Jak urlop wypoczynkowy wpływa na prawo do zasiłków oraz ich podstawę wymiaru

Podstawę wymiaru wynagrodzenia chorobowego i zasiłków z ubezpieczenia społecznego należy ustalać z uwzględnieniem wynagrodzenia pracownika osiągniętego za 12 miesięcy poprzedzających miesiąc powstania niezdolności do pracy. Jedynie wtedy, gdy okres zatrudnienia jest krótszy niż 12 miesięcy, podstawą wymiaru tych świadczeń jest wynagrodzenie za pełne miesiące kalendarzowe ubezpieczenia (art. 36 ust. 1 i 2 ustawy zasiłkowej).

Wynagrodzenie, o którym mowa, to przychód pracownika stanowiący podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe, po odliczeniu potrąconych przez pracodawcę składek na ubezpieczenia emerytalne, rentowe oraz ubezpieczenie chorobowe, finansowanych ze środków pracownika (w łącznej wysokości 13,71%, jeżeli pracownik nie przekroczył rocznej podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe). W podstawie tej uwzględnia się składniki wynagrodzenia, które łącznie spełniają następujące warunki:

● została od nich opłacona składka na ubezpieczenie chorobowe oraz

● nie przysługują za czas niezdolności do pracy.

W podstawie wymiaru nie należy zatem uwzględniać składników wynagrodzenia wypłacanych niezależnie od okresów absencji chorobowej (typu: premie, nagrody i dodatki niepomniejszane za czas choroby). Do podstawy wymiaru nie należy również wliczać różnego rodzaju świadczeń, od których wprawdzie została opłacona składka na ubezpieczenie chorobowe, ale są przyznawane niezależnie od oceny pracy pracownika, na których przyznanie i wypłatę nie ma wpływu okres pobierania zasiłku (np. przychód z tytułu szczepienia przeciwko grypie finansowany przez pracodawcę, przychód z tytułu udostępnienia pracownikowi lokalu mieszkalnego itp.).