p o s t a n a w i a: odmówić nadania dalszego biegu wnioskowi w zakresie kontroli zgodności: 1) art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2007 r. Nr 43, poz. 277, ze zm.), w brzmieniu nadanym przez art. 35 ustawy z dnia 8 sierpnia 1996 r. o zmianie niektórych ustaw normujących funkcjonowanie gospodarki i administracji publicznej (Dz. U. Nr 106, poz. 496, ze zm.) rozumiany jako

Do naruszenia prawa skarżącej do decydowania o życiu osobistym doszło już bowiem z chwilą wydania decyzji o odmowie sporządzenia aktu małżeństwa; skarżąca winna była zatem skorzystać ze środków prawnych przysługujących jej w postępowaniu, w którym przedmiotem kontroli byłaby ta decyzja. Dopiero po jego zakończeniu spełniona byłaby przesłanka wyczerpania drogi prawnej, przewidziana w art. 46 ust. 1

p o s t a n a w i a: odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

p o s t a n a w i a: odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

p o s t a n a w i a: odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Nieporozumieniem jest utożsamianie prawa do ochrony własności z uprawnieniami do występowania w sprawie w charakterze strony postępowania. Zasadniczym przedmiotem przepisów art. 64 Konstytucji jest prawo do własności, innych praw majątkowych oraz prawo dziedziczenia. Tymczasem skarżąca odnosi je do reguł określających reguły postępowania sądowego, wykraczając tym samym poza zakres art. 64 Konstytucji

p o s t a n a w i a: odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Istotą art. 49 § 1 u.s.p. jest możliwość natychmiastowego ukarania osoby, która narusza powagę, spokój czy porządek czynności sądowych. Nie ma jednak związku z wymogami zapewnienia skarżącemu prawa do sądu, nie prowadzi bowiem do ograniczenia dostępu do sądu, tj. prawo uruchomienia procedury przed sądem, ponadto pozostaje bez związku z określeniem odpowiedniej procedury sądowej oraz z prawem do wyroku

Ponieważ skarżąca nie była stroną stosunku obligacyjnego ani podmiotem, na który nałożono obowiązek wypłaty zwaloryzowanych świadczeń pracowniczych, nie może we wskazanym naruszeniu upatrywać legitymacji do wniesienia skargi konstytucyjnej, jako że skarga służy ochronie tylko tych praw konstytucyjnych, których beneficjentem jest osoba występująca z tym środkiem nie zaś osoba trzecia, chociażby był

Przedmiotem skargi konstytucyjnej nie może być naruszenie samej zasady równości, lecz naruszenie jej w związku z określonym konstytucyjnym prawem podmiotowym.