NSA orzekł, że decyzja cofająca wypis z licencji wspólnotowej i zawieszająca wydawanie nowych świadectw kierowców jest zgodna z prawem, jako że wynika z ustalonego naruszenia przepisów unijnych dotyczących niewłaściwego wykorzystywania świadectwa kierowcy, co obliguje organ do wydania decyzji bez możliwości uznaniowości.

Oznaczenie "coffee break" nie posiada charakteru odróżniającego wymaganego dla znaku towarowego w rozumieniu art. 1291 ust. 1 pkt 2 p.w.p., ponieważ stanowi jedynie komunikat o powszechnie znanej treści nieodróżniającej, co wyklucza jego rejestrację jako znak towarowy.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że uchylenie dowodu rejestracyjnego i tablic rejestracyjnych w decyzji o wyrejestrowaniu pojazdu jest czynnością informacyjną, niewymagającą podstawy prawnej jako rozstrzygająca, co uzasadnia oddalenie skargi na decyzję.

NSA oddala skargę kasacyjną z uwagi na jej formalne wady, podkreślając konieczność precyzyjnego i prawidłowego formułowania zarzutów kasacyjnych oraz respektowanie przymusu adwokackiego, co warunkuje możliwość skutecznej kontroli orzeczeń WSA.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał za prawidłową i uzasadnioną decyzję administracyjną o nałożeniu kary na Spółkę A. w związku z nielegalnym przewozem odpadów, stwierdzając, że zebrany materiał dowodowy wystarczająco potwierdzał wymagany status odpadowy ładunku.

Stwierdzenie o uchyleniu dowodu rejestracyjnego i tablic rejestracyjnych w decyzji o wyrejestrowaniu pojazdu nie jest decyzją administracyjną w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a., a jedynie informacyjną konsekwencją wyrejestrowania pojazdu.

Doręczenie decyzji administracyjnej na adres miejsca wykonywania działalności gospodarczej jest skuteczne, nawet jeśli przedsiębiorca wskazał w CEIDG inny adres do doręczeń, pod warunkiem niezgłoszenia odmiennego adresu w toku postępowania administracyjnego.

Skarga kasacyjna na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego zostaje oddalona; doręczenia uznano za prawidłowe, a uchybienie terminu stanowiło podstawę prawną rozstrzygnięcia Głównego Inspektora Transportu Drogowego.

Naczelny Sąd Administracyjny, oddalając skargę kasacyjną, potwierdza, że brak należytej staranności przy wypełnianiu wniosku o płatność rolnośrodowiskową wyklucza uznanie działania w dobrej wierze, jak określa art. 4 rozporządzenia 809/2014.

Przedsiębiorstwo nie może uchylać się od odpowiedzialności za stwierdzone naruszenia ustawy o transporcie drogowym poprzez powoływanie się na niezależne działania pracowników, gdy nie zapewniło prawidłowej organizacji i dyscypliny pracy umożliwiającej przestrzeganie przepisów o transporcie.

W systemie prawnym obowiązek uiszczenia opłaty paliwowej jest nierozerwalnie związany z obowiązkiem podatkowym w podatku akcyzowym. W przypadku tożsamości faktów i podmiotu, rozstrzygnięcia dotyczące podatku akcyzowego determinują odpowiedzialność wobec opłaty paliwowej.

Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, że organ administracyjny dopuszcza się bezczynności, jeśli nie wyda postanowienia o odmowie wszczęcia postępowania administracyjnego w sprawach wszczynanych z urzędu, tym samym umożliwiając stronie dochodzenie praw przed sądem administracyjnym.