Zmiany w Kodeksie postępowania cywilnego wprowadzającą zabezpieczenie w postępowaniach sądowych z zakresu prawa pracy, w których pracownik szczególnie chroniony wnosi o uznanie rozwiązania stosunku pracy za bezskuteczne lub o przywrócenie do pracy. Nowe przepisy przewidują także automatyczny obowiązek zatrudnienia pracownika do czasu prawomocnego zakończenia postępowania w przypadku wyroku przywracającego

5 września 2017 r. weszła w życie nowelizacja ustawy o ochronie roszczeń pracowniczych. Wprowadziła ona definicję faktycznego zaprzestania działalności przez pracodawcę, przez co ułatwiono pracownikom ubieganie się o zaliczki na poczet przyszłych świadczeń pracowniczych. Ponadto prawo do ubiegania się o świadczenia ze środków FGŚP przyznano zatrudnionym przez pracodawcę członkom jego rodziny.

Roszczenia ze stosunku pracy, co do zasady, przedawniają się po upływie 3 lat od dnia, w którym stały się wymagalne. Przedawnienie roszczenia powoduje, że wprawdzie nie można mówić o jego wygaśnięciu, ale jego skuteczne dochodzenie zarówno przez pracownika, jak i przez pracodawcę może być bardzo utrudnione, a nawet niemożliwe.

Większość roszczeń ze stosunku pracy przedawnia się, co do zasady, z upływem 3 lat od dnia, w którym stały się wymagalne. Upływ terminu przedawnienia powoduje, że roszczenie nie może być dochodzone przed sądem, chyba że dłużnik (pracodawca lub pracownik) zrzeknie się przedawnienia.

Podstawowym obowiązkiem pracodawcy jest wypłata wynagrodzenia za pracę, w tym dodatkowych składników, do których pracownik nabył prawo. Nie wypłacając bez usprawiedliwionej przyczyny nawet części wynagrodzenia lub bezpodstawnie je obniżając pracodawca narusza w ciężki sposób swoje podstawowe obowiązki. Takie postępowanie pracodawcy jest zagrożone karą grzywny w wysokości od 1 tys. zł do 30 tys. zł.