Stwierdzenie nieważności aktu prawa miejscowego nie implikuje automatycznego stwierdzenia nieważności decyzji administracyjnych podjętych na jego podstawie, jeżeli w momencie ich podejmowania akt ten obowiązywał.

Stwierdzenie nieważności aktu prawa miejscowego nie oznacza automatycznej nieważności podjętych na jego podstawie aktów administracyjnych. W takim przypadku akty te podlegają wzruszeniu w trybie określonym w postępowaniu administracyjnym.

Stwierdzenie nieważności aktu prawa miejscowego przez sąd administracyjny nie skutkuje automatycznie nieważnością decyzji administracyjnych wydanych na jego podstawie; rozstrzygnięcia w sprawach indywidualnych podlegają wzruszeniu w trybie określonym w postępowaniu administracyjnym albo w postępowaniu szczególnym (art. 147 § 2 p.p.s.a.).

Stwierdzenie nieważności aktu prawa miejscowego nie powoduje automatycznego stwierdzenia nieważności decyzji administracyjnych wydanych na jego podstawie; decyzje te podlegają wzruszeniu w trybie określonym w postępowaniu administracyjnym.

Stwierdzenie nieważności aktu prawa miejscowego przez sąd administracyjny nie powoduje automatycznego stwierdzenia nieważności rozstrzygnięć indywidualnych wydanych na jego podstawie; takie rozstrzygnięcia podlegają wzruszeniu w trybie określonym w postępowaniu administracyjnym lub szczególnym.

Stwierdzenie nieważności aktu prawa miejscowego nie powoduje automatycznie nieważności decyzji administracyjnych wydanych na jego podstawie, a ich wzruszenie może nastąpić wyłącznie w trybie wznowienia postępowania.

Stwierdzenie nieważności aktu prawa miejscowego przez sąd administracyjny nie powoduje automatycznie nieważności indywidualnych decyzji administracyjnych wydanych na jego podstawie; konieczne jest uruchomienie odpowiednich trybów wzruszenia tych decyzji, zgodnie z art. 147 § 2 p.p.s.a.

Stwierdzenie nieważności uchwał organów samorządowych nie skutkuje automatycznie nieważnością rozstrzygnięć administracyjnych wydanych na ich podstawie; wymaga to uruchomienia odpowiedniego trybu wzruszenia takich rozstrzygnięć. Teza od Redakcji

Stwierdzenie nieważności aktu prawa miejscowego nie pociąga za sobą automatycznej nieważności rozstrzygnięć administracyjnych wydanych na jego podstawie, wymaga to uruchomienia odpowiedniego trybu wzruszenia tych rozstrzygnięć. Teza od Redakcji

Stwierdzenie nieważności aktu prawa miejscowego nie wywołuje automatycznie nieważności decyzji administracyjnych wydanych na jego podstawie. Tego rodzaju rozstrzygnięcia administracyjne podlegają wzruszeniu w trybie określonym w postępowaniu administracyjnym lub postępowaniu szczególnym zgodnie z art. 147 § 2 p.p.s.a. Teza od Redakcji

Stwierdzenie nieważności przez sąd administracyjny aktu prawa miejscowego nie skutkuje automatycznym stwierdzeniem nieważności rozstrzygnięcia administracyjnego wydanego na jego podstawie; wymaga to odrębnego badania wpływu nieważności aktu normatywnego na wydane rozstrzygnięcia, z uwzględnieniem zasady stabilności obrotu prawnego oraz ochrony praw nabytych.

Stwierdzenie nieważności aktu prawa miejscowego, stanowiącego podstawę prawną dla rozstrzygnięcia administracyjnego, nie prowadzi automatycznie do nieważności tego rozstrzygnięcia; wymaga to indywidualnego rozpatrzenia jego wpływu na dane rozstrzygnięcie oraz uwzględnienia zasad stabilności obrotu prawnego i ochrony praw nabytych.

Warunkiem przyznania prawa do świadczenia pielęgnacyjnego osobom spokrewnionym w drugim stopniu z osobą wymagającą opieki jest, aby osoby spokrewnione w pierwszym stopniu (w tym rodzice) legitymowały się orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności lub były niezdolne do sprawowania opieki z innych prawnych przyczyn.

Wykładnia art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. a) ustawy o świadczeniach rodzinnych powinna umożliwiać osobie sprawującej opiekę nad niepełnosprawnym i posiadającej ustalone prawo do emerytury dokonanie wyboru między emeryturą a świadczeniem pielęgnacyjnym przez zawieszenie pobierania emerytury.

Dla uzyskania prawa do świadczenia pielęgnacyjnego kluczowe jest wykazanie, że zakres opieki nad osobą niepełnosprawną obiektywnie uniemożliwia podjęcie zatrudnienia, a brak zatrudnienia jest bezpośrednio spowodowany koniecznością sprawowania tej opieki, niezależnie od wcześniejszych przyczyn braku zatrudnienia.