Wyrok NSA z dnia 27 kwietnia 2007 r., sygn. II OSK 692/06
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Andrzej Gliniecki Sędziowie sędzia NSA Zygmunt Niewiadomski sędzia NSA Jerzy Stankowski /spr./ Protokolant Marcin Sikorski po rozpoznaniu w dniu 27 kwietnia 2007 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej E. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 14 grudnia 2005 r., sygn. akt II SA/Go 535/05 w sprawie ze skargi E. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w G. z dnia [...] lutego 2005 r., nr [...] w przedmiocie stwierdzenie nieważności decyzji oddala skargę kasacyjną
Uzasadnienie
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 14 grudnia 2005 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim oddalił skargę E. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w G. z dnia [...] lutego 2005 r. nr [...] utrzymującą w mocy decyzję własną z dnia [...] listopada 2004 r. w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji Kierownika Wydziału Rolnictwa i Leśnictwa Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w S. z dnia 31 maja 1965 r. Nr [...] w sprawie przejęcia na własność Państwa gospodarstwa rolnego o pow. 12,83 ha, stanowiącego własność zmarłej T. K. , położonego w C.
Odmawiając stwierdzenia nieważności decyzji Kierownika Wydziału Rolnictwa i Leśnictwa Prezydium Powiatowej Rady Narodowej Samorządowe Kolegium Odwoławcze podało, iż postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji służy usuwaniu z obrotu prawnego decyzji administracyjnych obarczonych kwalifikowanymi wadami. Wady te określone zostały w art. 156 § 1 pkt 1 - 6 Kodeksu postępowania administracyjnego. Muszą one tkwić w samej decyzji a ich występowanie powoduje, że z mocy decyzji powstaje albo stosunek prawny ułomny, albo w ogóle się on nie nawiązuje. Jeśli zaś chodzi o przesłankę rażącego naruszenia prawa wyrażoną w art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a., to w doktrynie i orzecznictwie podkreśla się, że nie każde naruszenie prawa będzie skutkowało koniecznością stwierdzenia nieważności decyzji. Za rażąco naruszające prawo należy uznać takie rozstrzygnięcie organu administracji publicznej, które pozostaje w wyraźnej sprzeczności z treścią normy prawnej będącej podstawą rozstrzygnięcia albo, gdy w wyniku wydania decyzji powstają skutki niemożliwe do zaakceptowania w praworządnym państwie. Samorządowe Kolegium Odwoławcze wskazało następnie, iż zgodnie z § 1 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 5 sierpnia 1961 r. (Dz. U. z 1961 Nr 39, poz. 198) w sprawie opuszczonych gospodarstw rolnych, za opuszczone gospodarstwo rolne należało uznać gospodarstwo, na którym nie zamieszkiwali ani jego właściciel ani jego małżonek lub dzieci, a przy tym gospodarstwo to nie było w całości lub w większej części uprawiane oraz poddawane właściwym zabiegom agrotechnicznym przez właściciela bądź użytkownika oraz dzierżawcę. Samorządowe Kolegium Odwoławcze wskazało, iż z ustaleń faktycznych zawartych w uzasadnieniu decyzji Kierownika Wydziału Powiatowej Rady Narodowej o przejęciu na własność Państwa opuszczonego gospodarstwa rolnego wynika, że po śmierci właścicielki T. K. w 1962 r. na gospodarstwie pozostał syn A. K., który je opuścił całkowicie. Gospodarstwo nie było w całości należycie uprawiane, ani poddawane zabiegom agrotechnicznym. Mając na względzie powyższe Samorządowe Kolegium Odwoławcze stwierdziło, iż ustalony stan faktyczny wyczerpał dyspozycję przepisu § 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 5 sierpnia 1961 r. w sprawie opuszczonych gospodarstw rolnych.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
