NSA utrzymuje, iż decyzja UKE ustalająca kwotę udziału C. S.A. w pokryciu dopłaty do kosztów usługi powszechnej była zgodna z prawem. Brak przedawnienia oraz prawomocność decyzji wskaźnikowej wykluczają zasadność zarzutów skargi.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał decyzje organów skarbowych za zgodne z prawem, stwierdzając, że przewożenie towaru jako odpadu nakłada obowiązki wynikające z ustawy SENT. Skarga kasacyjna Spółki nie udowodniła naruszeń prawa istotnych dla zmiany wyroku WSA.

Zgłoszenie przewozu towarów jako odpady w systemie SENT rodzi obowiązki przedstawienia środka transportu oraz przekazywania danych geolokalizacyjnych, których naruszenie skutkuje zasadnym nałożeniem kar pieniężnych, bez uwzględnienia subiektywnego zawinienia.

Na podstawie art. 184 p.p.s.a. oddala się skargę kasacyjną, uznając, że nałożone kary za naruszenia ustawy SENT są zgodne z prawem i nieproporcjonalność sankcji nie jest dowiedziona.

Na tle ustawy o systemie monitorowania przewozu towarów, zgłoszenie towaru jako odpadu w systemie SENT zobowiązuje przewoźnika do spełnienia związanych z tym obowiązków, a ich naruszenie skutkuje nałożeniem sankcji administracyjnych niezależnie od sytuacji gospodarczej przewoźnika.

Wymagalność roszczenia konsumenta o zwrot świadczeń spełnionych w wykonaniu nieważnej umowy kredytu indeksowanego do waluty obcej (z uwagi na abuzywność klauzul kursowych) nie jest uzależniona od złożenia sformalizowanego oświadczenia przed sądem o braku woli kontynuacji umowy; wystąpienie przez konsumenta z przedsądowym żądaniem restytucyjnym stanowi dorozumianą odmowę potwierdzenia klauzul abuzywnych

Niezasadne jest uznanie zgłoszenia transportu odpadów w systemie SENT za omyłkowe, a brak aktualnych danych geolokalizacyjnych przewożonego towaru skutkuje administracyjną odpowiedzialnością przewoźnika, niezależnie od przesłanek zawinienia.

Skarga kasacyjna została oddalona jako nieuzasadniona, gdyż skarżąca nie wykazała naruszenia przepisów prawa przez WSA czy organ. Sporny wzór przemysłowy spełniał przesłanki nowości w chwili zgłoszenia i brak było podstaw prawnych do unieważnienia prawa z jego rejestracji.

Orzeczenie decyzji administracyjnej o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami, bez sprecyzowania czasu jej obowiązywania w rozstrzygnięciu, stanowi rażące naruszenie prawa materialnego, uzasadniające stwierdzenie jej nieważności (art. 182 § 2 k.k.w.).

Zatwierdzenie projektu czasowej organizacji ruchu drogowego w związku z remontem drogi jest zgodne z przepisami prawa, jeśli uwzględnia charakterystykę drogi oraz potrzeby społeczności lokalnej, a kontrola sądu administracyjnego nie wykazała ich niewłaściwego zastosowania.

Pojedyncze zabezpieczenie przewożonych towarów niebezpiecznych poprzez mocowanie pasami spinającymi na zasadzie "sznurowadła" bez solidnego unieruchomienia ich w pojeździe stanowi niewystarczający środek zapobiegający przemieszczaniu się ładunku w rozumieniu umowy ADR i uzasadnia nałożenie kary pieniężnej.

Przewoźnik ponosi odpowiedzialność za naruszenia prawa związane z manipulacją tachografu, które skutkują nieprawidłowym rejestrowaniem czasu pracy kierowcy oraz naruszeniem warunków przewozu drogowego; nałożone kary są zgodne z przepisami ustawy o transporcie drogowym.

Zaskarżony wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach, utrzymujący w mocy decyzję o nałożeniu kary pieniężnej zgodnej z przepisami ustawy o transporcie drogowym, pozostaje prawidłowy. Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że skarżący przedsiębiorca nie miał wpływu na przypisane mu naruszenia, co nie uwalnia go od odpowiedzialności.

Decyzję o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami uznaje się za prawidłowo doręczoną z zachowaniem domniemania prawdziwości urzędowych dokumentów potwierdzających doręczenie. Przesłanki do przywrócenia uchybionego terminu oraz wznowienia postępowania nie zostały wykazane.

Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną J.S., uznając, że brak skutecznego zawiadomienia o kontroli nie został potwierdzony, a kontrola została uniemożliwiona przez beneficjenta, co uzasadniało decyzję organu o nieprzyznaniu płatności.

Postanowienia umowy kredytu indeksowanego do waluty obcej (JPY), odwołujące się do bankowej tabeli kursów ustalanej jednostronnie przez bank bez wskazania obiektywnych i sprawdzalnych kryteriów, stanowią niedozwolone klauzule umowne w rozumieniu art. 3851 § 1 k.c.; wyeliminowanie takich klauzul prowadzi do nieważności całej umowy, jeżeli konsument – mający pełną świadomość konsekwencji – domaga się

Oddalenie skargi kasacyjnej Przewodniczącego KRRiT z powodu braku należytego wyjaśnienia stanu faktycznego przez organ oraz niewystarczającego uzasadnienia decyzji umarzającej postępowanie w sprawie przedłużenia koncesji.