Prawo ochronne na znak towarowy wygasa na skutek jego nieużywania w sposób rzeczywisty przez nieprzerwany okres pięciu lat, chyba że istnieją ważne powody tego nieużywania, które nie mogą być utożsamiane jedynie z trudnościami natury podatkowej lub ryzykiem gospodarczym.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał skargę kasacyjną za bezzasadną, potwierdzając, że decyzje Prezesa UKE ws. dostępu do infrastruktury spełniają wymogi zapewnienia skutecznej konkurencji i są zgodne z prawem telekomunikacyjnym oraz nie wymagają uprzedniej analizy rynku.

Stwierdzenie wygaśnięcia prawa ochronnego na znak towarowy z powodu jego nieużywania przez okres pięciu lat wymaga, aby podmiot korzystający z ochrony wykazał rzeczywiste używanie znaku lub istnienie ważnych powodów, które uniemożliwiały jego użycie.

Oddalenie skargi kasacyjnej, uznanie poprawności decyzji o cofnięciu licencji wspólnotowej z uwagi na poważne naruszenie przepisów prawa unijnego dotyczącego międzynarodowego przewozu drogowego.

Nie można uznać, że istniały ważne powody usprawiedliwiające nieużywanie znaku towarowego "S.", jeżeli brak jego używania wynikał z ryzyka gospodarczego spółki. Prawo ochronne na znak towarowy wygasa na skutek jego nieużywania w sposób rzeczywisty przez wymagany pięcioletni okres.

Rzeczywiste używanie znaku towarowego nie zostało wykazane przez uprawnionego, wobec czego prawo ochronne na znak wygasa zgodnie z art. 169 ust. 1 pkt 1 P.p.w.p., gdyż nieużywanie znaku przez pięć lat nie wynikało z ważnych powodów.

Zarządzający transportem ponosi odpowiedzialność administracyjną za naruszenie przepisów przewozu drogowego, która może być wyłączona wyłącznie w przypadkach szczególnych, praktycznie nieprzewidywalnych. Odpowiedzialność administracyjno-karna opiera się na fakcie naruszenia, a nie winie.

Skarga kasacyjna została uwzględniona z uwagi na nieważność postępowania przed WSA spowodowaną brakiem należytego umocowania pełnomocnika skarżącej. Sprawa przekazana do ponownego rozpoznania.

Przewóz pasażerów realizowany przez skarżącą spółkę T. Sp. z o.o. w dniu 25 lipca 2019 r. w ramach działalności gospodarczej, mimo przeciwnych twierdzeń strony, stanowił przewóz okazjonalny. Pojazd użyty do przewozu nie spełniał wymogów ustawowych dotyczących przewozu okazjonalnego, co uzasadniało nałożenie kary pieniężnej.

Sąd kasacyjny orzekł, że przewóz osób dokonany bez wymaganej licencji i niespełniający wymogów formalnych przewozu okazjonalnego podlega nałożeniu kary pieniężnej. Uchybienia proceduralne nie miały istotnego wpływu na wynik sprawy.

NSA oddala skargę kasacyjną w sprawie wznowienia postępowania, podkreślając, że uchybienie terminowi określonemu w art. 148 § 2 k.p.a. uniemożliwia merytoryczną ocenę decyzji kwestionowanej w postępowaniu wznowieniowym.

Za wykonywanie przewozu drogowego osób bez wymaganego zezwolenia, traktowane jako działanie z zakresu transportu drogowego, oraz wykonywanie przewozu okazjonalnego niespełniającego wymogów przewidzianych dla legalnej działalności transportowej, może być nałożona kara administracyjna. Sąd administracyjny potwierdza prawidłowość takiego rozstrzygnięcia.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że działalność skarżącego spełniała kryteria krajowego transportu drogowego, co uprawniało do nałożenia kary za brak licencji, odrzucając zarzuty kasacyjne dotyczące nieprawidłowej wykładni i stosowania przepisów prawa materialnego i procesowego.

Przekształcenie prawa użytkowania wieczystego w prawo własności wymaga wykazania, że pierwotne przejęcie nieruchomości nastąpiło w trybie rzeczywistego wywłaszczenia, co musi być udokumentowane odpowiednimi dowodami.

Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, iż prawidłowo uznano, że cofnięcie wniosku o przyznanie płatności eliminuje podstawę prawną do wypłaty zaliczki, czyniąc ją nienależną i podlegającą zwrotowi, co skutkowało oddaleniem skargi kasacyjnej.

Decyzja o niezłożeniu propozycji służby skarżącemu, uwzględniająca dotychczasowy przebieg służby i kwalifikacje, mieściła się w granicach uznania organu na mocy przepisów p.w. KAS, co uzasadniało wygaśnięcie stosunku służbowego z dniem 31 sierpnia 2017 r.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że niedochowanie wymogów programu rolnośrodowiskowego przez beneficjenta uzasadnia zwrot nienależnych płatności, a decyzje organów administracyjnych zostały wydane prawidłowo i zgodnie z przepisami prawa.

Skarga kasacyjna S. O. została przez NSA oddalona z uwagi na brak usprawiedliwionych podstaw merytorycznych oraz formalno-prawnych uchybień, które mogłyby istotnie wpłynąć na wyrok sądu I instancji.

Decyzje administracyjne oparte na stwierdzeniu bardzo poważnego naruszenia przepisów unijnych, dotyczące cofnięcia licencji wspólnotowej, mają charakter decyzji związanej i wynikają z obowiązujących przepisów prawa krajowego oraz wspólnotowego.