Słowno-graficzny znak towarowy "NAJ LEPSZA OFERTA na rynku" nie posiada dostatecznych znamion odróżniających, będąc jedynie sloganem reklamowym, co uzasadnia odmowę udzielenia prawa ochronnego na znak na mocy art. 129 ust. 1 pkt 2 p.w.p.

Brak świadectwa homologacji przy rejestracji pojazdu z państwa spoza UE nie stanowi rażącego naruszenia art. 72 ust. 1 pkt 3 p.r.d., gdyż nie wywołuje skutków społeczno-gospodarczych niemożliwych do zaakceptowania w obrocie prawnym.

Nie można uznać, że w sprawie organ regulacyjny bezpodstawnie odmówił wydania zaświadczenia o milczącym załatwieniu sprawy, gdyż 45-dniowy termin na rozstrzygnięcie został zachowany z wyłączeniem okresów dochodzeń wskazanych w art. 35 § 5 k.p.a.

W razie dochodzenia przez konsumenta od banku zwrotu świadczenia spełnionego na podstawie nieważnej umowy kredytu hipotecznego indeksowanego do waluty obcej, bankowi nie przysługuje prawo zatrzymania na podstawie art. 496 w zw. z art. 497 k.c. Umowa kredytu nie ma charakteru umowy wzajemnej w rozumieniu art. 487 § 2 k.c., gdyż świadczenia stron – wypłata kapitału kredytu przez bank oraz jego zwrot

W razie nieważności umowy kredytu denominowanego z powodu klauzul abuzywnych, konsumentowi przysługuje samodzielne roszczenie o zwrot wszystkich spłaconych rat jako nienależnego świadczenia, niezależnie od roszczenia banku o zwrot wypłaconego kapitału. Teoria salda nie znajduje zastosowania do roszczeń konsumenta, gdyż teoria dwóch kondykcji zapewnia skuteczniejszą ochronę konsumenta i realizuje cel

Naczelny Sąd Administracyjny oddala skargę kasacyjną G.S., uznając za prawidłowe pozostawienie w ewidencji punktów karnych przypisanych za wykroczenia drogowe, w świetle braku podstaw do ich wykreślenia wobec niezaistnienia zatarcia ukarania (art. 46 k.w.).

Operator publicznego transportu zbiorowego jest zobligowany do uzyskania zaświadczenia potwierdzającego uprawnienie do wykonywania takich przewozów, co weryfikowane jest przez organy kontrolne, a jego brak uzasadnia nałożenie kary pieniężnej.

Brak okazania wymaganej dokumentacji w trakcie kontroli przez przedsiębiorcę transportowego, obowiązanego do rejestrowania czasu pracy kierowców w przypadku przewozów przekraczających 50 km, uzasadnia nałożenie kary pieniężnej, o ile uniemożliwia to przeprowadzenie efektywnej kontroli zgodnie z obowiązującymi przepisami.

Wykonywanie przewozu okazjonalnego pojazdem niespełniającym kryteriów konstrukcyjnych określonych w art. 18 ust. 4a ustawy o transporcie drogowym uzasadnia nałożenie kary, niezależnie od zgłoszenia licencji. Zamówienie takiego przewozu poprzez aplikację mobilną potwierdza jego charakter zarobkowy i nie zwalnia z wymogów przewozu okazjonalnego.

Profesjonalny zarządzający transportem drogowym nie może powoływać się na nieznajomość przepisów czy wyjątkowych okoliczności pandemii COVID-19 jako podstawy do uniknięcia kary, gdy formalnie ogłoszono przepisy niestosowania pewnych ulg.

Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, iż oddala skargę kasacyjną w sprawie cofnięcia uprawnień do kierowania pojazdami, podtrzymując prawidłowość zastosowanej wykładni i uznając zarzuty skargi za niezasadne.

NSA orzekł, że decyzja cofająca wypis z licencji wspólnotowej i zawieszająca wydawanie nowych świadectw kierowców jest zgodna z prawem, jako że wynika z ustalonego naruszenia przepisów unijnych dotyczących niewłaściwego wykorzystywania świadectwa kierowcy, co obliguje organ do wydania decyzji bez możliwości uznaniowości.