Z powodu stwierdzenia nieważności postępowania przez brak możliwości obrony praw strony, Naczelny Sąd Administracyjny uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu do ponownego rozpoznania.

Sąd Najwyższy uznał, iż abuzywne klauzule indeksacyjne i kursowe umowy kredytowej indeksowanej do CHF skutkują jej nieważnością. Upadek umowy bez możliwości zastąpienia tych klauzul innymi przepisami nie narusza interesów konsumenta, jako że konsument świadomie domaga się stwierdzenia nieważności umowy.

NSA uchyla wyrok WSA, przekazując sprawę do ponownego rozpoznania, wskazując na konieczność pełnej oceny przesłanek ryzyka wprowadzenia w błąd, zgodnie z art. 1321 ust. 1 pkt 3 p.w.p., z uwzględnieniem proper fondo ustaleń organów administracji ochrony znaków towarowych.

Decyzja o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami, oparta na negatywnym wyniku egzaminu, jest nieważna, jeśli organy administracyjne nie wyjaśnią podstaw jej wydania oraz legalności skierowania na egzamin kontrolny. Zachowanie spójności i prawidłowości decyzji administracyjnych wymaga eliminacji istniejących sprzeczności w wydanych orzeczeniach.

Czynności DJ-a polegające na tworzeniu playlist i oprawie muzycznej imprez klubowych, gdzie zamawiającego interesuje jedynie obecność wykonawcy w określonym czasie i miejscu, a wynik jego pracy nie jest poddawany weryfikacji pod kątem istnienia wad i nie jest z góry szczegółowo określony, stanowią świadczenie usług w rozumieniu art. 750 k.c., a nie wykonanie dzieła w rozumieniu art. 627 k.c., co skutkuje

Skarga kasacyjna wniesiona przez R.W. na decyzję zmieniającą zgłoszenie celne została oddalona. Naczelny Sąd Administracyjny uznał brak podstaw do kwestionowania zgodności z prawem decyzji organu celnego oraz wyroku sądu I instancji.

Pozbawienie strony możliwości obrony swych praw w rozumieniu art. 183 § 2 pkt 5 p.p.s.a. zachodzi, gdy sąd administracyjny wyznacza posiedzenie niejawne, uniemożliwiając stronie skuteczną obronę poprzez zajęcie stanowiska na piśmie przed wydaniem wyroku.

W sprawie przekształcenia prawa użytkowania wieczystego w prawo własności pojęcie "nieruchomości zabudowanej na cele mieszkaniowe" należy rozumieć funkcjonalnie, uwzględniając związki przestrzenne i użytkowe z budynkami mieszkalnymi, a nie wyłącznie według kryteriów wieczystoksięgowych.

Naczelny Sąd Administracyjny oddala skargę kasacyjną, uznając, że były członek zarządu ponosi odpowiedzialność za zaległości podatkowe spółki, albowiem nie zgłosił wniosku o upadłość na czas, co narusza art. 116 Ordynacji podatkowej.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że nie zachodzą przeszkody do przyjęcia, iż organy administracji publicznej działały zgodnie z przepisami determinującymi sposób przywrócenia terminu, a skarga kasacyjna nie zawiera usprawiedliwionych podstaw do zmiany tego rozstrzygnięcia.

Podmiot podejmujący przewóz osób bez wymaganej licencji, działając za pośrednictwem aplikacji mobilnej, ponosi odpowiedzialność za delikt administracyjny wadzi przewozu drogowego zgodnie z ustawą o transporcie drogowym. Skarga kasacyjna oddalona.

Strona skarżąca nie ponosi odpowiedzialności za naruszenie obowiązku uiszczenia opłaty elektronicznej, jeśli nie miała określonych obowiązków aktualizacji danych pojazdu w rejestrze, co uniemożliwiło prawidłowe funkcjonowanie systemu poboru opłat.

Przesłanka odmowy rejestracji znaku towarowego, wynikająca z braku dostatecznych znamion odróżniających, została uznana za uzasadnioną. Prostota graficzna zgłoszonego oznaczenia uniemożliwia jego funkcjonowanie jako znak towarowy odróżniający towary z klasy 5.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że odpowiedzialność sankcyjna za naruszenie obowiązku uiszczenia opłaty elektronicznej jest niezasadna, gdy wynika z niedoskonałości regulacji prawnej systemu poboru opłat. Sprawę przekazano do ponownego rozpoznania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny.

Brak precyzyjnych regulacji dotyczących rejestracji i aktualizacji danych w systemie poboru opłat nie może stanowić podstawy do obciążenia użytkownika dróg publicznych odpowiedzialnością sankcyjną za nieuiszczenie opłaty elektronicznej.

Kara pieniężna za nieuiszczenie opłaty elektronicznej nie może być nałożona, jeśli do niewpłacenia doszło z powodu niepełnej lub wadliwej regulacji systemu poboru opłat, przy braku niezgodności z obiektywnie nakładanymi na użytkownika obowiązkami publicznoprawnymi.

Sąd uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania, bowiem Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że istota sprawy nie została dostatecznie wyjaśniona, a regulacje prawne nie były wystarczająco jasne, aby uzasadnić nałożenie kary.

Cysterna hermetyczna L4BH, będąca przedmiotem skargi, nie wymaga zaworów podciśnieniowych ani zabezpieczeń antyognistych zgodnie z przepisami ADR, co uniemożliwia nałożenie sankcji administracyjnej. NSA uchylił wyrok WSA, przekazując sprawę do ponownego rozpoznania.

NSA uchylił zaskarżony wyrok WSA z uwagi na niepełne wyjaśnienie stanu faktycznego związane z obiektywną wadliwością regulacji systemu poboru opłat, powodującą brak możliwości przypisania sankcji za nieuiszczoną opłatę elektroniczną.

Naczelny Sąd Administracyjny orzeka, że obowiązek zapewnienia trwałego i widocznego oznakowania pojazdu przewożącego odpady spoczywa na przedsiębiorcy, a brak przesłuchania kierowcy nie stanowi wady postępowania administracyjnego, jeśli zgromadzony materiał dowodowy jednoznacznie wskazuje na naruszenie przepisów.

W sprawie dotyczącej nieuiszczenia opłaty elektronicznej za przejazd po drodze krajowej, sąd uchylił wyrok WSA i wskazał na konieczność uwzględnienia niekompletności ówczesnej regulacji prawnej, co uniemożliwia przypisanie automatycznej odpowiedzialności sankcyjnej użytkownikowi z powodu posiadania dwóch urządzeń viaBOX.

Wymagalność uiszczenia opłaty elektronicznej nie może być przypisana użytkownikowi, gdy braki w regulacji prawnej uniemożliwiają jednoznaczne określenie obowiązków administracyjnoprawnych związanych z rejestracją i użytkowaniem urządzeń poboru opłat.

Niedoskonałości regulacji dotyczących systemu elektronicznego poboru opłat oraz brak wyraźnych obowiązków administracyjnoprawnych użytkownika dróg nie mogą być podstawą do przypisania mu odpowiedzialności za nieuiszczenie tych opłat.

Przewóz osób wykonywany samochodem osobowym, bez spełnienia wymogów określonych w art. 18 ust. 4b ustawy o transporcie drogowym, narusza przepisy dotyczące przewozów okazjonalnych, uzasadniając nałożenie kary pieniężnej.