Wyrok NSA z dnia 12 lutego 2025 r., sygn. II GSK 1377/21
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Cezary Pryca (spr.) Sędzia NSA Mirosław Trzecki Sędzia del. WSA Marek Krawczak Protokolant asystent sędziego Marta Górniak po rozpoznaniu w dniu 12 lutego 2025 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej S. Sp. z o.o. w L. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 16 marca 2021 r. sygn. akt III SA/Lu 1242/20 w sprawie ze skargi S. Sp. z o.o. w L. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia 19 października 2020 r. nr BP.501.1148.2020.1834.LB3.8602 w przedmiocie kary pieniężnej za naruszenie przepisów o transporcie drogowym 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od S. Sp. z o.o. w L. na rzecz Głównego Inspektora Transportu Drogowego 2700 (dwa tysiące siedemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
I
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie wyrokiem z dnia 16 marca 2021 r., sygn. akt III SA/Lu 1242/20, działając na podstawie ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (obecnie: tekst jedn. Dz. U. z 2024 r. poz. 935; dalej jako: "p.p.s.a.") oddalił skargę S. Sp. z o.o. w L. (dalej jako: "skarżąca spółka") na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia 19 października 2020 r. w przedmiocie kary pieniężnej za naruszenie przepisów ustawy o transporcie drogowym.
W uzasadnieniu wyroku Sąd pierwszej instancji przypomniał, że spór w sprawie dotyczy zaistnienia podstaw do nałożenia na skarżącą kary za naruszenia przepisów ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2019 r. poz. 2140 ze zm.; dalej jako: "u.t.d."). Skarżąca spółka twierdziła bowiem, że przewóz nie był wykonywany w jej w imieniu i na jej rzecz, a czynności stwierdzone protokołem kontroli nie miały cech wykonywania działalności gospodarczej i transportu drogowego, a także nie nosiły znamion wykonywania przewozu okazjonalnego. Zdaniem skarżącej spółki nawet w przypadku uznania, że miał miejsce przewóz okazjonalny, to ze względu na fakt, że zapłata za przejazd była określona z góry i została uregulowania w formie bezgotówkowej – brak było podstaw do nałożenia kary. Skarżąca spółka podniosła również, że aplikacja internetowa o nazwie "[...]" nie jest przedsiębiorcą, ani nie stanowi nazwy przedsiębiorcy. Aplikacja nie jest również przedsiębiorstwem taksówkowym, ani nie świadczy usług taksówkowych. Powyższe zdaniem skarżącej spółki przemawiało za brakiem podstaw do stwierdzenia złamania zakazu, o którym mowa w art. 18 ust. 5 u.t.d.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
