Przewóz osób wykonywany samochodem osobowym, bez spełnienia wymogów określonych w art. 18 ust. 4b ustawy o transporcie drogowym, narusza przepisy dotyczące przewozów okazjonalnych, uzasadniając nałożenie kary pieniężnej.

Postanowienia umowy kredytu indeksowanego dotyczące jednostronnego ustalania kursu waluty przez bank są abuzywne i nie wiążą kredytobiorców, a ich bezskuteczność nie może być sanowana poprzez zastosowanie przepisów dyspozytywnych.

W stanie prawnym obowiązującym przed 1 stycznia 2016 r. (tj. przed wejściem w życie art. 107 § 3 Ordynacji podatkowej) członkowie zarządu spółki kapitałowej, jako osoby trzecie, nie ponoszą odpowiedzialności za odsetki od zaległości składkowych spółki za okres po dniu ogłoszenia jej upadłości, gdyż odpowiedzialność ta ma charakter akcesoryjny i subsydiarny wobec odpowiedzialności samej spółki, która

Wykonywanie transportu drogowego bez wymaganej licencji lub zezwolenia, nawet gdy nie nosi cech trwale prowadzonej działalności gospodarczej, podlega sankcjom przewidzianym w ustawie o transporcie drogowym, jeżeli działalność wykazuje cechy przewidziane ustawowo dla transportu drogowego.

Sąd uznał, że przewóz osób bez licencji stanowi naruszenie prawa, nawet bez formalnej działalności gospodarczej, skutkując oddaleniem skargi kasacyjnej jako nieuzasadnionej.

Przewóz okazjonalny wymaga odpowiedniej licencji nawet przy odpłatności przez aplikację, a naruszenia konstrukcyjne skutkują sankcją. Skarga kasacyjna jest bezpodstawna.

Zatwierdzenie projektu organizacji ruchu, mającego na celu ochronę pieszych poprzez ustawienie słupków ograniczających ruch pojazdów, stanowi działanie zgodne z prawem i potrzebami społeczności lokalnej, nawet jeśli wiąże się z pewnymi niedogodnościami dla właścicieli nieruchomości prowadzących działalność gospodarczą.

Skarga na zatwierdzenie projektu organizacji ruchu, mającego charakter aktów ogólnych i abstrakcyjnych wydanych przez GDDKiA, jest niedopuszczalna w postępowaniu sądowoadministracyjnym.

Działania polegające na przewozie osób bez wymaganych uprawnień medycznych i psychologicznych należało zakwalifikować jako naruszenie ustawy o transporcie drogowym uzasadniające nałożenie kary pieniężnej. Skarga kasacyjna oparta na zarzutach błędnej kwalifikacji faktycznej i prawnej nie zasługiwała na uwzględnienie.

Decyzja o przyznaniu renty strukturalnej oparta na niekompletnych danych oraz brak uchybienia po stronie organów odpowiedzialnych przy wydawaniu zaświadczeń wykluczają możliwość zwolnienia z obowiązku zwrotu nienależnie pobranych płatności rolniczych.

Wspólnik dwuosobowej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością posiadający zdecydowaną większość udziałów (99%) nie podlega obowiązkowo ubezpieczeniom społecznym na podstawie art. 6 ust. 1 pkt 5 w związku z art. 8 ust. 6 pkt 4 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, chyba że zostanie udowodnione, że utworzenie spółki dwuosobowej miało charakter pozorny lub zmierzało do obejścia prawa, przy czym ciężar

Niezawinione działanie członka zarządu spółki, pozostające w granicach dopuszczalnego ryzyka gospodarczego, nie rodzi odpowiedzialności odszkodowawczej z art. 293 § 1 k.s.h., jeżeli szkoda nie została realnie poniesiona przez spółkę.

Nie można kwalifikować łamania zakazu prowadzenia pojazdów jako okoliczności obniżającej wysokość zadośćuczynienia za krzywdę, jeżeli naruszenie to nie pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym z wypadkiem. Zadośćuczynienie winno być ustalane w oparciu o obiektywne przesłanki krzywdy.

W świetle art. 165 ust. 7 p.w.KAS, decydent w KAS nie jest zobowiązany do składania wszystkim funkcjonariuszom propozycji zatrudnienia, a decyzja ta powinna uwzględniać kwalifikacje i dotychczasową służbę, nie konieczność redukcji etatów.

Nałożenie kary pieniężnej za wykonywanie transportu drogowego bez odpowiednich badań lekarskich i psychologicznych oraz za brak wymaganej licencji nie stanowi naruszenia zasady jednokrotności ukarania w świetle art. 92a ust. 10 ustawy o transporcie drogowym.

Działalność przewozu osób za pośrednictwem aplikacji mobilnych, takich jak Bolt, podlega regulacjom prawnym dotyczącym krajowego transportu drogowego, które wymagają posiadania odpowiednich licencji i spełnienia przewidzianych ustawowo wymogów. Brak ich spełnienia może skutkować nałożeniem odpowiednich kar administracyjnych.

Karę pieniężną za nieuzupełnienie danych przewoźnika i środka transportu w SENT przed przewozem można nałożyć nawet gdy przewoźnik jest także odbiorcą. Uzupełnienie danych w trakcie kontroli nie sanowało naruszenia.

Naczelny Sąd Administracyjny, wobec braku usprawiedliwionych podstaw skargi kasacyjnej, oddalił ją, podtrzymując obowiązek aktualizacji zgłoszenia SENT przez przewoźnika oraz zasadność nałożonej kary pieniężnej.

Sąd orzeka, iż przesłanie decyzji administracyjnej w formie skanu poprzez e-PUAP, nieopatrzonego podpisem elektronicznym, nie spełnia wymogów formalnych. Tym samym taka decyzja nie wchodzi do obrotu prawnego.

Odstąpienie od nałożenia administracyjnej kary pieniężnej w świetle ustawy o systemie monitorowania drogowego i kolejowego przewozu towarów wymaga należytego uwzględnienia zasady proporcjonalności oraz dokładnej analizy przesłanek ważnego interesu przewoźnika i interesu publicznego.

Wezwanie do przedstawienia środka transportu nie jest decyzją administracyjną i nie wymaga sformalizowanego doręczenia. Następuje poprzez system SENT i staje się skuteczne z chwilą nadania numeru referencyjnego. Kary związane są bezpośrednio z każdym zgłoszeniem SENT.

W przypadku naruszeń ustawy SENT, organy administracyjne winny omawiać przesłanki interesu publicznego, z uwzględnieniem proporcjonalności kary, jej prewencyjnego celu oraz całokształtu okoliczności sprawy, aby uniknąć nieproporcjonalnego nakładania sankcji.

Rozstrzygnięcie NSA: Przepis art. 165b § 1 Ordynacji podatkowej nie znajduje zastosowania w postępowaniach dotyczących nałożenia kar pieniężnych na podstawie ustawy SENT. Skarga kasacyjna P. Sp. z o.o. została oddalona.

Obowiązek zwrotu bezpodstawnego wzbogacenia nie powstaje, gdy osoba trzecia otrzymała środki pieniężne zgodnie z umową, a następnie na polecenie uprawnionego przekazała je w całości innym podmiotom, nie uzyskując z tego tytułu żadnej korzyści majątkowej.