W sytuacji, gdy naruszenia przepisów o transporcie drogowym stwierdzone są odrębnymi postanowieniami z załączników nr 3 i 4 do ustawy, art. 92a ust. 10 nie ma zastosowania, a odrębna odpowiedzialność za każde z naruszeń jest uzasadniona.

Sąd uznał, że organ administracyjny prawidłowo zastosował przepisy prawa materialnego oraz procesowego przy nakładaniu kary na przewoźnika za naruszenie przepisów o transporcie drogowym, co skutkuje oddaleniem skargi kasacyjnej jako bezzasadnej.

W przypadku przewozu okazjonalnego pojazdem niezgłoszonym do licencji oraz niewyposażonym zgodnie z wymogami transportu drogowego, organ nadzoru ma prawo do nałożenia kary przewidzianej w art. 92a ust. 1 ustawy o transporcie drogowym, niezależnie od sposobu zamówienia przewozu.

Przewóz wykonywany przez A. Sp. z o.o. został prawidłowo uznany za przewóz okazjonalny, a nałożenie kary pieniężnej było zasadne. Skarga kasacyjna została oddalona, a koszty postępowania zasądzone na rzecz organu.

Podleganie opłacie paliwowej jest immanentnie związane z obowiązkiem podatkowym w zakresie akcyzy. Niepodważenie decyzji w zakresie akcyzy implikuje nałożenie obowiązku opłaty paliwowej na obecnego posiadacza oleju napędowego. Skarga kasacyjna, nie obalając ustaleń faktycznych, pozostaje bezskuteczna.

Przewóz osób, który nie wykazuje cech przewozu regularnego, specjalnego bądź wahadłowego, kwalifikuje się jako przewóz okazjonalny, nawet wobec posiadania licencji taksówkowej, gdy pojazd nie spełnia odpowiednich wymogów i nie jest zgłoszony.

Naczelny Sąd Administracyjny, kierując się zasadą praworządności i zaufania obywateli do organów państwowych, oddalił skargę kasacyjną, uznając brak zgody sądu rodzinnego za niewystarczającą przesłankę do stwierdzenia nieważności decyzji o przyznaniu pomocy na zalesianie.

Przewóz osób samochodem osobowym realizowany przez przedsiębiorstwo mimo braku zgłoszenia zmian w licencji oraz niespełnienia kryterium konstrukcyjnego stanowi delikt administracyjny uzasadniający nałożenie kary pieniężnej (art. 92a u.t.d.). Stwierdzone naruszenia zostały prawidłowo subsumowane przez organy administracyjne, co znajduje odzwierciedlenie w utrzymaniu decyzji o nałożeniu kary w mocy przez

Wykonywanie przewozu okazjonalnego w ramach krajowego transportu drogowego wymaga spełnienia określonych warunków konstrukcyjnych i formalnych; ich naruszenie uzasadnia nałożenie kary pieniężnej na przedsiębiorcę.

Przewoźnik drogowy wykonujący przewozy okazjonalne zobowiązany jest do zgłoszenia wszelkich zmian w danych licencyjnych w terminie oraz spełnienia konstrukcyjnych wymogów przewozu określonych w ustawie o transporcie drogowym. Naruszenie tych obowiązków uzasadnia nałożenie kary pieniężnej przez organy transportowe.

Skarga kasacyjna A. Sp. z o.o. została oddalona jako bezzasadna, wobec przyjęcia, że przewóz okazjonalny został prawidłowo zakwalifikowany, a obowiązek zgłoszenia pojazdu do licencji nie został dopełniony.

Stwierdzono, iż brak orzeczeń lekarskich i psychologicznych kierowcy wykonującego przewóz nie wyklucza możliwości nałożenia niezależnych kar, jako że nie jest tożsame z innymi naruszeniami ustawy o transporcie drogowym. NSA oddalił skargę kasacyjną.

Dla uznania za przewóz taksówkowy, pojazd musi być zgłoszony do właściwej licencji i spełniać kryteria dla taksówek. Niezgłoszenie pojazdu i brak wymaganych dokumentów stanowi odrębne naruszenia, podlegające karze. Przewóz pasażera, nie zgłaszającego się do posiadanej licencji, kwalifikuje się jako okazjonalny.

Na operatorach gospodarczych ciąży odpowiedzialność za przewożenie pasażerów zgodnie z obowiązującymi przepisami, w tym wymaganiami licencyjnymi dotyczącymi pojazdów i dokumentacji. Brak formalnego związku kierowcy z przewoźnikiem nie wyklucza odpowiedzialności przewoźnika za naruszenie przepisów prawa o transporcie drogowym.

Komisja Egzaminacyjna II stopnia, rozpoznając odwołanie od uchwały o wyniku egzaminu notarialnego, nie jest związana jedynie zarzutami z odwołania, lecz ma obowiązek ponownie ustalić ocenę pracy, uwzględniając wszystkie błędy istotne dla jej końcowej oceny.

NSA uchyla wyrok WSA i oddala skargę na decyzję GITD, potwierdzając, że organy prawidłowo ustaliły fakty przewozu i nałożyły karę administracyjną zgodnie z przepisami ustawy o transporcie drogowym. Protokół kontroli stanowił kluczowy dowód administracyjny.

Na podstawie art. 184 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną, uznając, że decyzja o nałożeniu kary pieniężnej za naruszenia ustawy o transporcie drogowym była zgodna z prawem, a postępowanie organów administracyjnych przebiegło zgodnie z wymaganymi standardami.

Precedensowy problem art. 92a ust. 10 u.t.d., dotyczący nałożenia jednokrotnej kary, ma zastosowanie wyłącznie przy tożsamości naruszeń opisanych w załącznikach nr 3 i 4. Odmienność naruszeń wyklucza zastosowanie tej normy.

Kara pieniężna nałożona za każde niezależne naruszenie przepisów o transporcie drogowym opisana w różnych załącznikach do ustawy jest dopuszczalna, gdy te naruszenia nie stanowią jednego czynu w rozumieniu art. 92a ust. 10 ustawy o transporcie drogowym.

Wykonywanie przewozu okazjonalnego pojazdem niespełniającym kryteriów konstrukcyjnych, w szczególności wynikających z art. 18 ustawy o transporcie drogowym, uzasadnia nałożenie kary, gdy przewóz osób zamawiany jest za pomocą aplikacji mobilnej. Utrzymanie decyzji administracyjnej przez sąd I i II instancji jest prawidłowe, nawet przy uznaniu, że aplikacja nie została szczegółowo wyjaśniona w decyzji

Decyzja organu administracyjnego o nałożeniu kary pieniężnej za naruszenie przepisów ustawy o transporcie drogowym była prawidłowa i zgodna z prawem, a podniesione w skardze kasacyjnej zarzuty procesowe nie mogły mieć istotnego wpływu na wynik sprawy.