Interpretacja indywidualna z dnia 8 września 2021 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0113-KDIPT2-1.4011.356.2021.6.MAP

ustalenie wartości początkowej nieruchomości oraz możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni – przedstawione we wniosku z dnia 8 marca 2021 r. (data wpływu 15 marca 2021 r.), uzupełnionym pismem z dnia 9 czerwca 2021 r. (data wpływu 15 czerwca 2021 r.) oraz pismem z dnia 28 lipca 2021 r. (data wpływu 30 lipca 2021 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• ustalenia wartości początkowej nieruchomości mieszkalnej w części wykorzystywanej w działalności gospodarczej Wnioskodawczyni – jest nieprawidłowe,

• możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 marca 2021 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten został uzupełniony pismem z dnia 9 czerwca 2021 r. (data wpływu 15 czerwca 2021 r.).

W dniu 30 lipca 2021 r. wpłynęło kolejne uzupełnienie wniosku z dnia 28 sierpnia 2021 r.

We wniosku i jego uzupełnieniach przedstawiono następujący stan faktyczny:

W 2001 r. Wnioskodawczyni i Jej mąż ukończyli budowę części handlowo-usługowej budynku mieszkalnego położonego w … przy ul. …, na działce nr geod. … . W dniu 4 stycznia 2002 r. otrzymali pozwolenie na użytkowanie dobudowanej do istniejącego budynku mieszkalnego, części handlowo-usługowej. Cześć budynku handlowo-usługowego stanowiła składnik majątku prywatnego, który nie był wykorzystywany w prowadzeniu działalności gospodarczej. Wnioskodawczyni była zatrudniona w banku, zaś Jej mąż w Policji. Ponieważ nie zamierzali prowadzić działalności gospodarczej, nie gromadzili w trakcie budowy dokumentów (faktur, rachunków) potwierdzających wysokość poniesionych wydatków. W 2002 r. część handlowo-usługową budynku wynajęto. Przez okres 10 lat stanowiła ona przedmiot najmu prywatnego. Wnioskodawczyni rozliczała podatek w formie ryczałtu 8,5%. Po upływie 10-letniego okresu najmu powyższa cześć budynku przez okres 2 lat stała pusta. Nie była w ogóle wykorzystywana. W dniu 15 lutego 2014 r. Wnioskodawczyni podjęła decyzję o rozpoczęciu działalności gospodarczej w zakresie handlu, prowadzonej na zasadach ogólnych. Prowadzenie podatkowej księgi przychodów i rozchodów zleciła biuru rachunkowemu. W 2020 r. okazało się, że powyższy budynek nie został wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, i nie był amortyzowany. Wnioskodawczyni zleciła biegłemu (dokonanie wyceny) oraz określenie wartości rynkowej tej nieruchomości. Następnie w 2020 r. podjęła decyzję o ujęciu części handlowo-usługowej budynku w ewidencji, jako ujawniony środek trwały, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r., poz. 1128, z późn. zm.). Przepis ten stanowi, że odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od ujawnionych środków trwałych nieobjętych ewidencją, począwszy od miesiąca następującego po miesiącu , w którym te środki zostały wprowadzone do ewidencji. Z treści art. 22f ust. 1 cyt. ustawy wynika, że odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych. Wątpliwości Wnioskodawczyni na gruncie przedstawionego stanu faktycznego budzi kwestia ustalenia podstawy dokonywania odpisów amortyzacyjnych dla ww. nieruchomości oraz ustalenia właściwej stawki amortyzacyjnej.