Domniemanie niewypłacalności dłużnika powstaje po upływie 3 miesięcy od nieuregulowania zobowiązań, niezależnie od liczby wierzycieli, tym samym członkowie zarządu obligatoryjnie są zobowiązani do złożenia wniosku o upadłość spółki. Brak takiego wniosku skutkuje ich odpowiedzialnością za zobowiązania podatkowe.

Odpowiedzialność członka zarządu spółki z o.o. za zaległości podatkowe spółki może być przypisana w razie niezłożenia wniosku o ogłoszenie upadłości w terminie.

Naczelny Sąd Administracyjny uznaje, że ustalenie nienależnie pobranych płatności nie wymaga uprzedniego wzruszenia decyzji przyznającej płatność, a procedury dokonywane w trybie art. 29 ustawy o ARiMR są samodzielnym postępowaniem administracyjnym.

Ustalenie nienależności pobranych płatności unijnych przez beneficjenta I. N. nie wymaga uprzedniego wzruszenia decyzji przyznającej płatności, a postępowanie w zakresie nienależności jest samodzielnym postępowaniem administracyjnym w ramach art. 29 ust. 1 ustawy o ARiMR.

Wynagrodzenie nienależnie pobranych płatności w ramach systemów wsparcia bezpośredniego może być ustalone niezależnie od uprzedniego wzruszenia decyzji przyznających płatność, w ramach odrębnego postępowania administracyjnego, gdy ustalono nienależność świadczenia.

Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną, uznając, że decyzja nakazująca zwrot nienależnie pobranych środków z tytułu zalesiania gruntów była uzasadniona. Organ prawidłowo stwierdził, iż przyznanie środków nastąpiło w wyniku wprowadzenia w błąd, co wyklucza zastosowanie art. 7 ust. 3 rozporządzenia UE nr 809/2014.

Skarga kasacyjna wniesiona przez NY. N. Spółkę jawną została oddalona, ponieważ Wojewódzki Sąd Administracyjny nie naruszył prawa materialnego ani procedur w swoim rozstrzygnięciu dotyczącym odmowy przyznania pomocy na zalesianie.

Skarga kasacyjna została oddalona, ponieważ decyzja organu o zwrocie środków była zgodna z prawem, a zarzuty proceduralne i materialnoprawne były nieuzasadnione.

Stosowanie aplikacji mobilnej do przewozu osób za opłatą mieści się w definicji działalności gospodarczej w transporcie drogowym, wymagającej licencji. Działania te, choćby niesystematyczne, podlegają sankcjom przewidzianym w ustawie o transporcie drogowym.

Oznaczenie "200 panoramicznych" nie posiada wymaganej wtórnej zdolności odróżniającej, a zatem odmowa prawa ochronnego na znak towarowy jest uzasadniona. Analizowane oznaczenie nie nabrało charakteru odróżniającego przed datą zgłoszenia, co wyklucza przyznanie ochrony na podstawie prawa własności przemysłowej.

W ramach sprawowania kontroli sądowo-administracyjnej, Naczelny Sąd Administracyjny uznaje, że ustalenia faktyczne i prawno-materialne dokonane przez organy administracyjne były zgodne z obowiązującymi przepisami, co uzasadnia oddalenie skargi kasacyjnej oraz potwierdza zgodność działania organów z celami unijnego wsparcia społeczności rolnych.

Postępowanie administracyjne w sprawach ustalenia nienależnie pobranych płatności jest samodzielne i niezależne, a ustalenie nienależności płatności nie wymaga uprzedniego uchylenia decyzji przyznającej płatność. Pominięcie limitów płatności poprzez sztuczne rozczłonkowanie gospodarstwa uzasadnia obowiązek zwrotu środków.

Decyzja Dyrektora Świętokrzyskiego Oddziału ARiMR dotycząca ustalenia kwoty nienależnie pobranych płatności za zalesianie jest zgodna z prawem. Brak jest podstaw do stwierdzenia nieważności tej decyzji ze względu na naruszenie prawa materialnego lub przepisów postępowania. Skarga kasacyjna jest bezzasadna.

Słowny znak towarowy "1000 panoramicznych" nie może nabyć wtórnej zdolności odróżniającej poprzez używanie w obrocie, jeśli oznaczenie ma charakter opisowy i występuje na rynku w podobnej formie, używane przez wielu wydawców, co nie pozwala na jednoznaczne skojarzenie z jednym przedsiębiorstwem.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, iż środki przyznane w oparciu o zaskarżone decyzje zostały pobrane nienależnie, uznając za prawidłowe ustalenia, że działania I. N. polegały na stworzeniu sztucznych warunków uzyskania korzyści finansowych, co uzasadnia obowiązek zwrotu przyznanych kwot.

Nieuzupełnienie formalnych braków skargi, tj. brak numeru PESEL, w wyznaczonym terminie skutkuje jej odrzuceniem. Naczelny Sąd Administracyjny twierdzi, że doręczenie wezwania do uzupełnienia było prawidłowe, a argumenty o błędach w doręczeniu są nieudokumentowane.

Odrzucenie skargi przez WSA z uwagi na nieuzupełnienie braków formalnych, w tym brak numeru PESEL, jest zasadne. Pierwsze pismo w sprawie, jakim jest skarga, podlega rygorowi formalnemu, a nieuzupełnienie braków skutkuje odrzuceniem na podstawie art. 58 § 1 pkt 3 p.p.s.a.

Skarga kasacyjna I. N. na decyzję Dyrektora Świętokrzyskiego Oddziału ARiMR została oddalona; decyzja organu o odmowie płatności ONW utrzymana w mocy, uznając brak naruszeń prawa materialnego i proceduralnego.

NSA potwierdził prawidłowość decyzji WSA, iż małżeństwo skarżącej, wraz z powiązanymi spółkami, działało jako jeden podmiot, co skutkowało przekroczeniem limitów na pomoc zalesieniową, a skarga kasacyjna nie wskazała skutecznych zarzutów prawnych.

Skargę kasacyjną oddalono, potwierdzając zgodność z prawem decyzji administracyjnej oraz wyroku WSA w sprawie odmowy przyznania płatności bezpośrednich z uwagi na wykorzystanie sztucznych warunków uzyskania wsparcia.

Działalność polegająca na przewozie drogowym bez uzyskania wymaganych uprawnień stanowi naruszenie przepisów ustawy o transporcie drogowym, co uzasadnia nałożenie kary pieniężnej; zarzuty proceduralne i materialne winny być poparte konkretnymi argumentami oraz dowodami.

Prezes Urzędu Komunikacji Elektronicznej jest zobowiązany do ponownego rozpoznania wniosku o zmianę umowy telekomunikacyjnej po jej uchyleniu przez sąd, uwzględniając konieczność wydania decyzji z mocą wsteczną, zapewniającej rozstrzygnięcie sporu międzyoperatorskiego.