Urząd Patentowy nie jest związany datą wygaśnięcia prawa ochronnego na znak towarowy wskazaną przez wnioskodawcę, lecz powinien stwierdzić wygaśnięcie praw z dniem rzeczywistym nieużywania, zgodnie z art. 169 ust. 1 pkt 1 p.w.p.

Skarga kasacyjna dotycząca odmowy rejestracji znaku towarowego, wniesiona na podstawie zarzutów proceduralnych i materialnych, została oddalona; decyzję organu i rozstrzygnięcie WSA uznano za zasadne.

Nałożenie na przewoźnika kar pieniężnych za naruszenie ustawy SENT powinno być proporcjonalne i uwzględniać zarówno interes publiczny, jak i indywidualne okoliczności sprawy, a organy administracyjne muszą dokonywać szczegółowej analizy możliwości odstąpienia od kary, stosując wykładnię zgodną z zasadami konstytucyjnymi.

Brak poziomu wynalazczego w wynalazku stanowił istotną przesłankę do unieważnienia patentu, gdyż specjaliści z dziedziny mogliby osiągnąć podobne rozwiązanie na podstawie znanego stanu techniki, co uzasadniało oczywistość proponowanego rozwiązania.

NSA uchyla wyrok WSA, przekazując sprawę do ponownego rozpoznania, wskazując na konieczność pełnej oceny przesłanek ryzyka wprowadzenia w błąd, zgodnie z art. 1321 ust. 1 pkt 3 p.w.p., z uwzględnieniem proper fondo ustaleń organów administracji ochrony znaków towarowych.

Skarżąca nie wykazała naruszenia prawa przez organ oraz sąd I instancji; wzór przemysłowy "Stoły biurowe" zachowuje cechę nowości. Skarga kasacyjna została oddalona z uwagi na niespełnienie wymogów formalnych.

Organ administracyjny nie jest związany wskazaną przez wnioskodawcę datą wygaśnięcia prawa ochronnego, lecz musi ustalić ją zgodnie z przepisami, na podstawie rzeczywistego stanu faktycznego.

Z powodu stwierdzenia nieważności postępowania przez brak możliwości obrony praw strony, Naczelny Sąd Administracyjny uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu do ponownego rozpoznania.

Decyzja o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami, oparta na negatywnym wyniku egzaminu, jest nieważna, jeśli organy administracyjne nie wyjaśnią podstaw jej wydania oraz legalności skierowania na egzamin kontrolny. Zachowanie spójności i prawidłowości decyzji administracyjnych wymaga eliminacji istniejących sprzeczności w wydanych orzeczeniach.

Skarga kasacyjna wniesiona przez R.W. na decyzję zmieniającą zgłoszenie celne została oddalona. Naczelny Sąd Administracyjny uznał brak podstaw do kwestionowania zgodności z prawem decyzji organu celnego oraz wyroku sądu I instancji.

Pozbawienie strony możliwości obrony swych praw w rozumieniu art. 183 § 2 pkt 5 p.p.s.a. zachodzi, gdy sąd administracyjny wyznacza posiedzenie niejawne, uniemożliwiając stronie skuteczną obronę poprzez zajęcie stanowiska na piśmie przed wydaniem wyroku.

W sprawie przekształcenia prawa użytkowania wieczystego w prawo własności pojęcie "nieruchomości zabudowanej na cele mieszkaniowe" należy rozumieć funkcjonalnie, uwzględniając związki przestrzenne i użytkowe z budynkami mieszkalnymi, a nie wyłącznie według kryteriów wieczystoksięgowych.

Naczelny Sąd Administracyjny oddala skargę kasacyjną, uznając, że były członek zarządu ponosi odpowiedzialność za zaległości podatkowe spółki, albowiem nie zgłosił wniosku o upadłość na czas, co narusza art. 116 Ordynacji podatkowej.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że odpowiedzialność sankcyjna za naruszenie obowiązku uiszczenia opłaty elektronicznej jest niezasadna, gdy wynika z niedoskonałości regulacji prawnej systemu poboru opłat. Sprawę przekazano do ponownego rozpoznania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że nie zachodzą przeszkody do przyjęcia, iż organy administracji publicznej działały zgodnie z przepisami determinującymi sposób przywrócenia terminu, a skarga kasacyjna nie zawiera usprawiedliwionych podstaw do zmiany tego rozstrzygnięcia.

Podmiot podejmujący przewóz osób bez wymaganej licencji, działając za pośrednictwem aplikacji mobilnej, ponosi odpowiedzialność za delikt administracyjny wadzi przewozu drogowego zgodnie z ustawą o transporcie drogowym. Skarga kasacyjna oddalona.

Strona skarżąca nie ponosi odpowiedzialności za naruszenie obowiązku uiszczenia opłaty elektronicznej, jeśli nie miała określonych obowiązków aktualizacji danych pojazdu w rejestrze, co uniemożliwiło prawidłowe funkcjonowanie systemu poboru opłat.