Wyrok NSA z dnia 22 listopada 2000 r., sygn. II SA/GD 30/00
W sytuacji, w której istnieją podstawy do przyjęcia, iż decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, która ma stanowić podstawę wydania pozwolenia na budowę, jest wadliwa, organ wydający pozwolenie na budowę jest uprawniony do zawieszenia postępowania do czasu rozstrzygnięcia zagadnienia wstępnego, którym jest ocena przez uprawniony organ lub sąd, prawidłowości decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Marii i Kazimierza S. na decyzję Wojewody K.-P. z dnia 16 grudnia 1999r. (...) w przedmiocie pozwolenia na budowę - uchyla zaskarżoną decyzję oraz decyzję Starosty Powiatowego w B. z dnia 19 listopada 1999 r. (...); (...).
UZASADNIENIE
Skarżący Maria i Kazimierz S. wnieśli skargę na decyzję Wojewody K.-P. z dnia 16 grudnia 1999 r. (...), którą utrzymano w mocy decyzję Starosty Powiatowego w B. z dnia 19 listopada 1999 r. (...) o udzieleniu Annie i Ryszardowi Ś. pozwolenia na budowę warsztatu usługowego branży stolarskiej wraz z infrastrukturą techniczną na działce nr 250/12 przy ul. W. w B.
Z akt administracyjnych wynika, że decyzja Starosty Powiatowego o pozwoleniu na budowę została podjęta w oparciu o decyzję Burmistrza Miasta B. o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu z dnia 18 czerwca 1999 r.
Odwołanie od decyzji o pozwoleniu na budowę złożył Kazimierz S., który zarzucił, że decyzja została podjęta w oparciu o wadliwą decyzję o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, od której została wniesiona skarga do Naczelnego Sądu Administracyjnego.
Rozpoznając odwołanie organ odwoławczy podjął zaskarżoną decyzję, w uzasadnieniu której stwierdził, iż inwestorzy spełnili wszystkie warunki konieczne do wydania decyzji o pozwoleniu na budowę. Organ wyjaśnił przy tym, że nie było podstaw do zawieszenia postępowania w sprawie o wydanie pozwolenia na budowę z uwagi na wniesienie skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego na decyzję o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, gdyż decyzja ta była ostateczna.
Skarga skarżących nie została uzasadniona. Skarżący napisali jedynie, że wnoszą ją w ślad za skargą na decyzję o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.
W odpowiedzi na skargę wniesiono o jej oddalenie.
Rozpoznając skargę Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:
Skarga, mimo że nie zawiera żadnych zarzutów jest zasadna. Wynika z niej, że skarżący wnoszą ją dlatego, że wcześniej wnieśli skargę na decyzję, którą utrzymano w mocy decyzję Burmistrza Miasta B. z dnia 18 czerwca 1999 r. o ustaleniu warunków zabudowy i zagospodarowania terenu, która stałą się podstawą wydania decyzji o pozwoleniu na budowę. Brak zarzutów w skardze nie stanowi przeszkody do jej uwzględnienia, gdyż zgodnie z art. 51 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./, sąd administracyjny nie jest związany granicami skargi.
Wniesiona przez skarżących skarga podlega uwzględnieniu, gdyż podejmując zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu pierwszej instancji, naruszono art. 97 par. 1 pkt 4 Kpa w stopniu, który mógł mieć istotny wpływ na wynik sprawy.
Organ administracyjny wydający pozwolenie na budowę jest z jednej strony związany decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu /art. 47 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym - t.j. Dz.U. 1999 nr 15 poz. 139 ze zm./, z drugiej zaś strony jest uprawniony do badania zgodności projektu zagospodarowania działki lub terenu z miejscowymi planami zagospodarowania przestrzennego /art. 35 ust. 1 pkt 1 lit. "a" ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane - Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./. Z tego uprawnienia zestawionego ze związaniem decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowani terenu można wyprowadzić wniosek, iż organ wydający pozwolenie na budowę jest uprawniony do oceny takiej decyzji, która jednakże nie może prowadzić do odmowy jej zastosowania. Zatem, w sytuacji, w której istnieją podstawy do przyjęcia, iż decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, która ma stanowić podstawę wydania pozwolenia na budowę, jest wadliwa, organ wydający pozwolenie na budowę jest uprawniony do zawieszenia postępowania do czasu rozstrzygnięcia zagadnienia wstępnego, którym jest ocena przez uprawniony organ lub sąd, prawidłowości decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Stanowisko takie jest przyjmowane w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego /wyroki z dnia 18 marca 1998 r. II SA/Łd 2176/97 i z dnia 14 listopada 1997 r. II SA/Ka 428/96 - nie publ./.
Mając powyższe na uwadze wskazać należy, że skarżący w dniu 28 października 1999 r. zawiadomili Starostę, iż wnieśli skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w T. z dnia 9 września 1999 r., którą utrzymano w mocy decyzję Burmistrza Miasta B. z dnia 18 czerwca 1999 r. o ustaleniu warunków zabudowy i zagospodarowania terenu. Do zawiadomienia tego dołączyli kopię skargi wniesionej do sądu administracyjnego, w której zarzucali, iż decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu narusza ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Organ uprawniony do wydania decyzji o pozwoleniu na budowę winien był w tej sytuacji rozważyć, czy nie istnieje konieczność zawieszenia postępowania.
Nadto wskazać należy, iż, jak wykazało to rozpoznanie skargi skarżących na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 9 września 1999 r., które zakończyło się stwierdzeniem wyrokiem z dnia 22 listopada 2000 r. w sprawie II SA/Gd 2158/99 nieważności tej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji organu pierwszej instancji, decyzja o ustaleniu warunków zabudowy i zagospodarowania terenu oraz utrzymująca ją decyzja organu odwoławczego, dotknięte były wadą nieważności z przyczyn, które były widoczne już po lekturze decyzji organu pierwszej instancji. Decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu z dnia 18 czerwca 1999 r., wydana, jak wynika z jej treści, na skutek wznowienia postępowania, nie odpowiadała wymogom art. 151 Kpa Uchybienie to jest oczywiste i nie mogło ujść uwadze organowi wydającemu pozwolenie na budowę. Z tej przyczyny również powstawało zagadnienie wstępne polegające na ocenie ważności decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, które mogło być rozstrzygnięte przez inny organ.
Mając powyższe na uwadze Sąd na mocy art. 22 ust. 1 pkt 1, ust. 2 pkt 3 i art. 29 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu pierwszej instancji.
Nadto, wobec uwzględnienia skargi, na mocy art. 55 ust. 1 ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym, orzeczono także o kosztach postępowania.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
