1. Aczkolwiek stowarzyszenie wyższej użyteczności ZBoWiD jest z istoty swej organizacją społeczna, a nie organem administracji państwowej, to jednak z mocy art. 1 par. 2 pkt 2 Kpa do jego aktów w sprawach indywidualnych orzekających o uprawnieniach kombatanckich mają zastosowanie przepisy tego kodeksu. 2. Art. 1 ustawy o szczególnych uprawnieniach kombatantów /Dz.U. 1982 nr 16 poz. 122/ nie uzależnia

1. Jeżeli decyzja właściwego organu, zezwalająca na prowadzenie zakładu gastronomicznego przez osobę fizyczną, określa ten zakład jako "bar przekąskowy", nie można wydać zezwolenia na sprzedaż w nim napojów alkoholowych, dopóki we właściwym trybie nie nastąpi przekwalifikowanie "baru przekąskowego" na inny bar, nie wymieniony w par. 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Handlu Wewnętrznego i Usług z dnia

Ustawa z dnia 31 stycznia 1980 r. o ochronie i kształtowaniu środowiska /Dz.U. nr 3 poz. 6/, ani wydane na jej podstawie rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 5 listopada 1980 r. w sprawie szczegółowych zasad ochrony przed elektromagnetycznym promieniowaniem niejonizującym szkodliwym dla ludzi i środowiska /Dz.U. nr 25 poz. 101/, nie przewidują działania państwowych inspektorów sanitarnych w formie

1. Błędne nazwanie przez organ administracji państwowej postanowienia o wstrzymaniu wykonania decyzji ostatecznej - decyzją nie zmienia charakteru prawnego tego aktu jako postanowienia. 2. Nie jest dopuszczalna skarga do Naczelnego Sądu Administracyjnego na postanowienie organu administracji państwowej o wstrzymaniu wykonania decyzji ostatecznej, choćby nawet taki akt administracyjny organ błędnie

1. O tym, czy naruszenie prawa jest naruszeniem "rażącym" decyduje ocena skutków społeczno-gospodarczych, jakie dane naruszenie za sobą pociąga. Za "rażące" uznać należy mianowicie takie naruszenie prawa, w wyniku którego powstają skutki niemożliwe do zaakceptowania z punktu widzenia praworządności. Nie ma tu natomiast rozstrzygającego znaczenia ani oczywistość naruszenia określonego przepisu, ani

Art. 7 Kpa nie uzasadnia żądania przez stronę aby organ nadzoru zaniechał stwierdzenia nieważności decyzji wydanej z rażącym naruszeniem prawa.

1. Błędne przeświadczenie jednostki gospodarki uspołecznionej, że nie jej, lecz jej organowi nadrzędnemu, przysługuje prawo wniesienia skargi do sądu administracyjnego, nie daje podstaw do przywrócenia terminu do wniesienia skargi na zasadzie art. 168 par. 1 Kpc /art. 204 par. 2 Kpa/. 2. Jakkolwiek art. 135 ust. 4 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo wodne /Dz.U. nr 38 poz. 230 ze zm./ przewiduje

1. Dla wykładni przepisów aktu prawnego ważną rolę odgrywa preambuła zamieszczona w tym akcie. Preambuła nie jest normą prawną, stanowi natomiast pochodzące od organu, który wydał akt prawny zaopatrzony w preambułę, wyjaśnienie podstawowych motywów wydania danego aktu, które nie mogą pozostawać bez wpływu na wykładnię norm prawnych zawartych w tym akcie. 2. Jeżeli jakaś osoba przez swe zachowanie dopuściła

Organ administracji, który w ogóle nie ustosunkowuje się do twierdzeń uważanych przez stronę za istotne dla sposobu załatwienia sprawy, uchybia swym obowiązkom wynikającym z art. 8 i art. 11 Kpa.

1. Pracodawcy zatrudniającemu radcę prawnego nie przysługują uprawnienia strony w postępowaniu w sprawie skreślenia radcy prawnego z listy radców prawnych, bądź wzruszenia decyzji o wpisie na listę radców prawnych. 2. Gdy podmiot zatrudniający radcę prawnego dochodzi do wniosku, że radca prawny uzyskał wpis na listę radców prawnych bezpodstawnie, bądź, że po uzyskaniu wpisu nastąpiły okoliczności uzasadniające

1. Wniesienie skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego na decyzję administracyjną wyłącza możliwość wniesienia w tej sprawie sprzeciwu przez prokuratora. 2. Organ administracji państwowej nie jest uprawniony do dokonywania "wyboru" organu, który będzie kontrolował jego decyzję. Natomiast w przypadku zbiegu środków podejmowanych przez różne organy dla weryfikacji decyzji administracyjnej należy przyjąć

1. Istotą wznowionego postępowania i uchylenia dotychczasowej decyzji ostatecznej jest powrót sprawy do odpowiedniego stadium zwykłego postępowania instancyjnego. Nową decyzję, rozstrzygającą zatem o istocie sprawy, wydaje się, jak gdyby sprawa nie była w danej instancji rozstrzygana. Wobec tego organ administracji państwowej, wydający nową decyzję, stosuje te przepisy prawa materialnego, które obowiązują

W sytuacji gdy decyzja administracyjna została skierowana do obojgu małżonków a jeden z nich - rozwiedziony - przebywa za granicą organ ma obowiązek wystąpić do sądu z wnioskiem o wyznaczenie przedstawiciela dla osoby nieobecnej.

