Nałożenie kary pieniężnej za nieuiszczenie opłaty elektronicznej w wyniku użycia viaBox przypisanego do innego numeru rejestracyjnego pojazdu było niezasadne, wobec braku wyraźnych podstaw ustawowych do aktualizacji umowy zgodnie z obowiązującymi regulacjami administracyjnymi.

Rzeczywiste przyczyny braku uiszczenia opłaty elektronicznej, wynikające z nieprawidłowości systemu poboru opłat, wykluczają nałożenie kary administracyjnej, jeżeli użytkownik drogi nie naruszył uprzednich obowiązków administracyjnoprawnych.

Zmiana danych pojazdu w systemie viaTOLL, niezwiązana z obowiązkiem prawnie narzucanym, nie uzasadnia nałożenia kary administracyjnej zgodnie z art. 13k ust. 1 pkt 2 ustawy o drogach publicznych. Uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania celem wyjaśnienia istoty sprawy.

NSA uznał, że przy ocenie naruszenia obowiązków w zakresie uiszczania opłat elektronicznych należy stosować przepisy obowiązujące w czasie zdarzenia, a nie późniejsze nowelizacje, co skutkuje nieważnością decyzji administracyjnej niepopartej wyraźną regulacją ustawową.

W przypadku zmiany numeru rejestracyjnego pojazdu przed 1 lipca 2020 r., brak jego aktualizacji w systemie viaTOLL, z wyłącznym poleganiem na umowie cywilnoprawnej, nie uprawnia do nałożenia kary pieniężnej za nieuiszczenie opłaty elektronicznej.

Unieważnienie przetargu telekomunikacyjnego nie skutkuje automatycznie uchyleniem decyzji rezerwacyjnej; wymaga to wykazania zmiany wyników przetargu jako konsekwencji unieważnienia.

Samoistny posiadacz lokalu, wynajmując tylko część powierzchni innemu podmiotowi, nie traci posiadania i podlega odpowiedzialności na podstawie art. 89 ust. 1 pkt 4 ustawy o grach hazardowych, jednak organ musi rozważyć możliwość odstąpienia od kary pieniężnej zgodnie z art. 189f k.p.a.

Skarga kasacyjna na orzeczenie WSA w przedmiocie uchylenia kary pieniężnej za nielegalne urządzanie gier hazardowych przy terminalach komputerowych została oddalona z uwagi na formalne braki skargi kasacyjnej i nieuzasadnione naruszenia przepisów procesowych.

Skarga kasacyjna M. M. od wyroku WSA w Poznaniu, uznająca ją za "urządzającego gry", podlega oddaleniu. Czynności skarżącej spełniały definicję urządzania gier na automatach, co uzasadnia nałożenie kary pieniężnej zgodnie z ustawą o grach hazardowych.

Kara pieniężna za urządzanie gier na automatach poza kasynem, oparta o art. 89 ust. 1 pkt 2 ustawy o grach hazardowych, jest prawidłowa nawet bez notyfikacji przepisu do Komisji Europejskiej; brak możliwości miarkowania kary nie narusza zasady proporcjonalności.

Sądy prawidłowo uznały, że R.S. był posiadaczem zależnym lokalu, w którym prowadzono nielegalne gry hazardowe; oddalono skargę kasacyjną jako bezpodstawną.

Karze administracyjnej za posiadanie lokalu z niezarejestrowanymi automatami do gry podlega faktyczny posiadacz zależny lokalu, nie zaś poprzedni najemca, który oddał lokal w podnajem innemu podmiotowi.