Orzeczenia
1. Organy gospodarki energetycznej są uprawnione do wydawania decyzji administracyjnych już w postępowaniu o uzgodnienie rozwiązań technicznych przygotowywanej inwestycji, prowadzonym na podstawie art. 16 ustawy z dnia 6 kwietnia 1984 r. o gospodarce energetycznej /Dz.U. nr 21 poz. 96/ i przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 września 1984 r. w sprawie uzgadniania rozwiązań technicznych
Zaskarżeniu do Naczelnego Sądu Administracyjnego podlegają jedynie decyzje administracyjne /art. 16 par. 2 i art. 196 par. 1 Kpa/ wydane w sprawie praw i obowiązków stron i do nich kierowane; nie podlegają natomiast zaskarżeniu działania administracji podjęte w innej formie, np wytycznych organu nadrzędnego co do sposobu załatwienia skargi lub wniosku.
1. Decyzja o rozbiórce obiektu budowlanego, skierowana do jego użytkownika, który nie jest właścicielem, ani zarządcą tego obiektu, jest nieważna z przyczyny określonej w art. 156 par. 1 pkt 4 Kpa. 2. Wykonanie decyzji nakazującej rozbiórkę obiektu budowlanego oznacza, że decyzja wywołała nieodwracalne skutki prawne. Naczelny Sąd Administracyjny uwzględniając skargę na taką decyzję, stwierdza jej niezgodność
Potwierdzenie uprawnień do przebywania w lokalu, w którym ma nastąpić zameldowanie /art. 9 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych - Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174/, dokonywane przez właściciela lub zarządcę budynku /art. 29 ust. 1 ustawy/, nie jest decyzją administracyjną w rozumieniu art. 104 Kpa.
Odmowa udzielenia odpowiedzi na krytykę prasową nie jest decyzją administracyjną w rozumieniu art. 51 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. - Prawo prasowe /Dz.U. nr 5 poz. 24 ze zm./, ani bezczynnością o której mowa w art. 216 par. 1 Kpa. Nie jest także "odmową udzielenia informacji" w sensie art. 4 ust. 3 wyżej wymienionej ustawy.
Powinność wyjaśnienia treści żądania strony, w sytuacji widocznej nieumiejętności formułowania przez nią wniosków, wynika z ciążącego na organie administracji państwowej obowiązku wszechstronnego wyjaśnienia sprawy.
W sprawie o zwrot wywłaszczonej nieruchomości, wszczętej na wniosek jednego z jej byłych współwłaścicieli, wszyscy pozostali współwłaściciele tej nieruchomości mają uprawnienia stron, zaś sam zwrot wywłaszczonej nieruchomości może nastąpić tylko za ich zgodą.
Decyzja zawierająca warunek uzależniający jej wykonanie od ewentualnego wydania w nieokreślonej przyszłości prawomocnej decyzji rażąco narusza prawo, gdyż pozostawia w ten sposób ocenę spełnienia tego warunku poza sferą decyzyjną i stwarza w tym zakresie stan nie będący rozstrzygnięciem sprawy co do istoty.
Okoliczność, że wydatek został poniesiony z zasobów ulokowanych na rachunku w polskim banku dewizowym w kraju, sama przez się nie przesądza o źródle pochodzenia tego wydatku.
Decyzja wszczynająca postępowanie rozgraniczające, o którym mowa w art. 4 dekretu z dnia 13 września 1946 r. o rozgraniczeniu nieruchomości /Dz.U. nr 53 poz. 298 ze zm./, nie jest decyzją w rozumieniu przepisów kodeksu postępowania administracyjnego.
Będące przedmiotem darowizny prawo do oznaczonego domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, znajdującego się w budowie, ma określoną wartość rynkową i podlega opodatkowaniu na zasadach przewidzianych w art. 8 ust. 1-4 ustawy o podatku od spadków i darowizn z dnia 28 lipca 1983 r. /Dz.U. nr 45 poz. 207/.
