Błędna treść instrukcji wypełnienia wniosku o przyznanie płatności rolno-środowiskowo-klimatycznej nie obciąża skarżącego, jeśli wykazane jest, że instrukcja została przestrzegana, a negatywne konsekwencje wynikają wyłącznie z jej niejasności.

Skarga kasacyjna, aby była skuteczna, musi dokładnie wskazywać naruszone przepisy prawa materialnego lub postępowania i wykazywać, w jaki sposób wpłynęły one istotnie na wynik sprawy. Błędne sformułowanie zarzutów uniemożliwia merytoryczne rozpoznanie skargi kasacyjnej przez Sąd.

Działalność polegająca na faktycznym przewozie osób za odpłatnością, nawet jednorazowo, podlega przepisom ustawy o transporcie drogowym i wymaga posiadania odpowiednich zezwoleń oraz licencji, niezależnie od formalizacji prowadzonej działalności gospodarczej.

Wykonywanie transportu drogowego bez licencji oraz wykonywanie przewozu okazjonalnego pojazdem niespełniającym kryterium konstrukcyjnego jest podstawą do nałożenia kary pieniężnej, nawet jeśli przewóz osób odbywa się za pomocą aplikacji mobilnej, a działalność nie jest formalnie zarejestrowana.

Przepis art. 92a ust. 10 ustawy o transporcie drogowym wyłącza możliwość nałożenia odrębnych kar za naruszenia stwierdzone podczas jednej kontroli jedynie w sytuacji, gdy te same naruszenia odpowiadają określeniom w obu załącznikach nr 3 i nr 4 do ustawy, a nie w każdym przypadku stwierdzenia naruszeń w czasie jednej kontroli.

Postępowanie w sprawie aktualizacji opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego umarza się na podstawie art. 4 ust. 2 ustawy zmieniającej w sytuacji, gdy po dniu 5 października 2018 r. nie zostało skutecznie doręczone wypowiedzenie dotychczasowej wysokości opłaty wszystkim współużytkownikom wieczystym przed dniem 1 stycznia 2019 r.

W przypadku konfliktu między wpisami w KRS a informacjami złożonymi we wniosku o płatności w systemach wsparcia bezpośredniego, organ administracyjny jest zobligowany do przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego z udziałem wnioskodawcy, a nie do arbitralnego rozstrzygania na podstawie domniemania prawdziwości danych z rejestru.

Organy administracji publicznej nie mogą opierać się wyłącznie na domniemaniu prawdziwości danych z Krajowego Rejestru Sądowego przy rozstrzyganiu o przyznaniu płatności, jeśli pojawiają się rozbieżności z rzeczywistym stanem faktycznym; muszą one podjąć działania celem ustalenia rzeczywistej sytuacji przy udziałe beneficjenta.