Odmowa zastosowania przepisu niekonstytucyjnego wobec funkcjonariusza, którego służba po 1990 r. wypracowała emeryturę ponad przeciętny wskaźnik, jest dopuszczalna i zgodna z zasadami konstytucyjnymi.

Art. 13b ust. 1 ustawy zaopatrzeniowej pozwala na uznanie służby w jednostkach podporządkowanych Służbie Bezpieczeństwa za 'służbę na rzecz totalitarnego państwa', o ile istnieją przesłanki potwierdzające ten charakter. Jednakże przepisy art. 15c ust. 3 oraz art. 22a ust. 3 ustawy są niezgodne z Konstytucją RP w zakresie, w jakim prowadzą do arbitralnego obniżenia świadczeń funkcjonariuszy za okres

Praca przy obsłudze maszyn zwałujących w kopalniach odkrywkowych, w świetle nowelizacji definicji 'przodka', może być uznana za pracę górniczą zaliczaną w wymiarze półtorakrotnym, nawet jeśli w przeszłości tego rodzaju praca nie była kwalifikowana do takiego zaliczenia.

Artykuł 15c ust. 3 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy, ograniczający wysokość emerytury do przeciętnej emerytury w systemie powszechnym, nie powinien być stosowany wobec funkcjonariuszy, którzy nie nabyli emerytury z tytułu służby na rzecz totalitarnego państwa, a okres tej służby jest dodatkowy i nie wpływa na nabycie prawa do tego świadczenia.

Analiza legalności służby na rzecz totalitarnego państwa wymaga uwzględnienia indywidualnych czynów funkcjonariusza, a nie tylko formalnej przynależności do wymienionych w przepisach formacji, a przepisy ustawy ograniczające wysokość świadczeń emerytalnych muszą pozostawać w zgodzie z Konstytucją RP.

Obniżenie emerytury policyjnej na podstawie formalnej przynależności do służb PRL wymaga indywidualnej oceny czynów i postawy osoby wobec kryteriów służby na rzecz totalitarnego państwa, a samo domniemane wyznaczenie nie może być podstawą do automatycznego obniżenia uprawnień emerytalnych, aby nie naruszać podstawowych zasad prawa unijnego i konstytucyjnego.

Przerwa w wykonywaniu działalności gospodarczej wynikająca z niezdolności do pracy nie może być traktowana na równi z zaprzestaniem prowadzenia działalności gospodarczej z punktu widzenia ubezpieczeń społecznych.

Wspólnik dwuosobowej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z większościowym udziałem, nawet jeśli jego udział jest dominujący, nie podlega obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym jako wspólnik spółki jednoosobowej na podstawie art. 8 ust. 6 pkt 4 ustawy systemowej, chyba że okoliczności faktyczne wskazują na pozorność takiego układu.

Kwalifikacja służby jako pełnionej na rzecz totalitarnego państwa, według art. 13b ustawy zaopatrzeniowej, wymaga analizy wszystkich okoliczności danej sprawy, w tym indywidualnych czynów, a nie tylko formalnej przynależności do służb, co zapewnia zgodność z zasadami konstytucyjnymi i sprawiedliwością społeczną.

Członek zarządu spółki odpowiada za zobowiązania z tytułu składek na ubezpieczenie społeczne powstałe w trakcie postępowania upadłościowego z możliwością zawarcia układu, jeśli postępowanie to nie zostało wszczęte we właściwym czasie, a spółka nie miała realnych szans na zawarcie ani wykonanie układu.

Podleganie obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym w Polsce przez osobę prowadzącą działalność gospodarczą obejmuje również okresy świadczenia czasowych usług za granicą, jeśli działalność została zarejestrowana w Polsce, a działania podejmowane w kraju świadczą o zamiarze jej kontynuacji.

Zastosowanie art. 13 ust. 1 lit. b (ii) rozporządzenia nr 883/2004 wymaga szczegółowego ustalenia, czy ubezpieczony wykonuje działalność zawodową w co najmniej dwóch państwach członkowskich, a ograniczenie rozpoznania sprawy do przesłanki delegowania może prowadzić do naruszenia prawa do rozpoznania istoty sprawy.

