1. Obrońca skazanego może przedsiębrać czynności procesowe jedynie na korzyść skazanego (art. 86 § 1 k.p.k.), co oznacza, że nie może wnosić kasacji, której uwzględnienie sprowadzałoby się do działania na jego niekorzyść. 2. Sprostowanie omyłki w trybie art. 105 § 1 k.p.k. bądź art. 420 § 1 i 2 k.p.k. może nastąpić w każdym czasie. Procedowanie w jednym z tych trybów odbywać się będzie poza ramami

Przepis art. 476 § 1 k.p.k. zezwalający na rozpoznanie apelacji przez Sąd Okręgowy w jednoosobowym składzie, na stosowne zarządzenie prezesa tego sądu, odnosi się tylko do spraw rozpoznawanych w postępowaniu uproszczonym, a nie w postępowaniu zwyczajnym. W przedmiotowej sprawie tryb uproszczony był niedopuszczalny, zatem upoważnia to do stwierdzenia, że zarówno sąd pierwszej instancji, który rozpoznał

Sąd Apelacyjny w sposób rażący naruszył przepisy art. 85 i 86 k.k., gdyż w sytuacji zmiany orzeczenia w zakresie jednej z podlegających łączeniu kar powinien był uchylić orzeczenie sądu pierwszej instancji w przedmiocie kary łącznej i karę łączną ukształtować na nowo, kierując się dyrektywami określonymi w przepisach k.k., a następnie stanowisko swoje w tym zakresie szczegółowo uzasadnić.

Przepis art. 2 k.k. statuuje normatywny warunek odpowiedzialności za przestępstwo skutkowe popełnione przez zaniechanie. Dla przypisania takiej odpowiedzialności, a zatem przypisania skutku w przypadku zaniechania, owo zaniechanie musi być bezprawne, oparte wyłącznie na powiązaniu normatywnym ze skutkiem. Osoba odpowiadająca za przestępstwo skutkowe popełnione przez zaniechanie musi się charakteryzować

Nie jest dopuszczalne złożenie kasacji od prawomocnego wyroku w stosunku do oskarżonego, co do którego nie podjęto żadnego rozstrzygnięcia w przedmiocie postępowania karnego.

Pismo wysłane pod ostatnio wskazany przez stronę adres nie może być uważane, w myśl przepisu art. 139 § 1 k.p.k., za doręczone, jeżeli strona została pozbawiona wolności i nie podała swego miejsca pobytu w czasie pozbawienia wolności do wiadomości organu, przed którym toczy się postępowanie. Nie można przecież mówić o zmianie miejsca zamieszkania czy pobytu, jak wymaga tego art. 139 § 1 k.p.k., bowiem

Sobota nie jest dniem ustawowo wolnym od pracy.

Uchylenie lub zmiana orzeczenia na korzyść współoskarżonych, w trybie określonym w art. 435 k.p.k., nie dotyczy orzeczenia wydanego wobec współoskarżonych w innej sprawie.

Ponosi odpowiedzialność karną za pomocnictwo do zabójstwa przez zaniechanie (art. 18 § 3 in fine k.k. w zw. z art. 148 § 1 - 3 k.k.), kto sprawując pieczę nad dzieckiem (art. 95 k.r.o.) nie przeciwstawia się umyślnemu zamachowi na jego życie, mając taką możliwość.

Postępowanie przygotowawcze prowadzone w formie śledztwa nie może legalnie przekształcić się w dochodzenie, gdy umożliwiająca to sytuacja procesowa nastąpi po upływie dwumiesięcznego terminu wskazanego wart. 325 i § 1 k.p.k.

Wyznaczenie składu sądu z naruszeniem reguł określonych w art. 350 § 1 k.p.k. i art. 351 § 1 k.p.k. stanowi względną przyczynę odwoławczą, o której mowa w art. 438 pkt 2 k.p.k.

W orzecznictwie nie wywołuje rozbieżności pogląd, że tablice rejestracyjne pojazdu nie są dokumentem w rozumieniu art. 115 § 14 k.k.

Art. 374 § 1 k.p.k. statuuje obowiązkową obecność oskarżonego na rozprawie głównej. Wyjątek od owej zasady przewiduje art. 376 § 2 k.p.k., jeśli oskarżony po złożeniu wyjaśnień, zawiadomiony o terminie rozprawy odroczonej lub przerwanej nie stawił się na rozprawie bez usprawiedliwienia. Wspomnieć trzeba, że art. 139 § 1 k.p.k. nie ma zastosowania do oskarżonego pozbawionego wolności, nawet jeśli o

Wzięcie (czy przetrzymywanie) zakładnika w rozumieniu art. 252 § 1 k.k. może mieć na celu wymuszenie 'okupu' właśnie od tej (pozbawionej wolności) osoby np. w zamian za uwolnienie.

