Przepis art. 3 ust. 1 zd. 2 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (jedn. tekst Dz.U. z 2000 r. Nr 80, poz. 903) nie wyłącza dopuszczalności zniesienia przez sąd odrębnej własności lokali w postępowaniu o zniesienie współwłasności nieruchomości wspólnej, jeżeli możliwy jest fizyczny podział budynku, w którym ustanowiono odrębną własność lokali.
Roszczenie członka spółdzielni mieszkaniowej o przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu w spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, wynikające z art. 219 § 1 ustawy z dnia 16 września 1982 r. - Prawo spółdzielcze (Dz.U. Nr 30, poz. 210 ze zm.), podlegało dziedziczeniu, jeżeli nie było osób uprawnionych na podstawie art. 221 § 1 tej ustawy.
Na wstępie stwierdzić należy, że cofnięcie przez prokuratora skargi co do zarzutów naruszenia art. 501 pkt 1 k.p.k. i art. 58 § 3 i 4 k.k. nie było dopuszczalne, bowiem nie można cofnąć środka odwoławczego co do ″części zarzutów″ jeśli dotyczą one tego samego zakresu przedmiotowego i podmiotowego zaskarżonego orzeczenia. Cofnięcie środka odwoławczego jest dopuszczalne - zdaniem niniejszego składu orzekającego
Decyzja Zakładu Ubezpieczeń Społecznych odmawiająca umorzenia w całości lub w części należności z tytułu składek podlega merytorycznej kontroli sądu oceniającego przesłanki określone w art. 28 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz.U. Nr 137, poz. 887 ze zm.). Okoliczności leżące po stronie płatnika mogą uzasadniać umorzenie składek wyłącznie w zakresie
Odszkodowania z tytułu bezprawnego rozwiązania stosunku pracy oraz z tytułu powstrzymywania się od prowadzenia działalności konkurencyjnej wobec pracodawcy nie są objęte ograniczeniami wynikającymi z ustawy z dnia 3 marca 2000 r. o wynagradzaniu osób kierujących niektórymi podmiotami prawnymi (Dz.U. Nr 26, poz. 306 ze zm.).
1. Naruszenie podstawowych obowiązków ze stosunku zatrudnienia stanowi negatywną przesłankę przyznania odprawy, o której mowa w art. 12 ustawy z dnia 3 marca 2000 r. o wynagradzaniu osób kierujących niektórymi podmiotami prawnymi (Dz.U. Nr 26, poz. 306 ze zm.), niezależnie od podstawy rozwiązania stosunku pracy lub innego stosunku zatrudnienia osoby kierującej. 2. Z art. 221 k.h. nie wynikał zakaz
Prawo do obrony, w tym korzystania z pomocy obrońcy winno być realne. Oznacza to między innymi, że ustanowiony obrońca z urzędu musi mieć zapewnioną możliwość rzetelnego zaznajomienia się z aktami sprawy. W niniejszej sprawie od wyznaczenia obrońcy z urzędu do rozpoczęcia jego działania nie upłynęły nawet 2 godziny. Takie postępowanie jest wręcz zaprzeczeniem traktowania obrony z urzędu jako realnej
1. Przepis art. 170 § 1 k.p.k. w odniesieniu do dowodu z opinii biegłego może mieć zastosowanie jedynie przy rozpoznawaniu pierwszego w sprawie wniosku o powołanie ekspertów, których dotąd nie powołano, albo wniosku o powołanie biegłego odnośnie zupełnie innego przedmiotu opinii niż ten, którego dotyczy złożona już ekspertyza. 2. Strona przedstawiająca wniosek o wezwanie eksperta w celu jego przesłuchania
1. Jedynemu pracownikowi spółki handlowej, który jako prezes jednoosobowego zarządu podjął decyzję o zawieszeniu jej działalności, nie przysługuje wynagrodzenie za pracę, której nie wykonywał w tym okresie (art. 80 zdanie pierwsze k.p.) ani wynagrodzenie za czas gotowości do pracy (art. 81 § 1 k.p.), ani wynagrodzenie za czas przestoju (art. 81 § 2-4 k.p.). 2. Za okresy nieświadczenia pracy i niepozostawania
W postępowaniu odwoławczym toczącym się w sprawie, w której nie wniesiono środka odwoławczego na niekorzyść, nie narusza zakazu określonego w art. 434 § 1 k.p.k. zmiana zaskarżonego wyroku polegająca na przyjęciu w opisie czynu, że fakty uznane za udowodnione wypełniają inne, niż wskazane w tym wyroku, alternatywne znamiona przestępstwa tego samego typu.
