Przyjęcie, że w przypadku przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, o którym mowa w art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), muszą występować co najmniej dwa podmioty stosunku zobowiązaniowego w prywatnoprawnym znaczeniu, a nie dwaj podatnicy podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 tej ustawy, prowadzi do

Art. 21 ust. 1 pkt 32 lit. "a" ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm. w stanie prawnym obowiązującym w 1999 r./ nie wskazuje wprost osoby, która zobowiązana jest do wydatkowania przychodu uzyskanego z tytułu sprzedaży nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. "a-c" ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych

Zwolnienie z podatku od nieruchomości dla podmiotu posiadającego status zakładu pracy chronionej ma zastosowanie wyłącznie do nieruchomości, które były w posiadaniu tego podmiotu w momencie przyznawania statusu i wchodzą w skład zakładu zgodnie z decyzją o przyznaniu takiego statusu

Jeśli Wojewódzki Sąd Administracyjny przyjął, że w dacie otrzymania faktur dokumentujących dostawę towarów skarżąca nie była zwolniona od podatku i to ustalenie nie zostało skutecznie podważone w skardze kasacyjnej, to do tego stanu faktycznego art. 88 ust. 1 pkt 5 lit. "a" ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług /Dz.U. nr 54 poz. 535 ze zm./ nie miał zastosowania. Rejestracji

Wojewódzki Sąd Administracyjny, którego kognicja wynika z art. 175 Konstytucji RP oraz art. 1 par. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych /Dz.U. nr 153, poz. 1269 ze zm./ nie mógł zatem dokonywać oceny zgodności art. 23 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ z Konstytucją RP. W orzecznictwie

1. Tak sformułowany zarzut nie może być rozpatrzony przez NSA, który jest związany granicami skargi kasacyjnej (art. 183 § 1 p.ps.a.), z uwagi na to, że - wbrew wymogowi zawartemu w art. 176 p.p.s.a. - nie został on w ogóle uzasadniony zarówno w skardze kasacyjnej, jak i w piśmie ją uzupełniającym. Jak również dotyczy naruszenia art. 166 § 1 o.p., ale bez odniesienia do któregokolwiek wskazanego przepisu

1. Jeżeli sąd administracyjny dokonuje samodzielnie ustaleń odmiennych od ustaleń organów podatkowych to obowiązany jest wziąć pod uwagę cały materiał dowodowy znajdujący się w aktach sprawy, gdyż obliguje go do tego wskazany art. 133 § 1 ustawy p.p.s.a. 2. Art. 141 § 4 ustawy p.p.s.a. określający składniki uzasadnienia wyroku w sformułowaniu zwięzłe przedstawienie stanu sprawy" nakazuje przyjąć zarówno

Udział pełnomocnika w postępowaniu przed sądem administracyjnym nie wyklucza udziału strony w tym postępowaniu i podpisanie skargi kasacyjnej także przez wnoszącego skargę kasacyjną, w żadnej mierze nie daje podstaw do jej odrzucenia. Jeśli organy podatkowe sięgają do materiałów zgromadzonych w postępowaniu karnym, to nie mogą czynić tego w sposób wyrywkowy i powinny wskazać w uzasadnieniu decyzji,

1. Wejście w życie od dnia 1 stycznia 2001 r. ustawy z dnia 19 listopada 1999 r. - Prawo o działalności gospodarczej /Dz.U. nr 101 poz. 1178 ze zm./, według której to nie spółka cywilna, a jej wspólnicy mają status przedsiębiorców /p. art. 2 ust. 3 Prawa o działalności gospodarczej; tak samo art. 4 ust. 2 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej - Dz.U. nr 173 poz. 1807 ze

1) W ramach zarzutów naruszenia prawa materialnego, skarżąca nie może skutecznie powoływać się na błędne (kwestionowane przez stronę) ustalenie faktu.2) Umowy sprzedaży dotyczące rzeczy ze składu celnego, utworzonego na podstawie ustawy- Prawo celne, również podlegają opłacie skarbowej, gdyż w rozumieniu ustawy o opłacie skarbowej towary sprzedawane ze składu celnego niewątpliwie nie znajdują się za

W przypadku decyzji organu podatkowego o zabezpieczeniu na majątku podatnika różnicy pomiędzy przybliżoną kwotą zobowiązania podatkowego a kwotą wynikającą z deklaracji podatkowych /art. 33 par. 1 i par. 4 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa - t.j. Dz.U. 2005 nr 8 poz. 60 ze zm./ należy pobierać wpis stały w wysokości 500 zł., stosownie do par. 2 ust. 3 pkt 12 rozporządzenia

1. Wyznaczenie przez ustawodawcę ram czasowych do dokonania określonych czynności w toku postępowania poprzez wskazanie w ustawie terminów, których wyekspirowanie powoduje bezskuteczność czynności ma na celu usunięcie stanu niepewności w stosunkach procesowych (co do dalszego biegu czy też zakończenia postępowania). Realizując ten cel ustawodawca przewidział jednocześnie instytucję procesową, mającą

1. Wniesienie odwołania powoduje konieczność wydania decyzji przez organ odwoławczy, gdyż art. 70b Ordynacji podatkowej w postępowaniu odwoławczym nie ma zastosowania. Jeżeli zobowiązanie podatkowe wygasło na skutek przedawnienia w toku postępowania przed organem drugiej instancji, organ ten powinien uchylić zaskarżoną decyzję i umorzyć postępowanie na podstawie art. 233 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej

1. Wniesienie odwołania powoduje konieczność wydania decyzji przez organ odwoławczy, gdyż art. 70b Ordynacji podatkowej w postępowaniu odwoławczym nie ma zastosowania. Jeżeli zobowiązanie podatkowe wygasło na skutek przedawnienia w toku postępowania przed organem drugiej instancji, organ ten powinien uchylić zaskarżoną decyzję i umorzyć postępowanie na podstawie art. 233 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej

1. Odnosząc się do zarzutów naruszenia przepisów Ordynacji podatkowej należy zwrócić uwagę, że podnosząc zarzut naruszenia przepisów postępowania, należy w skardze kasacyjnej wskazać przepisy procedury sądowej. Dlatego zarzut taki może być uznany za skuteczny tylko wtedy, gdy następuje wskazanie konkretnych przepisów ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. 2. Artykuł ten w § 1

1. Sąd w zaskarżonym wyroku oceniał zaskarżoną decyzję właśnie z punktu widzenia rozpatrzenia przez organ administracji przesłanek stwierdzenia nieważności z art. 247 § 1 o.p. Podkreślono przy tym, że istotą stwierdzenia nieważności decyzji jest to, aby przesłanka będąca przyczyną stwierdzenia nieważności istniała już w chwili wydania tej decyzji, czego w konkretnej sprawie nie wykazano. Stwierdzono