Instytucja interpretacji indywidualnych nie służy natomiast interpretowaniu treści decyzji administracyjnych.

Nie można tylko z tego powodu, iż pierwszy z podmiotów w łańcuchu był podmiotem nieistniejącym wywodzić, że pozostali nie mogli nabyć towaru i w konsekwencji nie mieli prawa do odliczenia podatku naliczonego. Prawo do pozbawienia podatnika odliczenia podatku naliczonego uzależnione jest od wykazania, że ta transakcja nie miała odzwierciedlenia w rzeczywistości.

Z bezprzedmiotowością postępowania mamy do czynienia, jeżeli brak jest któregoś z elementów materialnego stosunku prawnego, a wobec tego nie można wydać decyzji załatwiającej sprawę przez rozstrzygnięcie jej co do istoty.

Należy odróżnić stosunek pełnomocnictwa istniejący pomiędzy mocodawcą a pełnomocnikiem od ustanowienia pełnomocnika w postępowaniu. Pełnomocnictwo, aby mogło wywrzeć skutki w postępowaniu, musi zostać uzewnętrznione, a więc informacja o jego istnieniu musi dotrzeć do organu po myśli art. 33 § 2 k.p.a. Informacja ta zgodnie z obowiązującą w postępowaniu administracyjnym zasadą pisemności (art. 14 §

Pełnomocnictwo udzielone w postępowaniu zakończonym decyzją określającą zobowiązanie podatkowe nie wywiera automatycznie skutku w postępowaniu egzekucyjnym, konieczne jest odrębne ustanowienie pełnomocnika w tym właśnie postępowaniu. Ustanowienie pełnomocnika jest bowiem prawem strony, a więc w każdym postępowaniu winna ona wskazać, czy chce działać przez pełnomocnika.

Wydanie postanowienia o stwierdzeniu uchybienia terminu do wniesienia zażalenia nie jest dopuszczalne wyłącznie w przypadku uprzedniego przywrócenia terminu do dokonania danej czynności, gdyż w takim przypadku ustają okoliczności obligujące organ do wydania postanowienia zgodnie z art. 134 w związku z art. 144 k.p.a. Odmowa przywrócenia terminu do zaskarżenia otwiera natomiast drogę do wydania postanowienia