Właściwe odkodowanie treści normy art. 42 § 2 k.k. musi prowadzić do ustalenia, że obowiązek wynikający z tego właśnie przepisu, jest wykonany wówczas, gdy sąd meriti nałoży, co najmniej, zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych tego rodzaju, którym sprawca dopuścił się przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji, będąc w stanie nietrzeźwości, pod wpływem środka odurzającego lub gdy zbiegł

Sąd Najwyższy wielokrotnie zajmował się problematyką specyficznych relacji, jakie muszą zaistnieć między kolejnymi wyrokami skazującymi sprawcę za przestępstwa tzw. zbiorowe, do których należy przestępstwo z art. 207 k.k., aby można było uznać, iż wcześniejszy, prawomocny wyrok tworzy ujemną przesłankę procesową powagi rzeczy osądzonej, wskazaną w art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k. Przeszkoda sformułowana w

Ocena, czy dowód wnioskowany przez stronę do przeprowadzenia w postępowaniu odwoławczym stanowi dowód co do istoty sprawy (art. 452 § 1 k.p.k.), pozostaje w nierozerwalnym związku z oceną tego wniosku przede wszystkim na gruncie art. 170 § 1 pkt 2 k.p.k., a gdy chodzi o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego, na płaszczyźnie art. 193 § 1 k.p.k. Wprawdzie nie każdy dowód stwierdzający okoliczność

Państwo zobowiązane jest do zrekompensowania szkody materialnej wynikłej (podkr. SN) z niewątpliwie niesłusznego zastosowania tymczasowego aresztowania. Nie ulega wątpliwości, że szkoda ta winna w sposób bezpośredni wynikać z takiego zastosowania tego środka, ale owa bezpośredniość wcale nie musi oznaczać ograniczenia szkody wyłącznie do skutków powstałych na skutek fizycznego pozbawienia wolności

Zarzuty podnoszone dopiero podczas rozprawy kasacyjnej podlegają rozpoznaniu jedynie, gdy dotyczą uchybień uwzględnianych z urzędu.

Sprawca oszustwa nie tylko musi chcieć uzyskać korzyść majątkową, lecz musi także chcieć użyć w tym celu określonego sposobu działania czy zaniechania. W związku z tym do przestępstwa oszustwa nie dochodzi zarówno wtedy, jeżeli jeden z przedstawionych elementów nie jest objęty świadomością sprawcy, jak i wówczas, jeżeli któregoś z nich sprawca nie chce, lecz tylko się godzi. W przypadku działania sprawcy

W myśl art. 12 k.k. sprawca czynu ciągłego musi realizować składające się na czyn ciągły zachowania ze z góry podjętym zamiarem, a w tym wypadku nic nie wskazuje, by S. N. dokonując - skrótowo rzecz ujmując - w dniu 7 lipca 1995 r. przemycenia samochodów pochodzących z kradzieży działał z „góry powziętym zamiarem” obejmującym wszystkie zindywidualizowane działania.

Na podstawie językowej analizy obowiązującego ustawodawstwa karnego (w szerokim znaczeniu tego słowa), i to przy uwzględnieniu całego systemu obowiązującego w Polsce prawa, nie da się dokładnie ustalić, czy w art. 178a k.k. ustawodawca posłużył się pojęciem „środek odurzający” w znaczeniu szerokim czy wąskim. Konieczne jest wobec tego posłużenie się innymi metodami interpretacyjnymi, to jest wykładnią

Przepis art. 2 k.p.k., mający charakter ogólny, określa jedynie cele postępowania karnego i kilka obowiązujących w tym postępowaniu zasad (m.in. zasadę prawdy materialnej wyrażoną w art. 2 § 2 k.p.k.). Skoro przepis ten nie reguluje przebiegu procesu karnego, nie może być mowy o jego naruszeniu w sposób poddający się kontroli instancyjnej.

Jeżeli po uzgodnieniu między prokuratorem a oskarżonym kary lub środka karnego dochodzi, przed zamknięciem postępowania przygotowawczego, do zmiany lub postawienia oskarżonemu kolejnego zarzutu, to ponowne uzgodnienie w tym przedmiocie staje się niezbędnym warunkiem umieszczenia w akcie oskarżenia wniosku o wydanie wyroku skazującego bez przeprowadzania rozprawy (art. 335 § 1 k.p.k.).

Zgodnie z ogólnie akceptowanymi regułami intertemporalnymi, które muszą znaleźć w sprawie zastosowanie wobec braku jakichkolwiek szczególnej regulacji intertemporalnej w ustawie z dnia 12 stycznia 2007 r., proceduralna zmiana normatywna dokonana nawet po wydaniu orzeczenia lub zarządzenia, ale przed jego uprawomocnieniem się, musi być w postępowaniu uwzględniona.

