Podatnik świadczący usługi hotelarskie ma prawo do odliczenia podatku naliczonego od zakupionych usług gastronomicznych, jeżeli usługi te są nabywane w celu ich odsprzedaży klientom i pozostają w ścisłym związku z działalnością gospodarczą.

Dobrowolny charakter poniesienia wydatku nie wyłącza możliwości uznania go za koszt uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jeżeli jego poniesienie służy zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów podatnika.

Prawo do odliczenia podatku naliczonego nie przysługuje podatnikowi, który nabywa towary w ramach łańcucha dostaw dotkniętego oszustwem podatkowym, jeżeli wiedział lub powinien był wiedzieć, że uczestniczy w transakcji związanej z tym oszustwem; obowiązek ten nie może zostać zniesiony przez formalną weryfikację kontrahentów.

Decyzji nieostatecznej można nadać rygor natychmiastowej wykonalności, jeśli istnieją przesłanki potwierdzające zagrożenie niewykonania zobowiązania podatkowego, w tym brak zabezpieczenia w postaci majątku i toczące się postępowanie egzekucyjne.

Decyzja organu podatkowego o zabezpieczeniu zobowiązania na mocy art. 33 Ordynacji podatkowej narusza w sposób rażący prawo, gdy wydana została bez dostatecznego uzasadnienia i wbrew wcześniejszym wyrokom sądowym, które wiążą organ w zakresie oceny prawnej.

Sąd może uznać za zasadny wniosek o wznowienie postępowania, jeżeli strona powzięła wiadomość o istnieniu decyzji w sposób pozwalający na jej identyfikację, a niespełnienie formalnych przesłanek uzasadnia odmowę wznowienia takiego postępowania.

Faktury dokumentujące czynności, które nie zostały dokonane, nie mogą stanowić podstawy do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony w nich wskazany.

Odpowiednie stosowanie przepisów Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 2018 r. nie przewiduje miarkowania "w dół" wynagrodzenia tymczasowego pełnomocnika szczególnego ustanowionego z urzędu w postępowaniu podatkowym na podstawie art. 138n § 3 Ordynacji podatkowej.

Prawo do odliczenia podatku naliczonego na podstawie art. 86 ust. 1 i 2 u.p.t.u. nie ma charakteru bezwarunkowego i wymaga, aby faktury odzwierciedlały rzeczywisty przebieg transakcji zarówno w aspekcie podmiotowym, jak i przedmiotowym; w przeciwnym razie faktura nie może stanowić podstawy odliczenia.