Z analizy art. 14 ust. 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych w /t.j. Dz.U. 1993 nr 106 poz. 482 ze zm./ wynika, że urząd skarbowy /organ kontroli skarbowej/ powinien dysponować więcej niż jedną - to jest kilkoma, lecz co najmniej dwoma opiniami biegłych.

Organ celny wydający nową decyzję po wznowieniu postępowania powinien stosować przepisy prawa materialnego i przepisy postępowania obowiązujące w dniu orzekania. Odstąpienie od tej zasady możliwe jest tylko na podstawie wyraźnego upoważnienia zawartego w odpowiednim akcie prawnym, stanowiącym źródło prawa powszechnie obowiązującego.

Z art. 28 ust. 2 i art. 21 ust. 1 pkt 32 lit. "a" ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ nie wynika prawnomaterialny obowiązek podatnika dowodzenia poniesienia wydatków mieszkaniowych wyłącznie poprzez dowód z dokumentu. Przedstawiony pogląd prawny wynika zarówno z wykładni językowej, przepisów art. 28 ust. 2 i art. 21 ust. 1 pkt 32

"Użyteczność publiczna" winna usprawiedliwiać te działania władz publicznych /w tym samorządu terytorialnego/, których nie podejmują podmioty gospodarcze czy inne podmioty niezależne od władz publicznych. Jeżeli jakieś usługi są oferowane przez podmioty gospodarcze /przedsiębiorców/ i są powszechnie dostępne na rynku konsumentów, to w takim zakresie nie można powoływać się na użyteczność publiczną

Przewidziany w art. 443 k.p.k. zakaz reformationis in peius nie odnosi się do wypadku uchylenia przez sąd odwoławczy postanowienia o umorzeniu postępowania w sprawie z oskarżenia prywatnego z powodu pojednania się stron (art. 492 § 1 k.p.k.) połączonego z zawarciem przez strony ugody (art. 494 § 1 k.p.k.).

1. W wypadku gdy określony skład sądu zależny jest od rodzaju sprawy poddanej osądowi (art. 28 § 3 k.p.k.) decydujące znaczenie dla oceny czy sąd był 'nienależycie obsadzony' (art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k.) ma czyn przestępny, na którego popełnienie wskazuje akt oskarżenia, z tym jednak że ani opis czynu ani kwalifikacja prawna zaproponowana w akcie oskarżenia - podobnie jak przy orzekaniu o właściwości

1. Podjęcie przez pracownika niezdolnego do pracy wskutek choroby czynności zarobkowych sprzecznych ze wskazaniami lekarskimi nie jest wykonywaniem obowiązku troski o dobro zakładu pracy, nawet wtedy, gdy pracodawca, bez swojej wiedzy i zgody, uzyskał przy okazji korzyść majątkową. 2. Przejawem troski pracownika niezdolnego do pracy wskutek choroby o dobro zakładu pracy jest stosowanie się do wskazań

Kierownik jednostki organizacyjnej zobowiązany do prowadzenia dokumentacji dotyczącej czasu pracy własnego i podległych mu pracowników, nie może, dochodząc wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych i w wolne soboty, wywodzić korzystnych dla siebie skutków, powołując się na brak takiej dokumentacji.

Rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia przez pracownika z winy pracodawcy (art. 55 § 11 KP) nie może być uznane za ustanie stosunku pracy w związku z przejściem na emeryturę (art. 921 § 1 KP), wobec czego pracownikowi nie przysługuje odprawa pieniężna, choćby przed rozwiązaniem stosunku pracy posiadał ustalone prawo do emerytury.

Radcy prawnemu pozostającemu w stosunkach pracy jednocześnie z więcej niż jedną jednostką organizacyjną (art. 17 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych, Dz.U. Nr 19 poz. 145 ze zm.) przysługuje w każdej z tych jednostek ochrona przed wypowiedzeniem umowy o pracę przewidziana w art. 39 KP.

1. Pracownikowi samorządowemu, który został odsunięty od wykonywania obowiązków w następstwie zawieszenia organów gminy na podstawie art. 97 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (jednolity tekst: Dz.U. z 1996 r. Nr 13, poz. 74 ze zm.), przysługuje wynagrodzenie gwarancyjne przewidziane w art. 81 § 1 KP. 2. Do wynagrodzenia przewidzianego w art. 81 § 1 KP, nie mają zastosowania

Rozwiązanie (także wadliwe) stosunku pracy przez pracodawcę wyklucza możliwość stosowania przepisów prawa cywilnego o ochronie dóbr osobistych (art. 23 KC, art. 24 KC, art. 448 KC), chyba że w związku z tym rozwiązaniem pracodawca naruszy dobro osobiste pracownika poza zakresem stosunku pracy, podejmując działania nie mieszczące się w ukształtowanej przez ustawodawcę formie i treści czynności prawnej

W świetle regulacji określonej w przepisie art. 19 ust. 4 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym /Dz.U. 1996 nr 13 poz. 74 ze zm./, należy stwierdzić, że przyjęcie rezygnacji z pełnienia funkcji wiceprzewodniczącego, która jest jedynie wyrażeniem woli danej osoby, następuje w wyniku podjęcia uchwały o odwołaniu z tej funkcji w głosowaniu tajnym, bezwzględną większością głosów, w obecności

W sprawach o wykroczenia skarbowe, w których akt oskarżenia wniosła Policja lub inny niefinansowy organ dochodzenia, wskazany w art. 134 § 1 kks, zwrot sprawy w celu usunięcia istotnych braków postępowania przygotowawczego – na podstawie art. 339 § 3 pkt 4 kpk – następuje prokuratorowi.

Treść art. 111 par. 2 Kpa nie daje podstaw do przyjęcia, że następuje przesunięcie terminu wniesienia tylko tego środka, którego dotyczyło żądanie uzupełnienia decyzji oraz tylko wtedy, gdy żądanie jest zasadne. Żądanie uzupełnienia decyzji co do prawa wniesienia powództwa do sądu powszechnego powoduje przesunięcie także terminu do wniesienia odwołania.

Wymienienie w art. 9a ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami /Dz.U. 2000 nr 46 poz. 543/ wojewody jako organu odwoławczego oznacza także, iż wojewoda jest właściwy do działań w trybach przysługujących organowi wyższego stopnia umożliwiających weryfikację decyzji organu niższego stopnia.

Stosownie do art. 169 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. /Dz.U. nr 78 poz. 483/, gminie, jako podstawowej jednostce samorządu terytorialnego /art. 164 ust. 1 i 3 Konstytucji RP/, zapewnia się swobodne, jednak w granicach ustaw określenie swojej struktury wewnętrznej. Oznacza to, że przyjęte rozwiązania nie mogą naruszać postanowień ustawowych. Zarówno przepis art. 26 ust

Darowizna dokonana na rzecz fundacji, której celem jest wielostronna działalność na rzecz rozwoju pluralizmu politycznego, a w szczególności wspieranie rodzących się ruchów chrześcijańsko-demokratycznych, a więc cel o charakterze politycznym, nie podlega odliczeniu na podstawie art. 18 ust. 1 pkt 1 lit. "a i b" ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. 1993 nr 106