Warunkiem sine qua non uchylenia lub zmiany decyzji ostatecznej przez organ administracji państwowej, który ją wydał lub przez organ wyższego stopnia jest okoliczność, że z decyzji żadna ze stron nie nabyła prawa. "Nabycie praw" może nastąpić również w decyzji nakładającej obowiązek. Ustalenie obowiązku w decyzji administracyjnej oznacza, że organ nie może w drodze zmiany decyzji nałożyć obowiązku
1. Decyzja o wywłaszczeniu nieruchomości, która - przez czas nie dający się przewidzieć - nie mogła być użyta na cel wskazany we wniosku o wywłaszczenie, narusza przepis art. 3 ustawy o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości. 2. Nie rozważenie przez organ orzekający o wywłaszczeniu zarzutu, że wywłaszczana nieruchomość nie może być użyta na cel wskazany we wniosku bez wywłaszczenia nieruchomości
W pojęciu art. 1 ustawy z dnia 26 marca 1982 r. o scalaniu gruntów /Dz.U. nr 11 poz. 80/, nie mieści się wymiana gruntów polegająca - jak w tej sprawie - na zamianie wszystkich nieruchomości wchodzących w skład gospodarstwa skarżącego na inne nieruchomości rolne przeznaczone do sprzedaży. Taka czynność może być dokonana tylko w drodze umowy zamiany jako jednej z określonej w art. 155 Kc formy przeniesienia
1. Postanowienia art. 5 ust. 3 ustawy o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości nie wyłączają możliwości złożenia przez współwłaściciela nieruchomości skutecznego wniosku o objęcie wywłaszczeniem także innej nieruchomości, stanowiącej jego wyłączną własność, jeżeli w wyniku wywłaszczenia ta druga nieruchomość pozostająca w gospodarczym związku z nieruchomością wywłaszczaną, nie nadawałaby się
Odmowa przeprowadzenia przez organ odwoławczy dowodu dla wyjaśnienia okoliczności już bezspornie wyjaśnionych przez organ I instancji nie jest naruszeniem przepisów postępowania administracyjnego, które miało wpływ na wynik sprawy, a tym samym nie uzasadnia uwzględnienia skargi przez Naczelny Sąd Administracyjny i uchylenia zaskarżonej decyzji.
Od chwili podziału spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego, stanowiącego majątek wspólny małżonków, dysponentem lokalu w rozumieniu art. 16 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn /Dz.U. nr 45 poz. 207 ze zm./ jest ten małżonek, któremu przypadło to prawo bez względu na to kiedy małżonkowie zawiadomili o tym w trybie art. 216 prawa spółdzielczego, spółdzielnię
Odstąpienie w decyzji organu I instancji od wymierzenia kary łącznej przewidzianej w par. 6 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 września 1980 r. w sprawie wysokości, zasad i trybu wymierzania i ściągania kar pieniężnych za nieprzestrzeganie wymagań ochrony środowiska /Dz.U. nr 24 poz. 99 ze zm./ - jako nie mające podstaw w przepisach prawa - stanowi rażące naruszenie prawa w rozumieniu art. 139
Zaświadczenia nie stanowią decyzji w rozumieniu art. 104 Kpa, lecz wydawane są w trybie przepisów art. 217-220 Kpa. Odmowa wydania zaświadczenia następuje w drodze postanowienia /art. 219 Kpa/ i na zaświadczenie oraz na postanowienie o odmowie wydania zaświadczenia skarga do Naczelnego Sądu Administracyjnego nie służy.
Prawo celne ustanawiając w art. 11 ust. 1 zasadę, że przywóz towarów z zagranicy i wywóz towarów za granicę może odbywać się tylko za pozwoleniem, jeżeli przepisy ustawy nie stanowią inaczej, w ust. 2 pkt 2 tego artykułu upoważniła Ministra Handlu Zagranicznego do określenia wypadków, w których przywóz towarów z zagranicy lub wywóz za granicę nie wymaga pozwolenia. Wypadki takie Minister określił w
1. Artykuł 134 Kpa nie stanowi podstawy do rozstrzygania o odmowie uznania za stronę. 2. Postanowienie organu odwoławczego, stwierdzające na podstawie art. 134 Kpa niedopuszczalność odwołania wniesionego przez osobę, której organ ten - z naruszeniem art. 28 Kpa - nie uznał za stronę postępowania administracyjnego, należy uznać za decyzję administracyjną jednoznaczną w skutkach z umorzeniem postępowania
Postanowienie organu odwoławczego stwierdzające na podstawie art. 134 Kpa niedopuszczalność odwołania wniesionego przez osobę, której organ ten z naruszeniem art. 28 Kpa nie uznał za stronę w postępowaniu administracyjnym, dotyczącym przepadku w oparciu art. 13 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 26 marca 1975 r - Prawo celne /Dz.U. 1984 nr 57 poz. 290 ze zm./ kaset i publikacji, będących własnością tej osoby
Pojęcie "długów" w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn /Dz.U. nr 45 poz. 207/ obejmuje wszelkie pieniężne roszczenia cywilnoprawne związane z przedmiotem darowizny lub spadku, łącznie z roszczeniami obdarowanego lub spadkobiercy z tytułu poczynionych przez niego nakładów na przedmiot darowizny lub spadku.