Naczelny Sąd Administracyjny oddala skargę kasacyjną Fundacji F. w W.; nie wykazano naruszeń uzasadniających uchylenie wyroku WSA oraz decyzji o nałożeniu kary za naruszenie przepisów transportowych.

Przewóz osób wykonywany za pośrednictwem aplikacji mobilnej, bez wymaganego zezwolenia, stanowi transport drogowy w rozumieniu przepisów prawa, nakładając prawny obowiązek posiadania odpowiedniej licencji.

Zgłoszenie celne wywozowe i wygenerowany komunikat ECS nie stanowią dowodu faktycznego wywozu towaru, jeśli brak jest materialnego potwierdzenia jego opuszczenia obszaru celnego UE. Organy celne są uprawnione do unieważnienia zgłoszenia na podstawie niewystarczających dowodów formalnego wywozu towaru.

NSA potwierdza zasadność uchylenia decyzji organów I i II instancji przez WSA, z uwagi na niezachowanie wymogów pełnego postępowania dowodowego i konieczność ponownego zbadania okoliczności związanych z wydaniem błędnego zezwolenia.

Przewóz okazjonalny w rozumieniu art. 4 pkt 11 u.t.d., wykonywany pojazdem niespełniającym kryterium konstrukcyjnego określonego w art. 18 ust. 4a u.t.d., uprawnia do nałożenia kary pieniężnej na organizatora przewozu z tytułu naruszenia przepisów ustawy o transporcie drogowym.

Decyzja administracyjna wydana z rażącym naruszeniem prawa z powodu braku wymaganych upoważnień podpisujących podlega nieważności zgodnie z art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. Zastępcy organu bez formalnego upoważnienia nie mogą skutecznie delegować kompetencji wydawania decyzji.

NSA uchyla wyrok WSA z powodu niepełnego rozstrzygnięcia oraz braku wskazań dla organu administracji co do dalszego postępowania, co istotnie wpływa na wynik sprawy, w zakresie zastosowania sankcji korelacyjnych z prawem unijnym.

NSA utrzymuje w mocy wyrok WSA, stwierdzając, że uchwała Rady Miejskiej w Krośniewicach narusza art. 24 ust. 6 ustawy, gdyż nie dopuszcza ograniczenia dopłat do części grupy taryfowej.

NSA oddala skargę kasacyjną, uznając że WSA słusznie uchylił decyzje organów administracyjnych celem pełnego wyjaśnienia dowodów, by zdecydować o zasadności zastosowania art. 92c ust. 1 pkt 1 ustawy o transporcie drogowym.

Skarżąca, prowadząc przewóz okazjonalny pojazdem nieprzystosowanym konstrukcyjnie, była zobowiązana do zgłoszenia zmian w licencji oraz wyposażenia kierowcy w wymagane dokumenty, co uzasadniało nałożenie kary pieniężnej. Wyrok WSA w zakresie tych ustaleń podlega uchyleniu jako niezgodny z prawem.

Klauzule umowne w postaci jednostronnego określania kursów walut przez bank są abuzywne. Niedozwolone postanowienia niweczą wiążący charakter umowy kredytowej, nie dopuszczając zastąpienia ich normami dyspozytywnymi. Umowa w takim wypadku w całości traci ważność, co implikuje obowiązek zwrotu świadczeń.

Unieważnienie zgłoszenia celnego staje się zasadne, gdy brak jest dowodów potwierdzających opuszczenie przez towary obszaru celnego Unii. W takim przypadku unijne przepisy celne przewidują możliwość unieważnienia zgłoszenia bez uprzedniego wniosku zgłaszającego.

Stwierdzenie utraty dobrej reputacji przedsiębiorcy przewoźnika drogowego na podstawie poważnych naruszeń przepisów unijnych i krajowych jest prawidłowe i proporcjonalne. Zaskarżone decyzje administracyjne nie pozwoliły na uznanie nałożonych kar za niebyłe w świetle art. 94b ustawy o transporcie drogowym.

Uznanie pisma Zarządcy Rozliczeń S.A. za decyzję administracyjną wymaga wyraźnej podstawy materialnoprawnej, niezaś domniemania wynikającego z k.p.a. Brak adekwatnego uzasadnienia w wyroku sądu I instancji uniemożliwia kontrolę jego zgodności z prawem.

Odmowa wypłaty zaliczki na poczet rekompensaty przez Zarządcę Rozliczeń S.A., wynikająca z przyczyn innych niż braki formalne, stanowi decyzję administracyjną. Jej wydanie wymaga zastosowania formy decyzji administracyjnej, podlegającej kontroli dwuinstancyjnej.