Wyrok TSUE w sprawie C-189/18 nie stanowi podstawy do wznowienia postępowania podatkowego w kontekście polskich regulacji prawnych, jeśli nie wykazano naruszeń przepisów proceduralnych o wpływie na treść decyzji ostatecznej.

Naczelny Sąd Administracyjny oddala skargę kasacyjną z uwagi na prawidłowe doręczenie postanowienia o wszczęciu postępowania pełnomocnikowi strony, uznaje decyzję organu podatkowego za skutecznie wprowadzoną do obrotu prawnego, oraz podkreśla konieczność zbadania kwestii przedawnienia zobowiązania w kontekście art. 70c Ordynacji podatkowej.

W sprawie dotyczącej rozliczenia podatku VAT za IV kwartał 2013 r., Naczelny Sąd Administracyjny potwierdza zasadność zawieszenia biegu przedawnienia zobowiązania podatkowego w związku z wszczęciem postępowania karnego oraz prawidłowość skierowania sprawy do ponownego rozpatrzenia przez organ podatkowy.

Kryterium decydującym o stosowaniu przepisów dotychczasowych lub znowelizowanych ustawy o podatku od spadków i darowizn jest data nabycia własności rzeczy lub praw majątkowych, a nie data powstania obowiązku podatkowego czy wszczęcia postępowania.

Podatnik ponosi odpowiedzialność za zapłatę podatku VAT wykazanego na wystawionej "pustej fakturze", gdyż nie dochował należytej staranności w kontrolowaniu działań osób trzecich, upoważnionych do prowadzenia działalności w jego imieniu, co skutkowało uchybieniem wynikającym z art. 108 ust. 1 ustawy o VAT.

Prawo do zwrotu nadpłaty podatku, niezależnie od okoliczności jej powstania, wygasa po upływie pięciu lat od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin jej zwrotu, co oznacza, że czynność materialnotechniczna zwrotu nie może zostać dokonana po upływie terminu przedawnienia.

Sąd drugiej instancji oddala skargę kasacyjną jako niezasadną, uznając prawidłowość decyzji organu podatkowego w odniesieniu do zawieszenia biegu przedawnienia zobowiązań oraz nierzetelności faktur VAT związanych z zarzutem fikcyjnego świadczenia usług.

Odpowiedzialność podatkowa osób trzecich za zaległości podatkowe spółki opiera się na przesłankach określonych w art. 116 § 1 Ordynacji podatkowej, przy czym ustalenie momentu właściwego do zgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości jest kompetencją organów podatkowych, a ustalenie sytuacji finansowej spółki nie wymaga wiadomości specjalnych.

Prawo do zwrotu nadpłaty podatku, niezależnie od okoliczności jej powstania, wygasa po upływie pięciu lat od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin jej zwrotu, co oznacza, że czynność materialnotechniczna zwrotu nie może zostać dokonana po upływie terminu przedawnienia.

Na podstawie art. 141 § 4 P.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny uchylił wyrok sądu pierwszej instancji z powodu niewystarczającej oceny prawnej uzasadnienia w odniesieniu do procedury i zasad naliczenia odsetek od zaległości podatkowych. Sprawa została przekazana do ponownego rozpoznania.

Organ podatkowy ma obowiązek szczegółowego uzasadnienia decyzji o zabezpieczeniu przybliżonej kwoty zobowiązania podatkowego. W przypadku braku wystarczającej argumentacji oraz dowodów uzasadniających taką kwotę decyzja zabezpieczająca może być uchylona. Sąd podkreślił konieczność odnoszenia się do specyfiki działalności podatnika.

Naczelny Sąd Administracyjny skutecznie uznał, iż pełnomocnictwo obejmujące wszystkie sprawy podatkowe uprawniało do poczynienia skutecznych doręczeń procesowych, a zawieszenie biegu przedawnienia na podstawie art. 70 § 6 pkt 1 Ordynacji podatkowej w związku z postępowaniem karnym było prawnie uzasadnione.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że grunty podlegają najwyższemu opodatkowaniu do czasu formalnego zakończenia rekultywacji, stwierdzonego decyzją administracyjną, zgodnie z art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l.

Statek badawczy, na którym pracował M.S., nie spełnia przesłanek uznania go za eksploatowany w transporcie międzynarodowym zgodnie z Konwencją o unikaniu podwójnego opodatkowania, przez co skarżącemu nie przysługuje ulga abolicyjna.

W postępowaniu interpretacyjnym obowiązkiem organu jest ocena prawna przedstawionego stanu faktycznego, bez żądania jego modyfikacji. Wobec braku podstaw prawnych do pozostawienia wniosku bez rozpoznania, organ powinien przystąpić do merytorycznej oceny wniosku zgodnie z zaprezentowanym stanem faktycznym.

Zakończenie prac rekultywacyjnych na gruntach musi być potwierdzone ostateczną decyzją właściwego organu administracyjnego, aby można było zmienić stawkę podatku od nieruchomości na stawkę dla gruntów pozostałych; samo zgłoszenie wniosku przez przedsiębiorcę nie jest wystarczające.

Nie każdy wydatek poniesiony w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą stanowi koszt uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Za koszty uzyskania przychodu należy uznać jedynie takie wydatki, które wykazują bezpośredni lub pośredni związek z osiągnięciem przychodu, jego zachowaniem lub zabezpieczeniem oraz nie zostały wyłączone na podstawie

Wynikająca z ewidencji gruntów klasyfikacja nieruchomości jest przesądzająca dla jej podatkowej kwalifikacji, co oznacza, że dookreślają ją dane wynikające z ewidencji, a organy podatkowe nie są uprawnione do ich zmiany in proprio durante postępowanie podatkowe. Uchwała utrzymuje stanowisko sądu pierwszej instancji.