W przeciwieństwie do art. 137 Kpa w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 sierpnia 1980 r., obecnie obowiązujący art. 156 Kpa nie zezwala organowi administracji na stwierdzenie nieważności decyzji administracyjnej w części.

1. Rozstrzygnięcie w sprawie wpisu na listę radców prawnych dokonywane jest w postępowaniu regulowanym przepisami Kpa. Ocena zgodności decyzji w sprawie wpisu na listę radców prawnych z prawem musi więc uwzględniać zarówno jej zgodność z przepisami prawa materialnego, jak również zgodność z przepisami Kpa. 2. Przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego nie wyłączają możliwości wniesienia odwołania

1. Okoliczność, że przepis prawa materialnego pozostawia sposób rozstrzygnięcia sprawy uznaniu organu administracji, nie zwalnia sama przez się tego organu od obowiązku uzasadnienia faktycznego decyzji. 2. Decyzja administracyjna cechuje się podwójną konkretnością rozwiązywanej sytuacji oraz podmiotu będącego adresatem decyzji. Z tego też względu uzasadnienie decyzji nie może opierać się tylko na ogólnych

1. Stroną w postępowaniu o ustalenie kandydata na nabywcę państwowej nieruchomości rolnej może być tylko osoba, która zgłosiła zamiar nabycia przeznaczonej do sprzedaży państwowej nieruchomości rolnej albo zamiaru takiego nie zgłosiła, ale zgłosiłaby gdyby o przeznaczeniu do sprzedaży określonej nieruchomości wiedziała w stosownym czasie. 2. Nie mogą być stronami w sprawie osoby, które nie mają zamiaru

Żądanie przedstawienia przez jedną ze stron postępowania administracyjnego dowodu, który pozwoli orzec o istocie sprawy nie posiada cech decyzji, o których mowa w art. 104 par. 2 Kpa.

Inspektorzy sanitarni wydający decyzję działają jako organ administracji państwowej i obowiązują ich przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego. Nie do przyjęcia jest stwierdzenie Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w uzasadnieniu decyzji, że opinia Instytutu Medycyny Pracy jest dla niego wiążąca. Art. 80 Kpa stwierdza, że organ administracji państwowej ocenia na podstawie całokształtu

1. Z art. 28 Kpa wcale nie wynika by autorowi, który nie jest redaktorem lub wydawcą, służył w sprawach dotyczących postępowania o zgodę na rozpowszechnianie, przymiot strony, posiadającej "interes prawny lub obowiązek". "Interes prawny", którego istnienie warunkuje przyznanie osobie przymiotu strony w określonej sprawie, musi bezpośrednio dotyczyć sfery prawnej podmiotu. Brak bezpośredniości wpływu

1. Organ odwoławczy nie może działać z urzędu. Dopiero czynność strony, którą jest wniesienie odwołania, powoduje, że organ wyższego stopnia może korzystać z uprawnień, jakie są przewidziane dla organu odwoławczego. 2. Izba skarbowa działa w charakterze organu odwoławczego bez podstawy prawnej, jeżeli pismo strony, dotyczące treści protokołu kontroli finansowej /choćby nawet nazwane przez stronę błędnie

1. Przy istnieniu okoliczności wymienionych w art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 15 listopada 1956 r. o zmianie imion i nazwisk /Dz.U. 1963 nr 59 poz. 328/ wniosek o zmianę nazwiska "podlega uwzględnieniu" a więc organ administracji nie może odmówić uwzględnienia wniosku bez naruszenia prawa. Natomiast inne względy, traktowane przez wnioskodawcę jako ważne, podlegają ocenie ze strony organu orzekającego w

1. Przesłanki wpisu na listę radców prawnych, o jakich mowa w art. 79 ust. 1 pkt 1-3 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych /Dz.U. nr 19 poz. 145/, dotyczące posiadania określonego stażu pracy i kwalifikacji, powinny być spełnione w dniu wejścia w życie tej ustawy. 2. Artykuł 79 ust. 1 pkt 2 powyższej ustawy nie wymaga, aby trzyletni okres zatrudnienia na podstawie stosunku pracy na stanowisku