił się naruszenia wskazanych w skardze kasacyjnej przepisów postępowania podatkowego, to jest art. 122, art., 187 § 1, art. 191 i art. 201 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej. Stan faktyczny został prawidłowo ustalony przez organy podatkowe co trafnie zaakceptował Sąd. Autor skargi kasacyjnej wymieniając wskazane wyżej przepisy Ordynacji podatkowej nie powiązał natomiast ich treści z konkretnymi zarzutami. Sąd prawidłowo ocenił stan faktyczny sprawy podczas badania legalności wydania zaskarżonej decyzji podatkowej. Trafnie wskazał, że W.B. nie spełnił warunku uprawniającego go do przyjęcia w rozliczeniach podatkowych kwot wynikających z faktur korygujących w związku z udzieleniem rabatu. Podatnik nie posiadał bowiem potwierdzenia odbioru faktur korygujących, co pozwalało domniemywać, iż nie zostały one doręczne adresatowi, to jest spółce z ograniczoną odpowiedzialnością "K". Sąd poprawnie przyjął, że w świetle art. 14 ust 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nieuiszczone opłaty z tytułu czynszu dzierżawnego należało uznać za kwoty należne, a więc przychód stanowiący element podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych za 2005 rok. Trafnie zwraca się również uwagę na to, że niezapłacone kwoty czynszu dzierżawnego objęte zostały prawomocnym nakazem zapłaty wydanym w dniu 10 maja 2005 roku przez Sąd Okręgowy Wydział VI Gospodarczy syg. akt [...] na skutek pozwu W.B. W związku z tym skarżący nie może kwestionować na gruncie przepisów prawa podatkowego, to jest art. 14 ust 1 ustawy skuteczności umowy dzierżawy zawartej w dniu 31 sierpnia 2001 roku pomiędzy Wytwórnią M. w K. reprezentowaną przez właściciela W.B. a spółką "K" jako dzierżawcą. Jej postanowienia legły bowiem u podstaw uznania zasadności roszczeń podatnika wobec spółki. Wskazuje na to treść uzasadnienia, znajdującego się w aktach sprawy, pozwu o wydanie nakazu zapłaty z dnia 6 maja 2005 roku. Powód zarzuca w nim opóźnienia w płatności czynszu przez pozwaną spółkę, podaje numery nieuregulowanych faktur, a także kwoty zaległości pieniężnych przypisanych każdej z nich. Jednocześnie informuje o interwencjach w sprawie zaległości czynszowych oraz o fakcie złożenia wezwania do zapłaty. Z uwagi na to organy podatkowe nie były obowiązane do zastosowania art. 201 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej w związku z art. 189/1 Kodeksu postępowania cywilnego i zawiesić postępowanie podatkowe. Z tego powodu również bezzasadne jest podnoszenie zarzutu naruszenia przez Sąd art. 230 oraz art. 17 § 1 K.s.h. Badanie ważności umów cywilnoprawnych podobnie jak przestrzeganie norm prawa handlowego nie jest objęte kognicją sądów administracyjnych. Domaganie się więc w skardze kasacyjnej przeprowadzenia przez sąd administracyjny dowodów na te okoliczności nie znajduje podstaw prawnych. Odnosząc się z kolei do zarzutu naruszenia art. 106 § 3 p.p.s.a. stwierdzić należy, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu nie dokonywał żadnych ustaleń faktycznych i nie stosował tego przepisu. Dopuszczenie dowodu z dokumentów może mieć miejsce w sytuacji, gdy ich brak uniemożliwia w pełni skontrolowanie zgodności z prawem ustalenia stanu faktycznego przez organ, którego orzeczenie zaskarżono, a co za tym idzie, prawidłowości zastosowania normy prawa materialnego. Do przeprowadzenia postępowania dowodowego może dojść zatem wówczas, gdy przeprowadzenie dowodów jest niezbędne do wyjaśnienia istotnych wątpliwości i nie spowoduje przy tym nadmiernego przedłużenia postępowania w sprawie. Ograniczoność zakresu postępowania dowodowego oraz możliwości zgłaszania w tym zakresie wniosków wynika natomiast z treści art. 133 § 1 p.p.s.a. Zgodnie z tym przepisem sąd administracyjny orzeka na podstawie materiału faktycznego i dowodowego zgromadzonego w postępowaniu administracyjnym. W świetle analizy akt sprawy podlegającej rozpoznaniu w trybie kasacyjnym, w tym także protokołu rozprawy z dnia 10 października 2007 roku oraz 14 grudnia 2007 roku nie przeprowadzono dowodu z dokumentu oraz nie zachodziła potrzeba przeprowadzenia takiego dowodu. Natomiast skarżący bezzasadnie wskazuje na potrzebę przeprowadzenia dowodu z oryginałów faktur korygujących, które powinny przedmiotem postępowania przed Sądem pierwszej instancji. Z postępowania podatkowego wynika bowiem, że dzierżawcy nie doręczono skutecznie faktur korygujących. O zwrocie tych faktur nadawcy czyli "W" w K. informuje też pismo z dnia 27 grudnia 2005 roku. Brak jest również podstaw do zastosowania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny przepisu art. 145 § 1 pkt 1 lit b) p.p.s.a. Organy podatkowe nie naruszyły bowiem prawa w sposób dający podstawę do wznowienia postępowania po myśli art. 240 ust 1 pkt 8 Ordynacji podatkowej. Zgodnie z orzeczeniem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 11 grudnia 2007 roku sygn. akt U 6/006, na który powołuje się strona skarżąca, przepis art. 16 ust 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 25 maja 2005 roku, mimo, że został uznany za niekonstytucyjny obowiązywał w dacie wydania zaskarżonej decyzji ponieważ Trybunał odroczył o rok utratę jego mocy obowiązującej licząc od chwili ogłoszenia wyroku w Dzienniku Ustaw. Chybiony jest także zarzut naruszenia przepisu prawa materialnego, to jest § 16 ust 4 rozporządzenia Ministra Finansów. Przepis ten nie stanowił podstawy do wydania zaskarżonej decyzji. Podstawą wydania decyzji był natomiast art. 14 ust 1 ustawy. Przepis § 16 ust 4 rozporządzenia Ministra Finansów podany został jako element uzasadnienia decyzji jako argument w odpowiedzi na zarzuty podniesione przez skarżącego. Z tych więc przyczyn na podstawie art. 184 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r., Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi skargę kasacyjna należało oddalić. Natomiast o kosztach postępowania kasacyjnego orzeczono zgodnie z art. 204 pkt 1 tej ustawy i § 14 pkt 2 lit b) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.).
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
