Kierowca, który przebywa w pojeździe w trakcie jego prowadzenia i pozostaje w gotowości do przyjęcia sterów, jest zobowiązany do rejestracji swojej aktywności za pomocą karty kierowcy nawet w czasie odpoczynku na fotelu pasażera.

NSA potwierdził, że w przypadku naruszeń czasu pracy kierowców, nałożenie kary pieniężnej przez GITD jest zasadne i nie wymaga dowodzenia winy ani niewłaściwej organizacji pracy przez przedsiębiorcę transportowego, o ile spełnione zostały wszystkie wymagane ustawowo przesłanki.

W przypadku stwierdzenia braków w dokumentacji przewozowej, takich jak załącznik VII do Rozporządzenia 1013/2006, dotyczących transgranicznego transportu odpadów, przewoźnik ponosi odpowiedzialność pieniężną niezależnie od obowiązków organizatora transportu.

Przestępstwo przeciwko zdrowiu i życiu skutkuje obligatoryjnym cofnięciem licencji na przewóz osób taksówką bez wymogu wcześniejszego pisemnego ostrzeżenia przedsiębiorcy.

Na podmiot wykonujący przewóz towarów obarczonych podwyższonym ryzykiem, w szczególności odpadów, mogą być nakładane kary administracyjne za niezastosowanie się do obowiązków wynikających z ustawy o SENT, jeżeli przewoźnik nie wykona obowiązków przewozowych, a rozporządzenia włączające odpady w system monitorowania są wydane na podstawie prawidłowego upoważnienia ustawowego.

Skarga kasacyjna M.H. na decyzję o zatrzymaniu prawa jazdy była niezasadna. NSA potwierdził konieczność przestrzegania przez organy administracji terminów związanych z przedstawieniem orzeczeń lekarskich, uznając, że bezpieczeństwo w ruchu drogowym ma priorytet nad interesem jednostkowym.

Przepis art. 92a ust. 10 u.t.d. nie wyklucza nałożenia odrębnych kar za różne naruszenia ujawnione podczas jednej kontroli, gdy każde z tych naruszeń jest opisane w odrębnych załącznikach do ustawy.

Skazanie przedsiębiorcy wykonującego przewozy taksówką za przestępstwo przeciwko zdrowiu i życiu stanowi wystarczającą podstawę do obligatoryjnego cofnięcia licencji, bez konieczności uprzedniego pisemnego ostrzeżenia, zgodnie z przepisami ustawy o transporcie drogowym.

Art. 21 ust. 2 ustawy SENT wymaga ustalenia wartości brutto towaru zgłoszonego i przewożonego; brak fizycznej obecności towaru zgłoszonego nie uzasadnia przyjęcia jego wartości jako 0. Kara pieniężna musi być obliczana jako 46% rzeczywistej różnicy wartości obu towarów.

Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną J.J., potwierdzając, że wykonywanie przewozu okazjonalnego pojazdem niespełniającym wymogów konstrukcyjnych uzasadnia nałożenie kary pieniężnej na podstawie art. 92a ust. 1 i 6 u.t.d.

Przewoźnik, który nie przedstawi środka transportu do kontroli zgodnie z art. 12a ust. 3 ustawy SENT, może zostać ukarany karą pieniężną, przy czym odmowa odstąpienia od kary wymaga wykazania braku ważnego interesu publicznego. Automatyczność zgłoszeń SENT uzasadnia przesyłkę numeru referencyjnego i wezwania.

W uzasadnionym wypadku ujawnienia naruszeń z lp. 1.5 i lp. 2.11 załącznika nr 3 do Ustawy o Transporcie Drogowym, przewoźnik jest obowiązany zgłosić pojazd do licencji, a naruszenia te podlegają niezależnemu ukaraniu.

Naruszenie obowiązku podania prawidłowego numeru rejestracyjnego w zgłoszeniu SENT uzasadnia nałożenie kary, a odstąpienie od niej wymaga uzasadnionych przesłanek interesu publicznego lub przewoźnika.

Skarga kasacyjna M. K. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego o nałożeniu kary pieniężnej za przewóz bez zezwolenia jest bezzasadna; działalność skarżącego spełniała kryteria działalności gospodarczej w transporcie drogowym.

Niewykonanie obowiązku prawidłowego uzupełnienia zgłoszenia SENT przez przewoźnika kwalifikuje do nałożenia kary pieniężnej zgodnie z art. 24 ust. 1 pkt 2 ustawy SENT, a brak wykazania wyjątkowych okoliczności wyklucza odstąpienie od kary z uwagi na ważny interes publiczny.

NSA oddalił skargę kasacyjną w sprawie kary nałożonej za naruszenie przepisów SENT, potwierdzając, że poprawność danych zgłoszenia jest kluczowa niezależnie od skutków podatkowych i że uchylenia nałożonej kary nie uzasadniają ani interes publiczny, ani interes przewoźnika.