Sam przepis art. 42 § 2 k.k. jednoznacznie nakłada na sąd obowiązek, w razie skazania za przestępstwo z art. 178a § 1 k.k., orzeczenia wobec sprawcy tego występku zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych lub pojazdów mechanicznych określonego rodzaju. Taka treść tego przepisu - odczytana z uwzględnieniem wspomnianego już i niekwestionowanego jego ratio legis - wskazuje, że zakresem orzekanego

Z treści art. 343 § 6 i 7 k.p.k. jednoznacznie wynika, że uwzględniając wniosek, sąd skazuje oskarżonego zgodnie z jego treścią, a uznając, że nie zachodzą podstawy do jego uwzględnienia, rozpoznaje sprawę na zasadach ogólnych.

Zgodnie z dyspozycją art. 42 § 2 k.k. orzeczenie środka karnego zakazu prowadzenia pojazdów było obligatoryjne. Środek ten mógł przyjąć zarówno postać zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, jak i zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych określonego rodzaju. Jeżeli jednak sąd decydował się na rozstrzygnięcie tego drugiego rodzaju, każdorazowo zakaz musiał obejmować pojazdy tego rodzaju

1. Skoro przepis art. 469 zd. 2 k.p.k. odwołuje się wprost do art. 325i § 1 k.p.k., a to unormowanie wyznacza określone warunki, w tym konkretne terminy, w jakich dotychczas prowadzone dochodzenie powinno przybrać formę śledztwa, to nie znajduje podstaw rozpoznanie sprawy w trybie uproszczonym w każdej innej sytuacji, w której zmiana formy postępowania przygotowawczego z dochodzenia na śledztwo nastąpiła

Weksel niezupełny (in blanco) może stanowić dokument uprawniający do otrzymania sumy pieniężnej, o którym mowa w art. 310 § 1 k.k.

Pojęcie „gwałt na osobie”, zawarte w art. 130 § 3 k.w., oznacza kwalifikowaną formę przemocy wobec osoby charakteryzującą się użyciem siły fizycznej o natężeniu stwarzającym niebezpieczeństwo dla życia lub zdrowia.

Związek, (udzielenia korzyści majątkowej z funkcją publiczną o którym mowa w art. 229 § 1 k.k.), nie musi dotyczyć wyłącznych kompetencji adresata korzyści majątkowej do załatwienia danej sprawy, czy też podjęcia w niej ostatecznej decyzji. Adresatem może być także osoba pełniąca funkcję publiczną, która działa tylko na pewnym etapie załatwienia danej sprawy i może tym działaniem wpłynąć na końcowy

Orzeczenie zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych innego rodzaju niż ten do którego należał pojazd prowadzony przez sprawcę, pozostaje w ewidentnej sprzeczności z istotą owego wyrażonego w art. 42 § 2 k.k. zakazu i tym samym stanowi rażącą obrazę tego przepisu.

W kwalifikacji prawnej i podstawie skazania powinien był również znaleźć się rzutujący w zasadzie tylko na stopień zawinienia art. 31 § 2 k.k., mimo że odstąpiono od stosowania wobec skazanego dobrodziejstwa nadzwyczajnego złagodzenia kary. Zbytecznym postąpieniem było natomiast powołanie art. 31 § 2 k.k. w podstawie wymiaru kary, skoro zrezygnowano z sięgnięcia in concreto po instytucję nadzwyczajnego

Kasacja na korzyść oskarżonego z powodu rażącego naruszenia prawa, innego niż wymienione w art. 439 k.p.k., może być wniesiona także od tych, zawartych w wyroku sądu odwoławczego, rozstrzygnięć, które nie dotyczą odpowiedzialności karnej oskarżonego, jeżeli tylko kończą postępowanie w sprawie, w której orzeczono bezwzględną karę pozbawienia wolności.

1. W sytuacji, gdy w apelacji - wniesionej na niekorzyść przez podmiot profesjonalny - kwestionuje się prawidłowość ustalenia zachowania wyczerpującego znamiona przestępstwa niebędącego przedmiotem zarzutu w rozpoznawanej sprawie, lecz zachowania, którego ustalenie stanowi element podstawy rozstrzygnięcia w sprawie, dopuszczalne jest podnoszenie zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych także wtedy,

W sprawie o wydanie wyroku łącznego, w wypadku zbiegu dwóch lub więcej kar 25 lat pozbawienia wolności, sąd okręgowy orzeka w składzie jednego sędziego i dwóch ławników (art. 28 § 1 k.p.k.), ewentualnie w składzie trzech sędziów (art. 28 § 2 k.p.k.). W razie wymierzenia przez sąd okręgowy kary dożywotniego pozbawienia wolności za jedno przestępstwo, bądź jako kary łącznej w postępowaniu zwyczajnym