Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że uzasadnienie wyroku WSA nie spełniało wymogów art. 141 § 4 p.p.s.a., co niesprawiedliwie pozbawia Skarżącego możliwości obrony, i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania z obowiązkiem uwzględnienia wszystkich okoliczności dotyczących domniemanej roli brokera w oszustwie podatkowym.

Nie ma przeszkód, aby po upływie terminu, o którym mowa w art. 68 O.p. wydać decyzję obniżającą wysokość podatku ukształtowanego decyzją konstytutywną w postępowaniu zwyczajnym. Decyzja obniżająca nie kreuje nowego zobowiązania, lecz jedynie koryguje wysokość zobowiązania już istniejącego.

Decyzja ostateczna, której wydanie zrodziło się z nieistnienia zobowiązania podatkowego, może być uchylona po wznowieniu postępowania, mimo upływu terminu przedawnienia, jeżeli od samego początku była bezprzedmiotowa.

W przypadku, gdy wznowienie postępowania wykazuje bezprzedmiotowość wcześniejszej decyzji podatkowej z uwagi na błędne opodatkowanie, a decyzja była niewłaściwa formalnie już w momencie wydania, termin przedawnienia nie może być barierą do uchylenia takiej decyzji.

Uchybienie terminu przedawnienia z art. 68 O.p. nie uniemożliwia uchylenia decyzji ostatecznej, która była bezprzedmiotowa z przyczyn formalnych. Decyzja w przedmiocie podatku od nieruchomości nie powinna była być wydana, gdyż grunt nie podlegał opodatkowaniu tym podatkiem.

W sprawie o stwierdzenie nieważności decyzji podatkowej rażące naruszenie prawa materialnego zachodzi, gdy przesłanki z art. 258 § 1 pkt 1) O.p. są stosowane do decyzji od początku wadliwej, a nie stającej się później bezprzedmiotową.

Brak przesłanek do wznowienia postępowania zakończonego decyzją ostateczną opartą na przepisach krajowych zgodnych z ustaleniami TSUE, nie zmienia skuteczności tej decyzji administracyjnej. Wyrok TSUE nie wykazywał wpływu na ostateczną decyzję w rozumieniu art. 240 § 1 pkt 11 O.p.