Z punktu widzenia standardu art. 6 ust. 3 KE - oskarżony musi mieć możliwość wnioskowania powtórnego przesłuchania pokrzywdzonego, i takie prawo w § 1 art. 185 a k.p.k. mu zagwarantowano. Jednakże złożenie takiego żądania nie oznacza konieczności ponownego przesłuchania (nie wynika to również z literalnego brzmienia art. 185 a k.p.k.), albowiem żądanie to podlega ocenie - jak każdy wniosek dowodowy
Dla oceny społecznej szkodliwości zachowania oskarżonej znaczenie ma odstęp czasowy między zaistnieniem inkryminowanego zdarzenia, a podjęciem kroków zmierzających do uruchomienia postępowania karnego. Nie chodzi jednak o sam upływ czasu, lecz o postawę pokrzywdzonego, który nie tylko zaakceptował sam fakt zawarcia umowy, na której bezprawnie naniesiono jego podpis, ale także spełnił swoją część świadczenia
Art. 8 ust. 2a i 2b ustawy z dnia 23 lutego 1991r. o uznaniu za nie-ważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz. U. Nr 34, poz.149 ze zm.) nie uzależnia możliwości przyznania odszkodowania i zadośćuczynie-nia od wykazania, że osoba uprawniona prowadziła działalność niepodle-głościową na obszarze Polski (w granicach obecnych lub
Przepis art. 41 § 1 k.k. mówi o zakazie zajmowania określonego stanowiska, przez co rozumieć trzeba pozycję zajmowaną przez obywatela w systemie i hierarchii instytucji państwowych i społecznych, a także prywatnych. Pozycję tę mogą wyznaczać określone funkcje, np. funkcja kierownicza, kontrolna, nadzorcza. W niczym zatem nie narusza tego przepisu orzeczenie zakazu pełnienia stanowisk kierowniczych,
Obowiązek pracodawcy wynikający z art. 12 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy (jednolity tekst: Dz.U. z 2002 r. Nr 112, poz. 980 ze zm.) jest ograniczony do zatrudnienia pracownika w tej samej grupie zawodowej, natomiast nowe warunki zatrudnienia mogą odbiegać od poprzednich w zakresie stanowiska
Przepis art. 37 k.p.k. ma charakter wyjątkowy, przez co odstąpienie od zasady rozpoznania sprawy przez sąd miejscowo właściwy może nastąpić tylko w razie zaistnienia sytuacji jednoznacznie świadczącej o tym, że pozostawieniu sprawy w gestii tego sądu, sprzeciwiałoby się dobro wymiaru sprawiedliwości. Oznacza to, że również ocena przesłanki sprawnego i skutecznego przeprowadzenia postępowania karnego
„Postępowaniem zakończonym prawomocnym orzeczeniem”, które - w rozumieniu art. 540 § 1 k.p.k. in principio - podlega wznowieniu w wypadku stwierdzenia przesłanki określonej w § 2 tego unormowania, nie jest postępowanie zakończone orzeczeniem oddalającym kasację, lecz postępowanie sądu (tu: dyscyplinarnego), którego orzeczeniem skazano oskarżonego (tu: obwinionego).
Nie można więc utożsamiać pojęcia „przedmioty stanowiące przedmiot przestępstwa skarbowego” z pojęciem „narzędzie lub inny przedmiot stanowiący mienie ruchome, które służyło lub było przeznaczone do popełnienia przestępstwa skarbowego” (art. 29 pkt 2 k.k.s.).
Dla przyjęcia współsprawstwa (art. 18 § 1 k.k.) nie jest konieczne, aby każda z osób działających w porozumieniu realizowała własnoręcznie znamiona czynu zabronionego, czy nawet część tych znamion. Wystarczy natomiast, że osoba taka działa w ramach uzgodnionego podziału ról, ułatwiając bezpośredniemu sprawcy realizację wspólnie zamierzonego celu. W rezultacie, o wspólnym działaniu możemy mówić nie
1. Odmienna ocena znaczenia określonego faktu przez sąd odwoławczy, która wpłynęła na zmianę orzeczenia co do wymiaru kary, nie oznacza, że doszło do zmiany ustalenia faktycznego, przyjętego za podstawę zaskarżonego wyroku. 2. Zmiana wyroku, po rozpoznaniu apelacji na niekorzyść, polegająca na orzeczeniu przez sąd odwoławczy kary pozbawienia wolności w sytuacji, gdy sąd pierwszej instancji odstąpił
Warunkiem uznania pisma za prawidłowo doręczone na adres podany przez stronę, jest bowiem, jak słusznie zauważa autor kasacji, ustalenie, że strona nie podając nowego adresu, zmieniła miejsce za-mieszkania lub nie przebywa pod wskazanym przez siebie adresem. Jednakże zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego nie można uznać, iż warunek ten zostaje spełniony w przypadku, gdy oskarżony wprawdzie
Art. 178 § 1 k.k. przewiduje nadzwyczajne obostrzenie kary wobec sprawcy jednego z przestępstw wymienionych w jego dyspozycji. Wskazywany w tym przepisie stan nietrzeźwości powiązany jest z osobą sprawcy, nie zaś ze znamionami popełnianego przestępstwa, które zostały opisane w art. 173, 174 i 177 k.k. (i nie należy do nich stan odurzenia, nietrzeźwości lub ucieczka z miejsca wypadku).
Aplikant radcowski nie może zastępować adwokata w postępowaniu cywilnym.
Uchylenie się przez pracownika od skutków prawnych oświadczenia woli złożonego pracodawcy pod wpływem błędu w porozumieniu o rozwiązaniu umowy o pracę (art. 84 § 1 i 2 k.c. oraz art. 88 § 1 k.c. w związku z art. 300 k.p.) obejmuje wszystkie skutki tej czynności prawnej.