NSA uznał za prawidłowe orzeczenie WSA, stwierdzające, że dla przyznania płatności ONW konieczne jest wykazanie rzeczywistego użytkowania gruntów. Ustalono, że skarżący nie spełnił tego wymogu, co uzasadniało odmowę przyznania płatności.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że brak zawiadomienia stron o wyznaczeniu posiedzenia niejawnego zgodnie z ustawą covidową pozbawia je możności obrony praw, co stanowi przesłankę nieważności postępowania.

Uchylenie decyzji administracyjnych w trybie wznowienia postępowania nie jest zasadne, jeśli nie spełniono przesłanek z art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a., tj. nowe okoliczności nie były nieznane organowi w momencie wydania ostatecznej decyzji. NSA oddala skargę kasacyjną, podtrzymując uchylenie decyzji administracyjnych decyzją WSA.

Decyzja o odmowie przyznania płatności obszarowych dla skarżącego jest prawidłowa. Brak wykazania posiadania gruntu oraz brak wpływu zarzucanych naruszeń proceduralnych na wynik sprawy skutkuje oddaleniem skargi kasacyjnej. NSA potwierdza obowiązek wykazania faktycznego władania gruntem przez beneficjenta.

Skarga kasacyjna A. M. została oddalona, jako że zarzuty naruszenia prawa materialnego i procesowego wobec decyzji o odmowie przyznania płatności bezpośrednich były niezasadne. Sąd potwierdził prawidłowość decyzji organów administracji publicznej, nakładając na skarżącego obowiązek pokrycia kosztów postępowania.

Uchylenie wyroku WSA z uwagi na naruszenie art. 183 § 2 pkt 5 p.p.s.a., spowodowanej brakiem doręczenia skargi i powiadomienia strony o posiedzeniu niejawnego. NSA uznał nieważność postępowania i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania.

Naczelny Sąd Administracyjny przyjął, że działka wydzielona jako droga dojazdowa nie przeszła z mocy prawa na własność gminy i nie podlega rygorom art. 10 ust. 5 ustawy z 1985 roku, co wyklucza możliwość dochodzenia odszkodowania z tytułu wywłaszczenia. Skarga kasacyjna została oddalona.

Wpisanie daty ważności uprawnienia kategorii B, nabytego bezterminowo przed 2013 rokiem, jest bezskuteczne wobec braku administracyjnej decyzji zmieniającej jego status, czyniąc ten wpis sprzecznym z zasadą trwałości decyzji ostatecznych.

W postępowaniu dotyczącym przyznania płatności ekologicznych warunkiem jest wykazanie przez rolnika posiadania gruntów zarówno w aspekcie rzeczywistego władania, jak i intencji faktycznego użytkowania, niezależnie od istnienia tytułu prawnego.

Naczelny Sąd Administracyjny oddala skargę kasacyjną Polskich Kolei Państwowych S.A. na odmowę stwierdzenia nabycia z mocy prawa użytkowania wieczystego gruntu, z uwagi na niewystarczające dowody posiadania gruntu w dniu istotnym, oraz jego status jako pas drogowy wykluczający uwłaszczenie.

Naczelny Sąd Administracyjny, uznając zasadność skargi kasacyjnej, uchylił wyrok WSA i ponownie rozpoznał skargę, oddalając ją ze względu na uzasadnione i poważne zastrzeżenia odnośnie stanu zdrowia skarżącego uzasadniające skierowanie na badania lekarskie.

Decyzja reformatoryjna organu odwoławczego, pogarszająca sytuację prawną strony, wymaga wykazania rażącego naruszenia prawa lub interesu społecznego przez organ pierwszoinstancyjny, co nie zachodzi w przypadku niewielkich różnic w ustaleniach powierzchni gruntów.

Funkcjonariusz służby więziennej, wnosząc pozew do sądu pracy w sprawach dotyczących uposażenia na podstawie art. 220 ustawy z dnia 9 kwietnia 2010 roku o Służbie Więziennej (t.j. Dz. U. z 2023 r., poz. 1683) nie korzysta z ustawowego zwolnienia od kosztów sądowych przewidzianego w art. 96 ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 35 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych

Wyrażone w prawomocnym wyroku stwierdzającym niepodleganie ubezpieczeniom społecznym poglądy sądu dotyczące sfery motywacyjnej osoby zgłaszającej się do ubezpieczeń oraz oceny charakteru prowadzonej działalności gospodarczej nie mają automatycznie mocy wiążącej w rozumieniu art. 365 § 1 k.p.c. w sprawie o zwrot nienależnie pobranego świadczenia z ubezpieczenia społecznego na podstawie art. 84 ust.

NSA orzekł, iż oddalenie skargi kasacyjnej E. Sp. z o.o. było zasadne, zarzuty naruszenia prawa procesowego i materialnego były nieusprawiedliwione, a sankcje wynikające z unijnego prawa celnego są skuteczne oraz oparte na precyzyjnie ustalonych regulacjach. Skarżąca nie wykazała istotnego wpływu rzekomych uchybień na wynik postępowania.

Przekroczenie terminu wynikającego z art. 75 ust. 5 rozporządzenia 2017/891 skutkuje utratą zabezpieczenia celnego, a przepisy krajowe o COVID-19 nie modyfikują tych terminów.

Przekroczenie terminu na przedstawienie dokumentów potwierdzających zbycie towaru skutkuje utratą zabezpieczenia celnego, z uwagi na zawity charakter unijnych przepisów prawa materialnego, niezależnie od specustaw związanych z COVID-19.

Skarga kasacyjna nie została uwzględniona z uwagi na brak wykazania istotnego wpływu wskazywanych naruszeń na wynik sprawy; sąd prawidłowo zastosował przepisy prawa, a uzasadnienie wyroku spełniało wymogi prawne.

W przypadku przekroczenia terminu jednego miesiąca na przedstawienie dowodów sprzedaży towarów w ramach art. 75 ust. 5 rozporządzenia nr 2017/891, następuje utrata zabezpieczenia celnego. Przepisy krajowe związane z pandemią COVID-19 nie mogą zmieniać ani zawieszać terminów unijnych.