Art. 25 ust. 1b ustawy o emeryturach i rentach z FUS, w zakresie dotyczącym pomniejszenia podstawy obliczenia emerytury powszechnej dla osób, które przed 1 stycznia 2013 r. miały prawo do wcześniejszej emerytury, musi być interpretowany w sposób zgodny z zasadą zaufania obywatela do państwa, co może oznaczać wyłączenie jego stosowania wobec mężczyzn urodzonych w latach 1949-1953.

Osoba posiadająca prawo do emerytury rolniczej oraz emerytury pracowniczej przyznanej na podstawie art. 24 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ma prawo do wypłaty obu świadczeń jednocześnie.

Członek zarządu spółki może zostać zwolniony z odpowiedzialności za zobowiązania spółki jedynie w sytuacji, gdy złoży wniosek o ogłoszenie upadłości we właściwym czasie, co oznacza moment trwałego zaprzestania płacenia zobowiązań, a nie zaprzestanie finansowania przez inne podmioty.

Pracodawca jest płatnikiem składek na ubezpieczenia społeczne także z umowy cywilnoprawnej zawartej przez pracownika z osobą trzecią, jeśli w ramach tej umowy pracownik wykonuje pracę na rzecz swojego pracodawcy.

Przepis art. 8 ust. 2a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych nie ma zastosowania, jeżeli nie występuje bezpośrednie lub pośrednie finansowanie wynagrodzenia wypłacanego przez osobę trzecią, które pochodzi od pracodawcy, dla którego pracownik wykonuje czynności w ramach umowy zlecenia zawartej z osobą trzecią.

Służba w instytucjach i formacjach wymienionych w ustawie zaopatrzeniowej nie może być automatycznie uznawana za służbę na rzecz totalitarnego państwa bez możliwości przedstawienia dowodów przez wnioskodawcę na okoliczność rzeczywistego charakteru wykonywanych przez niego działań.

Na podstawie art. 8 ust. 2a ustawy systemowej, pracodawca jest zobowiązany do odprowadzania składek na ubezpieczenia społeczne za pracowników wykonujących pracę na rzecz pracodawcy, nawet jeśli formalnie umowy zlecenia zawierane są z osobami trzecimi, a relacje gospodarcze wskazują na funkcjonalnie jeden podmiot korzystający z pracy tych pracowników.

W sytuacji, gdy pracownik wykonuje pracę wyłącznie w innym państwie członkowskim, a działalność pracodawcy w kraju zatrudnienia jest marginalna, organy krajowe mogą ustalić ustawodawstwo tego innego państwa jako właściwe, nawet bez uprzedniego przeprowadzania procedury dialogu i koncyliacji.

Art. 15c ust. 3 oraz art. 22a ust. 3 ustawy zaopatrzeniowej są sprzeczne z Konstytucją RP, ponieważ obniżają wysokość świadczeń funkcjonariuszy pełniących służbę po 1990 r., co narusza zasady równości, ochrony praw majątkowych oraz zabezpieczenia społecznego, przez co sądy powszechne są zobowiązane do niezastosowania tych przepisów.

Przepis art. 15c ust. 3 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy nie powinien być stosowany do osób, które mimo okresowej służby na rzecz totalitarnego państwa, znaczącą część swojego okresu zatrudnienia przepracowały w ramach demokratycznych struktur państwowych, gwarantując im w ten sposób ochronę konstytucyjnie chronionych praw do emerytury.

Stwierdzenie pełnienia służby na rzecz totalitarnego państwa nie może być dokonane wyłącznie w oparciu o formalną przynależność do wymienionych formacji, lecz wymaga zbadania wszystkich okoliczności sprawy, łącznie z czynami jednostkowymi funkcjonariusza.

Dla zakwalifikowania pracy jako wykonywanej w szczególnym charakterze na podstawie ustawy o emeryturach pomostowych, należy ocenić rzeczywisty charakter i odpowiedzialność wykonywanych czynności, a nie tylko tytuł stanowiska.