Zasada in dubio pro reo nie oznacza obowiązku wyboru przez sąd najkorzystniejszej dla oskarżonego wersji, lecz zakaz czynienia niekorzystnych domniemań w sytuacji, gdy stan dowodów nie pozwala na ustalenie faktów.

W świetle dyspozycji art. 434 § 1 k.p.k. i art. 443 k.p.k. jako wręcz niedopuszczalne trzeba traktować uzupełnianie opisu czynu zarzucanego oskarżonemu przez wprowadzenie do niego jakichkolwiek znamion przestępstwa wymaganych przez prawo karne materialne, których ten opis nie zawierał przed zaskarżeniem orzeczenia na korzyść oskarżonego.

Zachowania realizujące raz znamiona art. 197 § 1 k.k., to znowu określone w § 2 tego przepisu, a także art. 200 § 1 k.k., jeżeli są jednorodzajowe i zachowana jest tożsamość pokrzywdzonego, to wszystkie mogą wchodzić w skład czynu ciągłego (art. 12 k.k.).

W sytuacji, gdy wyrok łączny z mocy samego prawa traci moc jeszcze w okresach przewidzianych w art. 82 k.k., jak to miało miejsce w niniejszej sprawie, to i konsekwencje związane z udzieleniem warunkowego zwolnienia z odbycia reszty kary orzeczonej tym wyrokiem nie są tożsame z tymi, jakby wyrok ten nadal miał przymiot orzeczenia prawomocnego. Utrata mocy wyroku łącznego tworzy nowy stan prawny, który

Oferowanie do zbycia ponad 700 sztuk nielegalnie zwielokrotnionych płyt zawierających pogramy komputerowe, nabytych kolejny raz w tym celu realizuje zarazem znamiona występku z art. 116 ust. 3 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych (tekst jedn. - Dz. U. z 2000 r., Nr 80, poz. 904 z późn. zm.). Przepis ten bowiem penalizuje rozpowszechnianie bez uprawnienia cudzego utworu (jest nim również program

Czyn zarzucany oskarżonym „nie wyczerpywał się” na tragicznym w skutkach wpadnięciu 5-letniego chłopca do studzienki, ale obejmował także ujęte w innej perspektywie czasowej zachowanie oskarżonych polegające na dopuszczeniu do użytkowania bądź nie podjęcia starań w kierunku usunięcia wadliwie zabezpieczonego zbiornika ściekowego i w konsekwencji nieumyślnego narażenia człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo

W toku rozprawy odwoławczej sąd przeprowadza czynności procesowe, w których strony mają prawo wziąć udział. Uczestnicząc, realizują swoje prawa do złożenia wyjaśnienia, oświadczenia i wniosku ustnie lub na piśmie (art. 453 § 2 k.p.k.). Korzystanie z tych uprawnień przez oskarżonego jest zarazem wykorzystaniem gwarantowanego mu konstytucyjnie prawa do obrony we wszystkich stadiach postępowania (art.

Zgodnie z utrwaloną wykładnią przepis art. 139 § 1 k.p.k. nie ma zastosowania do oskarżonego, który został pozbawiony wolności i nie powiadomił o tym sądu (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 23 maja 1974 r. sygn. akt. VI KZP 5/74 OSNKW 1974 z. 7-8 poz. 130, Tomasz Grzegorczyk - Kodeks postępowania karnego - Komentarz - Wydanie III 2003 - str. 383). W konsekwencji nie można było uznać za prawidłowe

Jeśli kasację od prawomocnego wyroku wydanego w sprawie o przestępstwo skarbowe wnosi interwenient, roszczący sobie prawo do przedmiotu, co do którego orzeczono przepadek, to kontrola dopuszczalności kasacji powinna uwzględniać także warunki określone w art. 523 § 2 i 3 k.p.k. Niezbędne jest zatem ustalenie kierunku zaskarżenia w odniesieniu do sytuacji procesowej oskarżonego, z dostrzeżeniem korzyści

Przepis art. 30 § 3 k.k.s., interpretowany w powiązaniu z treścią art. 31 § 1 k.k.s. oraz z treścią art. 46, art. 64 ust. 1, art. 31 ust. 3 i art. 21 ust. 1 Konstytucji, pozwala na orzeczenie jedynie przepadku przedmiotu pochodzącego bezpośrednio z przestępstwa (art. 29 pkt 1 k.k.s.), ale już nie pozwala na orzeczenie przepadku narzędzi lub innego przedmiotu stanowiącego mienie ruchome, które służyły