Orzeczenia
W przypadku złożenia pisma przed upływem terminu odwołania, z wnioskiem o stwierdzenie nieważności decyzji, organ podatkowy winien podjąć działania mające na celu ustalenie rzeczywistych intencji pisma i rozpoznać je jako odwołanie.
1. Na postanowienia o odmowie wydania zaświadczenia bądź zaświadczenia o treści żądanej służy skarga do Naczelnego Sądu Administracyjnego /art. 16 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym - Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./. 2. Artykuł 219 Kpa ma zastosowanie także w sprawach, w których organ administracji nie jest właściwy do wydawania zaświadczenia /art. 217 Kpa/.
Niedopuszczalne jest stosowanie nakazu rozbiórki obiektu budowlanego na podstawie ust. 3 art. 36 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./ w sytuacji, gdy wcześniejsza decyzja, oparta na dyspozycji ust. 1 art. 36 była wadliwa.
Nawet przy założeniu omyłki sądu lub wręcz wadliwości rozstrzygnięcia zawartego w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego, uwzględniającego skargę na bezczynność, pozostaje ono wiążące. Stanowił o tym uprzednio obowiązujący art. 209 Kpa, jak i obecnie art. 30 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./. Prawomocny wyrok sądu administracyjnego, który
Nieprawidłowe pouczenie strony przez organ pierwszej instancji o przysługujących środkach zaskarżenia od postanowienia o wznowienie postępowania nie daje organowi odwoławczemu podstawy do skontrolowania w trybie art. 138 Kpa postanowienia, na które przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego nie przewidują żadnych środków zaskarżenia.
Mieszkańcy, w tym poszczególni członkowie spółdzielni mieszkaniowych nie są stronami, lecz "osobami trzecimi" w procesie inwestycyjnym.
Okoliczność, że zawarte w zaskarżonej decyzji pouczenie mówi o dopuszczalności wniesienia skargi do sądu, nie może przesądzać o prawie do skorzystania z tej drogi bez spełnienia wymogu z art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./. O dopuszczalności skargi nie może stanowić wola organu administracyjnego, względnie niewłaściwe rozumienie
Na postanowienie, wydane na podstawie art. 59 par. 2 Kpa, o odmowie przywrócenia terminu do wniesienia odwołania, jako nie podlegające zaskarżeniu w drodze zażalenia i nie kończące postępowania co do istoty, jak również nie kończące postępowania odwoławczego, skarga do sądu nie przysługuje.
Koszty związane z zawarciem umowy kupna-sprzedaży należą do kategorii "kosztów związanych bezpośrednio z zakupem" i wchodzą w skład ceny nabycia stanowiącej podstawę do wyliczenia odpisów amortyzacyjnych środków trwałych wliczanych do kosztów uzyskania przychodu.
Przed wydaniem decyzji o cofnięciu zezwolenia dewizowego na organie spoczywa obowiązek przeprowadzenia postępowania dowodowego zgodnie z art. 7 i art. 81 Kpa.
Wycofanie przez prokuratora sprzeciwu po wszczęciu postępowania z urzędu przez organ na zasadzie art. 157 par. 2 w związku z art. 186 Kpa nie może być uznane przez ten organ za podstawę do umorzenia na podstawie art. 105 Kpa postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji.
Dla zastosowania art. 51 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./ konieczne jest ustalenie, czy inwestor po dniu 1 stycznia 1995 r. prowadził faktycznie roboty budowlane, rozpoczęte przed tą datą - bez wymaganego pozwolenia lub w sposób odbiegający od ustaleń i warunków określonych w pozwoleniu na budowę. Rzeczywiste bowiem zaniechanie przez inwestora
1. W razie ubiegania się o pozwolenie na broń sportową członka Bractwa Kurkowego należy szczegółowo rozważyć, czy tego rodzaju członkostwo obok innych "okoliczności faktycznych" nie przemawia za wydaniem pozwolenia na broń sportową. 2. Utożsamianie czynnego uprawiania strzelectwa z członkostwem w klubie sportowym oraz pogląd, że przynależność do Bractwa Kurkowego nie stanowi okoliczności uzasadniającej
Przepis art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. 1996 nr 13 poz. 74 ze zm./ daje możliwość zaskarżenia do sądu administracyjnego uchwały podjętej przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, przez każdego, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone taką uchwałą - po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia. Przepis ten nie
Od decyzji naczelnego organu administracji państwowej odmawiającej przyznania odszkodowania przewidzianego w art. 160 par. 1 Kpa nie przysługuje stronie niezadowolonej z decyzji prawo zwrócenia się do tego organu o ponowne rozpatrzenie sprawy w trybie art. 127 par. 3 Kpa, lecz tylko powództwo do sądu powszechnego /art. 160 par. 4 i 5 Kpa/.
1. Sprecyzowane, nie budzące wątpliwości, żądanie usunięcia zarzucanego naruszenia prawa przez podmiot występujący do sądu ze skargą z art. 101 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. 1996 nr 13 poz. 74 ze zm./ uprawnia i zobowiązuje sąd do ograniczenia kontroli legalności do tych tylko przepisów zaskarżonej uchwały, w stosunku do których dopełniono wymogi wezwania do usunięcia
Gmina nie może zakazać prowadzenia handlu ulicznego w ramach stanowienia przepisów porządkowych.
Artykuł 2 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 września 1990 r. o zmianie ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości /Dz.U. nr 79 poz. 464 ze zm./ stanowi prawną przeszkodę wyłączającą zmianę w trybie art. 155 Kpa decyzji deklaratoryjnej wydanej na podstawie tego przepisu, nawet wówczas, gdy strona, która nabyła prawo, wyraża na to zgodę.
1. Jeśli żądanie wszczęcia postępowania administracyjnego pochodzi od osoby prawnej, to ten, kto w imieniu tej osoby składa takie podanie ma obowiązek wykazać, że jest uprawniony do jej reprezentowania. Braki podania w tym zakresie podlegają usunięciu w trybie określonym w art. 64 par. 2 Kpa. 2. Decyzja ostateczna wydana w stosunku do osoby prawnej w postępowaniu administracyjnym, w którym aż do jego
Społeczna Komisja Rewindykacyjna jest organem równorzędnym z urzędem centralnym pod względem jej statusu w postępowaniu administracyjnym, co wywołuje konieczność skorzystania z wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy /art. 127 par. 3 Kpa/ przed wniesieniem skargi do sądu administracyjnego na orzeczenie wydane przez Komisję /art. 34 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym