Warunek pozostawania w stanie zatrudnienia na dzień podpisania porozumienia o wypłacie świadczeń, pomijający pracowników, którzy zakończyli zatrudnienie po spełnieniu warunków pracy uprawniających do tych świadczeń, narusza zasadę równego traktowania w zatrudnieniu, co skutkuje nieobowiązywaniem takiego postanowienia zgodnie z art. 9 § 4 k.p.

Pracownikowi, który nie usprawiedliwił nieobecności w pracy w terminie, lecz później dostarczył zaświadczenie lekarskie, nie można zasadnie zarzucić ciężkiego naruszenia obowiązków pracowniczych, uzasadniającego rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia.

Art. 25 ust. 1b ustawy o emeryturach i rentach z FUS, w zakresie dotyczącym pomniejszenia podstawy obliczenia emerytury powszechnej dla osób, które przed 1 stycznia 2013 r. miały prawo do wcześniejszej emerytury, musi być interpretowany w sposób zgodny z zasadą zaufania obywatela do państwa, co może oznaczać wyłączenie jego stosowania wobec mężczyzn urodzonych w latach 1949-1953.

Przepis art. 8 ust. 2a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych nie ma zastosowania, jeżeli nie występuje bezpośrednie lub pośrednie finansowanie wynagrodzenia wypłacanego przez osobę trzecią, które pochodzi od pracodawcy, dla którego pracownik wykonuje czynności w ramach umowy zlecenia zawartej z osobą trzecią.

Okres zasadniczej służby wojskowej nie zwiększa ogólnego stażu ubezpieczeniowego według przelicznika art. 43 ust. 2 ustawy emerytalnej, ponieważ przepis ten dotyczy wyłącznie okresów zatrudnienia na kolei.

Ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych może być uzasadnioną podstawą rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia, jeśli zachowanie pracownika skutkuje rażącym niedbalstwem, które zagraża interesom pracodawcy, nawet jeśli nie doszło do rzeczywistej szkody, ale do narażenia na potencjalną stratę.

Wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy nie przysługuje za okresy, w których pracownik pobierał świadczenia z ubezpieczenia społecznego z tytułu niezdolności do pracy, co może stanowić podstawę do wznowienia postępowania na podstawie nowych okoliczności faktycznych, nieznanych w poprzednim postępowaniu (art. 403 § 2 k.p.c.).

W sprawach dotyczących roszczeń odszkodowawczych wynikających z wypadków przy pracy, sądy zobowiązane są do rzetelnej weryfikacji przestrzegania przez pracodawcę zasad bezpieczeństwa i higieny pracy oraz do wyważenia odpowiedzialności pracodawcy na zasadzie winy, co wymaga opinii biegłych z zakresu BHP oraz ustalenia, czy zadośćuczynienie jest adekwatne do doznanej krzywdy.

Postanowienia umowy o zakazie konkurencji po ustaniu stosunku pracy, które przewidują możliwość jednostronnego zwolnienia pracownika z zakazu konkurencji przez pracodawcę, nie mogą pozbawiać pracownika prawa do umówionego odszkodowania, chyba że zostało to wyraźnie i precyzyjnie określone w umowie oraz pozostaje zgodne z zasadami prawa pracy (art. 1012 § 2 k.p.).

Przejście na emeryturę, w myśl art. 921 § 1 k.p., obejmuje także sytuacje, w których pracownik, już jako emeryt wojskowy lub policyjny, rozwiązuje stosunek pracy i przechodzi na status wyłącznie emeryta, co uprawnia do odprawy emerytalnej, o ile wcześniej nie skorzystał z takiego świadczenia na podstawie stosunku pracy. Otrzymanie odprawy wojskowej nie wyklucza prawa do odprawy emerytalnej wynikającej

Ocena mobbingu wymaga zastosowania obiektywnych kryteriów i nie sprowadza się jedynie do subiektywnych odczuć pracownika; stwierdzenie mobbingu może obejmować także działania formalnie mieszczące się w granicach uprawnień przełożonego, jeśli spełniają znamiona uporczywości i długotrwałości.

