Uprawnienie do przebywania w lokalu regulują przepisy prawa cywilnego jak również przepisy prawa lokalowego. Nie w każdym przypadku uprawnienia te wynikają z woli właściciela /zarządcy/ budynku lub właściciela lokalu jako odrębnej nieruchomości.

W wypadku gdy organ podatkowy rozstrzygnięcie o wysokości zobowiązania podatkowego opiera na ustaleniach dla podatnika mniej korzystnych, pomijając jednocześnie własne ustalenia mogące wskazywać na istnienie możliwości określenia wysokości tego zobowiązania w stopniu dla podatnika korzystniejszym, winien - mając na względzie wyrażoną w art. 7 Kpa zasadę uwzględnienia przy załatwianiu sprawy słuszny

1. Pojęcie uprawnienia do przebywania w lokalu mieszkalnym nie można pojmować w sposób formalistyczny. Nie sposób w szczególności przyjąć, aby w każdym przypadku nie posiadanie tytułu prawnego do zajmowania lokalu mieszkalnego z konieczności pociągało za sobą wszelkie ujemne konsekwencje w dziedzinie uprawnień lub obowiązków meldunkowych. 2. W szczególności zastosowanie przepisów meldunkowych nie może

Do zameldowania osoby w lokalu stanowiącym własność osoby fizycznej, a zajmowanego przez najemcę na podstawie decyzji administracyjnej o przydziale, konieczne jest także potwierdzenie przez właściciela uprawnienia do przebywania tej osoby w lokalu, chyba że ma być zameldowana osoba bliska w rozumieniu art. 8 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe /Dz.U. 1983 nr 11 poz. 55/.

Czy najemca, który w ramach przebudowy dokonanej za zezwoleniem organu administracji państwowej urządził we wspólnie zajmowanym lokalu, oddzielną łazienkę i założył w niej na swój koszt urządzenia kąpielowe i w.c., ma obowiązek opłacać czynsz odpowiednio podwyższony ze względu na istnienie w lokalu tych urządzeń technicznych?

W sytuacji, gdy powstanie obowiązku podatkowego wywołane zostało wadliwym działaniem organu podatkowego I instancji /urzędu skarbowego/ w zakresie udzielenia podatnikowi poprawnych informacji o podstawach ustalenia tego obowiązku i wprowadzenia go w błąd, izba skarbowa rozpoznając odwołanie podatnika od decyzji ustalającej wymiar tego zobowiązania winna - mając na względzie zasady wyrażone w art. 8

Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodu, o którym mowa w art. 13 ustawy z dnia 16 grudnia 1972 r. o podatku dochodowym /Dz.U. nr 53 poz. 339 ze zm./, wydatki poniesione w bonach towarowych Banku PeKaO na zakupy w ramach eksportu wewnętrznego przelicza się na złote polskie według kursu dolara USA ustalonego przez Narodowy Bank Polski na podstawie przysługujących temu Bankowi ustawowych uprawnień.

Według art. 51 par. 1 Kpa, osoba zobowiązana do osobistego stawiennictwa w organie administracji państwowej, może być obarczona tym obowiązkiem tylko w obrębie gminy lub miasta, w którym zamieszkuje albo przebywa. Z brzmienia art. 51 par. 1 i art. 52 Kpa wynika, że organ administracji państwowej prowadzący postępowanie administracyjne zobowiązany jest do korzystania z trybu przeprowadzenia czynności

1. Przepis art. 15 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174/ pozwala na wymeldowanie z urzędu w każdym przypadku tylko wtedy, gdy dana osoba opuściła miejsce stałego pobytu. Pojęcie "opuszczenia" miejsca pobytu zawiera w sobie element woli osoby, która w opuszczonym przez siebie miejscu nie zamierza nadal przebywać. 2. Przymusowe usunięcie

Osoby legitymujące się kwalifikacjami rolniczymi wynikającymi z ukończenia wyższych studiów rolniczych, prowadzące osobiście gospodarstwo rolne stanowiące jedyne źródło dochodów ich rodziny, pod względem przynależności klasowej zaliczane winny być do klasy chłopskiej. Podniesienie bowiem kwalifikacji zawodowych poprzez ukończenie wyższych studiów rolniczych, nie odbiera osobie wykonującej zawód rolnika

Zastosowanie przepisów meldunkowych nie może doprowadzić do narzucania małżonkom oddzielnych miejsc zamieszkania w sytuacji, gdy jeden z nich zajmuje nadal po utracie tytułu prawnego lokal, w którym jest zameldowany, a drugi z nich powraca do tego lokalu po okresie czasowej nieobecności.

