NSA uchylając wyrok WSA stwierdził, że decyzje organów administracji w zakresie nałożenia kary pieniężnej za naruszenie przepisów o transporcie drogowym nie zostały wystarczająco uzasadnione i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania, uwzględniając potrzebę pełnej analizy zgodności z prawem użytych przyrządów metrologicznych.

Cofnięcie skargi kasacyjnej przez stronę jest skuteczne i dopuszczalne na mocy art. 60 w zw. z art. 193 p.p.s.a., co uzasadnia umorzenie postępowania przed Naczelnym Sądem Administracyjnym oraz zwrot wpisu sądowego.

Naczelny Sąd Administracyjny uchylił wyrok WSA w Opolu z powodu błędnego kwestionowania legalności urządzeń pomiarowych i niewłaściwej oceny dowodów, przekazując sprawę do ponownego rozpoznania.

Decyzja WSA uchylająca nałożenie kary pieniężnej jest wadliwa; NSA nakazuje ponowne rozpoznanie sprawy, wskazując, iż brak zezwolenia kategorycznie wyklucza egzonerację.

Uchylono wyrok WSA w Opolu z dnia 11 maja 2023 r., przekazując sprawę do ponownego rozpoznania. Stwierdzono, że decyzja GITD została wydana zgodnie z prawem, a zapewnienia urzędników nie zwalniają z obowiązku posiadania zezwolenia.

Brak możliwości przypisania odpowiedzialności sankcyjnej za naruszenie obowiązku uiszczenia opłaty elektronicznej użytkownikowi drogi publicznej, przy niepełnej regulacji prawnej systemu poboru opłat, gdy użytkownik posiadał dwie umowy i dwa urządzenia przypisane do tego samego pojazdu bez wyraźnego administracyjnoprawnego obowiązku aktualizacji danych.

NSA: W przypadku korzystania z dwóch umów viabox na ten sam pojazd, błędy systemowe wynikające z niepełnej regulacji nie mogą być podstawą do nałożenia sankcji. Wymaga to ponownego rozpoznania w kontekście dostosowania odpowiedzialności administracyjnej do faktycznego stanu prawnego.

NSA wskazał, że obowiązek uiszczenia opłaty elektronicznej musi być poprzedzony precyzyjnie określonymi przez prawo obowiązkami. Brak regulacji dotyczących aktualizacji danych pojazdu przez użytkowników w ustawowym i podustawowym kontekście uniemożliwia jednostronne przypisanie winy za nieuiszczenie tej opłaty.

Decyzja administracyjna o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami oparta na orzeczeniu lekarskim stwierdzającym przeciwwskazania zdrowotne jest prawnie związana tym orzeczeniem i nie podlega weryfikacji merytorycznej przez organy administracyjne ani sądy administracyjne.

O ile organy prowadzące postępowanie w przedmiocie cofnięcia uprawnień do kierowania pojazdami - na podstawie art. 103 ust. 1 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 5 stycznia 2011 o kierujących pojazdami (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 1268 ze zm.; dalej: u.k.p.) - nie mają prawnej możliwości weryfikacji wydanego orzeczenia lekarskiego pod względem jego treści, o tyle na organach ciąży obowiązek ustalenia, czy przesłane

Zaświadczenie potwierdzające pełnienie służby w warunkach zagrożenia życia i zdrowia powinno być wydane jedynie w oparciu o bezsporną dokumentację organu. Brak takich dowodów w aktach sprawy uzasadnia odmowę wydania zaświadczenia przez Szefa KAS.

Użycie magnesu w celu fałszowania danych rejestrowanych przez tachograf wypełnia znamiona naruszenia lp. 6.1.3 załącznika nr 3 do ustawy o transporcie drogowym, co uzasadnia nałożenie kary pieniężnej.

NSA uchylił wyrok WSA, uznając przewóz za regularny specjalny wymagający zezwolenia i oddalił skargę, stwierdzając właściwe zebranie dowodów przez inspektora.

Skargę kasacyjną należy oddalić, gdyż przewóz okazjonalny wymaga odpowiednich zezwoleń i licencji; niespełnienie wymagań technicznych pojazdu oraz brak wymaganych dokumentów uzasadnia nałożenie kary.