Decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego o umorzeniu postępowania aktualizacyjnego opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego podlega zaskarżeniu do sądu administracyjnego. Błędne pouczenie o środkach zaskarżenia nie może szkodzić stronie, która z niego skorzystała.

Opłata przekształceniowa za użytkowanie wieczyste nieruchomości, która nie została skutecznie zaktualizowana wobec wszystkich użytkowników przed 1 stycznia 2019 r., będzie odpowiadać dotychczasowym stawkom; NSA uznał, że brak merytorycznego rozstrzygnięcia uniemożliwia wykluczenie przedmiotowej sprawy z sądownictwa administracyjnego.

Uchylenie decyzji Urzędu Patentowego oraz wyroku WSA z uwagi na brak ustalenia właściciela pierwotnego znaku R.046052, którego może dokonać jedynie sąd powszechny, a co warunkuje ocenę złej wiary w zgłoszeniu kolejnego znaku towarowego.

W przypadku uregulowania terminów przedawnienia kar administracyjnych w przepisach szczególnych, które nie pokrywają przerwania lub zawieszenia ich biegu, stosowanie art. 189h k.p.a. nie jest wyłączone.

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 25 czerwca 2025 r., sygn. akt I OSK 3050/23, stwierdził, że decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego o umorzeniu postępowania w sprawie aktualizacji opłaty rocznej gruntów była zgodna z przepisami ustawy przekształceniowej, a od decyzji tej przysługuje skarga do sądu administracyjnego.

Skarga kasacyjna jest niedopuszczalna, gdy nie wykazano naruszenia przepisów proceduralnych istotnego dla sprawy. SKO przekazało błędne pouczenie odnośnie środka zaskarżenia; jednakże wniesienie skargi do WSA jest uznane za terminowe w świetle art. 112 k.p.a., eliminując potrzebę przywrócenia terminu.

Naczelny Sąd Administracyjny przyjął, że postępowanie w sprawie aktualizacji opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego, wszczęte przed dniem 1 stycznia 2019 r. bez skutecznego doręczenia wypowiedzeń, podlega umorzeniu na podstawie art. 4 ust. 2 ustawy zmieniającej z 2019 r.

NSA uznał część zarzutów skargi kasacyjnej, stwierdzając niewystarczające dowody na złą wiarę zgłaszającego znak towarowy, sugerując dalsze działania wyjaśniające oraz powództwo o ustalenie praw do znaku, uchylając decyzję unieważniającą.

Decyzja o karze pieniężnej nałożona za urządzanie gier hazardowych poza kasynem gry nie narusza przepisów prawa w sposób rażący, a materiał dowodowy uzasadnia odpowiedzialność podmiotu będącego stroną postępowania, nie naruszając art. 247 § 1 pkt 3 i 5 Ordynacji podatkowej.

Oddalono skargę kasacyjną, uznając, że sąd I instancji prawidłowo stwierdził niedostatki w postepowaniu dowodowym organu administracyjnego w zakresie uzasadnienia zmiany decyzji o przyznaniu pomocy na zalesianie.