Art. 92a ust. 10 ustawy o transporcie drogowym znajduje zastosowanie wyłącznie wtedy, gdy naruszenie jest jednocześnie opisane w załączniku nr 3 i nr 4, nie obejmuje sytuacji braku wymaganych orzeczeń lekarskich i psychologicznych jako odrębnych naruszeń.

Wykonywanie transportu drogowego z wykorzystaniem aplikacji mobilnej przez osobę nieposiadającą odpowiedniej licencji stanowi naruszenie prawa, niezależnie od organizacyjnego czy ciągłego charakteru działalności.

W świetle art. 149 ust. 1-3 w zw. z art. 283 ust. 1 ustawy o komornikach sądowych od 1 stycznia 2019 r. daninami publicznymi stały się wszystkie pobierane od tego dnia opłaty egzekucyjne, w tym również na podstawie ustawy o komornikach sądowych i egzekucji; z tak określonego zakresu niepodatkowych należności budżetowych wyłączono te opłaty egzekucyjne, które zostały prawomocnie ustalone przed dniem

Zastosowanie art. 92a ust. 10 ustawy o transporcie drogowym jest możliwe jedynie wtedy, gdy występuje jednoczesność naruszeń przewidzianych zarówno w załączniku nr 3, jak i załączniku nr 4 do tej ustawy.

W sytuacji gdy różne naruszenia przepisów transportowych nie są tożsame i nie wyczerpują równocześnie znamion deliktów przewidzianych w załączniku nr 3 i nr 4 do ustawy o transporcie drogowym, zastosowanie przepisu art. 92a ust. 10, nakazującego wymierzenie wyłącznie jednej kary, jest wyłączone.

Postanowienia umowy kredytu waloryzowanego kursem waluty obcej, które przewidują jednostronne ustalanie kursu walut przez bank, rażąco naruszają interesy konsumenta i prowadzą do nieważności umowy.

Status konsumenta nie przysługuje stronom umowy kredytowej, gdy umowa służy bezpośrednio działalności gospodarczej, nawet jeśli nie wszystkie działania były bezpośrednio profesjonalne. Ocena statusu konsumenta powinna być dokonywana z uwzględnieniem celu umowy w momencie jej zawierania.

W przypadku nadzwyczajnej zmiany stosunków, poszkodowany może dochodzić przed sądem podwyższenia sumy gwarancyjnej z umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, mimo wejścia w życie nowych przepisów o możliwościach kontynuacji świadczeń, jeżeli wcześniejsze przepisy mogą prowadzić do rażącej straty.

Klauzule umowne w kredycie indeksowanym do waluty obcej, które umożliwiają bankowi jednostronne i nieprzejrzyste ustalanie kursów wymiany oraz nie zapewniają konsumentowi pełnej informacji o ryzyku walutowym, są abuzywne i prowadzą do nieważności umowy.

Klauzule przeliczeniowe w umowach kredytów denominowanych do waluty obcej, które pozostawiają bankowi swobodę w ustalaniu kursu, są sprzeczne z dobrymi obyczajami i rażąco naruszają interesy konsumenta, co powoduje nieważność takich umów.

Roszczenie o rentę z tytułu zwiększonych potrzeb musi być oparte na wykazaniu rzeczywistego uszczerbku w dochodach lub poniesionych kosztach związanych z wypadkiem. Interes prawny w ustaleniu odpowiedzialności pozwanego za przyszłe szkody wymaga wykazania rzeczywistej potrzeby takiego ustalenia w konkretnej sprawie, a nie wynika automatycznie z samego zdarzenia.

Postanowienia umowy kredytowej, które nie są sformułowane w sposób jednoznaczny i zrozumiały dla konsumenta, a które pozwalają kredytodawcy na jednostronne określanie kursów walutowych, mogą prowadzić do uznania takich umów za nieważne z uwagi na ich abuzywny charakter zgodnie z art. 385¹ k.c. w kontekście dyrektywy 93/13/EWG dotyczącej nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich.

Odstąpienie od nałożenia kary administracyjnej na gruncie ustawy o SENT może być uzasadnione, gdy z kontekstu sprawy wynika, że nałożenie takiej kary jest nieproporcjonalne w stosunku do potencjalnego naruszenia i nie służy realizacji celów ustawy. Teza od Redakcji

Przewoźnik zobowiązany do zgłoszenia przewozu towarów oraz przekazywania danych geolokalizacyjnych w systemie SENT jest odpowiedzialny za te działania, niezależnie od udziału innych podmiotów, a decyzja o karze pieniężnej za niewykonanie obowiązków prawidłowo opiera się na jego statusie jako przewoźnika w rozumieniu ustawy.

Podanie w zgłoszeniu SENT danych niezgodnych ze stanem faktycznym jest deliktem administracyjnym, za który przewoźnik ponosi obiektywną odpowiedzialność, i nie uzasadnia odstąpienia od nałożenia kary pieniężnej przesłanka przedawnienia prawa do wszczęcia postępowania w świetle ustawy o SENT.

Zaniechanie obowiązku przedstawienia środka transportu do kontroli w systemie SENT skutkuje nałożeniem kary administracyjnej, a organ, mimo posiadania uznania administracyjnego, nie ma podstaw do odstąpienia od kary bez zaistnienia szczególnych przesłanek interesu publicznego lub ważnego interesu przewoźnika.