Wprowadzenie nowego regulaminu wynagradzania wymaga od pracodawcy odpowiedniego uzasadnienia wypowiedzenia zmieniającego warunki pracy, które powinno być konkretne i zrozumiałe dla pracownika. Samo wypowiedzenie układu zbiorowego pracy nie jest wystarczającą przyczyną do zmiany indywidualnych warunków zatrudnienia bez przedstawienia szczegółowych kryteriów nowego systemu wynagradzania.

Przejście części zakładu pracy na innego pracodawcę (art. 23¹ k.p.) wymaga rzeczywistego spełnienia warunków przeniesienia zakładu pracy, a umowy zawarte pozornie, w celu uniknięcia zobowiązań pracodawcy wobec pracowników, są nieważne.

Pozorność umowy o pracę wyklucza uznanie takiego stosunku jako podstawę do objęcia obowiązkowymi ubezpieczeniami społecznymi, nawet jeśli formalne dokumenty wskazują na istnienie zatrudnienia.

Pracownica podejmująca zatrudnienie nie ma obowiązku ujawniania stanu ciąży, jeżeli praca, jaką zamierza podjąć, nie jest niedozwolona dla kobiet z uwagi na ochronę macierzyństwa. Uchylenie się od skutków oświadczenia woli z powodu podstępu jest bezskuteczne, jeżeli nie zostanie wykazany zamiar nieświadczenia pracy przez pracownicę.

W sytuacji, gdy strony dokonują wyboru formy współpracy poprzez zawarcie umowy zlecenia, która uwzględnia cechy kontraktu cywilnoprawnego, wyraźna wola stron i charakter świadczonych usług mogą uniemożliwić późniejsze przekwalifikowanie tej umowy na stosunek pracy, nawet w przypadku braku faktycznego wykonywania zleconych czynności.

Odprawa przewidziana w porozumieniu zbiorowym pracownika nie przysługuje, gdy odmowa przyjęcia zmienionych warunków zatrudnienia jest motywowana wyłącznie korzyścią finansową, z pominięciem etycznych przesłanek oraz zasad współżycia społecznego.

Rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia z przyczyn leżących po stronie pracownika wymaga wykazania ciężkiego naruszenia obowiązków pracowniczych przez pracownika wynikających m.in. z umyślności lub rażącego niedbalstwa, które skutkują zagrożeniem lub naruszeniem interesów pracodawcy; brak odpowiednich narzędzi nadzoru po stronie pracodawcy nie może obciążać wyłącznie pracownika odpowiedzialnością

Uposażenie sędziego w stanie spoczynku, jako świadczenie ze stosunku pracy, powinno być wypłacane przez sąd, w którym sędzia otrzymywał ostatnio wynagrodzenie, a nie przez Skarb Państwa. Wyrok Sądu Najwyższego w sprawach dotyczących przeniesienia sędziego w stan spoczynku jest konstytutywny, co oznacza, że wymagalność roszczeń o uposażenie zaczyna się dopiero od dnia uprawomocnienia tego orzeczenia

Aby zdarzenie mogło zostać zakwalifikowane jako wypadek przy pracy, nie jest konieczne, by przyczyna zewnętrzna była jedyną przyczyną zdarzenia; wystarczy, że przyczyniła się ona do powstania uszczerbku na zdrowiu.

Niedopuszczalne jest przyjęcie, że w sytuacji, gdy poszkodowany nie jest w stanie wykazać innej, dodatkowej przyczyny zdarzenia (wypadku komunikacyjnego), to wynika z tego, że wyłączną przyczyną jest przyczyna tkwiąca w organizmie pracownika.

Odpowiedzialność pracodawcy na zasadzie winy wymaga wykazania zaniedbań w zapewnieniu bezpiecznych warunków pracy.

Okresy urlopu bezpłatnego nie są wliczane do okresów pracy w warunkach szczególnych, chyba że istnieją szczególne podstawy prawne umożliwiające takie zaliczenie, co podlega szczegółowej analizie sądu stosującego przepisy prawa w danym kontekście.

Wypowiedzenie zmieniające musi być uzasadnione rzeczywistymi przyczynami reorganizacji, a propozycja nowych warunków pracy nie może naruszać praw pracownika, w tym prowadzić do dyskryminacji ze względu na działalność związkową, co winno być weryfikowane w każdym indywidualnym przypadku.