1. Przedłużenie przez organ wyższej uczelni sesji egzaminacyjnej studentowi, powodujące zmianę decyzji o skreśleniu z listy studentów, jest również decyzją administracyjną, na którą przysługuje skarga do sądu administracyjnego /art. 196 par. 2 pkt 14 Kpa/. 2. Rozstrzygnięcie organu szkoły wyższej, podjęte w sprawie indywidualnej użytkownika zakładu administracyjnego, jakim jest szkoła, dotyczące przekształcenia

Jeżeli wszczęte postępowanie karne kończy się umorzeniem postępowania względnie wydaniem wyroku uniewinniającego, a zebrany w tym postępowaniu materiał dowodowy dotyczy okoliczności mających istotne znaczenie dla ustalenia przez organ podatkowy znamion stanu prawno-podatkowego, to powinnością tego organu jest przeprowadzenie w postępowaniu podatkowym dowodu z materiału zebranego w postępowaniu karnym

Skoro zatem ustawa z dnia 26 marca 1982 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych /Dz.U. nr 11 poz. 79/ nie zawiera przepisów międzyczasowych, który regulowałyby omawiane zagadnienie, należy uznać, że do faktycznego wyłączenia gruntów rolnych z produkcji rolniczej dokonanego na podstawie decyzji o realizacji inwestycji przed wejściem w życie tej ustawy, zastosowanie mają przepisy obowiązujące do dnia

Brak należytych ustaleń co do stanu technicznego zajmowanego lokalu mieszkalnego przez skarżącego pozbawia Naczelny Sąd Administracyjny możliwości dokonania kontroli zaskarżonej decyzji i oceny zgodności z prawem zawartego w niej rozstrzygnięcia. Uzasadnia to uchylenie zaskarżonej decyzji.

Ustalając podstawę obliczania podatku rolnego z tytułu hodowli zwierząt futerkowych, uwzględnia się każdą samicę, niezależnie od tego, czy hodowca osiągnął od niej przychówek /art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. o podatku rolnym - Dz.U. nr 52 poz. 268/.

Wykładnia przepisów prawa, uwzględniająca zasady ustroju Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i współżycia społecznego nakazuje przyjąć, że dzierżawca nieruchomości rolnej nie może skutecznie powoływać się na przysługujące mu z tytułu prawa pierwokupu pierwszeństwo nabycia jeżeli zawarta z nim umowa dzierżawy na czas oznaczony, dłuższy niż trzy lata, została przedterminowo i bez wypowiedzenia rozwiązana

Gdy przepisy prawa materialnego wprowadzają dla określonej sytuacji szczególny wymóg dowodowy, pominięcie wymaganego dowodu stanowi naruszenie przepisów postępowania administracyjnego, a za niedopuszczalne należałoby uznać wszelkie próby wykazywania, iż pominięcie dowodu w konkretnym przypadku nie miało wpływu na treść rozstrzygnięcia.

Przeznaczenie nieruchomości do sprzedaży bezpośrednio po wygaśnięciu terminu wieloletniej dzierżawy nie pozbawia dzierżawcy pierwszeństwa określonego w par. 7 ust. 2 pkt 1 zarządzenia Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej z dnia 18 września 1982 r. w sprawie cen, warunków i trybu sprzedaży państwowych nieruchomości rolnych /M.P. nr 23 poz. 205 ze zm./.

1. W myśl art. 54 ust. 1 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./, terenowy organ administracji państwowej przy wykonywaniu zadań, określonych w ustawie, władny jest dokonywać czynności kontrolnych, wydawać decyzje ustalające niezbędne nakazy i zakazy oraz podejmować inne środki przewidziane w ustawie. Przepis ten wskazuje, iż organy nadzoru budowlanego,

Zgodnie z unormowaniem zawartym w par. 5 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 20 lipca 1979 r. w sprawie spółek wodnych i ich związków /Dz.U. nr 17 poz. 109/ organ administracji państwowej władny jest włączyć do spółki w charakterze jej członków zainteresowanych właścicieli nieruchomości, jeżeli jest to uzasadnione względami gospodarczymi lub potrzebami w zakresie ochrony wód. Powołanie się na fakt

Grunt państwowy położony w granicach administracyjnych miasta /art. 232 par. 1 Kc/, który ze względu na swoje usytuowanie i powierzchnię odbiegającą od minimalnego normatywu przewidzianego dla działek budowlanych - nie nadaje się do wykorzystania na cele związane z wzniesieniem zabudowy określonej w art. 23 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości

1. Lokal użytkowy, pozostający w dyspozycji terenowego organu administracji państwowej, przydzielony przedsiębiorstwu państwowemu decyzją administracyjną w celu prowadzenia w nim przez to przedsiębiorstwo statutowej działalności, nie stanowi mienia przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 38 ustawy z dnia 25 września 1981 r. o przedsiębiorstwach państwowych /Dz.U. nr 24 poz. 122/. 2. Żaden przepis prawa