Regulamin wydany na podstawie art. 4 ust. 4 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy (jednolity tekst: Dz.U. z 2002 r. Nr 112, poz. 980 ze zm.) musi zawierać postanowienia określające zasady postępowania w sprawach pracowników objętych zamiarem zwolnienia. Nie spełnia tego wymagania pismo pracodawcy do

Sprawa o przekazanie przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych części składki na ubezpieczenie emerytalne do otwartego funduszu emerytalnego nie jest sprawą z zakresu ubezpieczeń społecznych.

Brak zatem obowiązku o charakterze ściśle prawnym do podjęcia przez funkcjonariusza państwowego określonego działania, wyklucza możliwość przypisania Skarbowi Państwa odpowiedzialności za zaniechanie na podstawie art. 417 k.c. w zw. z art. 77 ust. 1 Konstytucji.

Wymiar kary nie może być aktem o charakterze „zbiorczym”, w konsekwencji zaś sąd powinien czyn każdego z uczestników zbiorowego działania oraz jego osobę poddać oddzielnej ocenie pod kątem właściwej kary. Oznacza to, że właściwości i warunki osobiste każdego sprawcy jak i okoliczności subiektywne (w tym przede wszystkim stopień zawinienia) oraz obiektywne wpływające na dokonany akt wymiaru kary, należy

W świetle art. 12 § 3 k.p.k. niewyrażenia zgody przez prokuratora - w postępowaniu przygotowawczym - na cofnięcie wniosku o ściganie, nie rodzi obowiązku ponownego rozstrzygania tej kwestii przez sąd po wpłynięciu aktu oskarżenia.

Dochodzenia nie prowadzi się także, jeżeli zarzucony podejrzanemu czyn wyczerpuje znamiona określone w dwóch lub więcej przepisach ustawy karnej pozostających w zbiegu kumulatywnym (art. 11 § 2 k.k.), z których chociaż jeden wyłącza możliwość prowadzenia dochodzenia.

Przepis art. 337 § 1 k.p.k. nie stanowi podstawy prawnej kontroli braków postępowania przygotowawczego, w tym także tego czy było ono prowadzone we właściwej formie.

Zachowanie nauczyciela akademickiego, związane z wykonywaniem przez niego obowiązków o jakich mowa w art. 99 ustawy z dnia 12 września 1990 r. o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 65, poz. 385 ze zm.), stanowią realizację jednego z konstytucyjnych zadań państwa (art. 70 ust. 1 Konstytucji RP) i spełnia kryterium pełnienia funkcji publicznej.

Wydanie wyroku uniewinniającego w razie stwierdzenia, że czyn zarzucony oskarżonemu nie zawiera znamion czynu zabronionego, jest powinnością sądu, także i w stadium postępowania kasacyjnego, jeśli tylko przypisanie popełnienia czynu zawierającego znamiona czynu zabronionego (w formie wyroku skazującego, orzeczenia umarzającego postępowanie na podstawie przepisów ustawy o amnestii, orzeczenia warunkowo

Jeżeli sąd odwoławczy, po rozpoznaniu sprawy z powodu apelacji strony, dojdzie do przekonania, że apelacja jest oczywiście bezzasadna (art. 457 § 2 k.p.k.), to utrzymując zaskarżony wyrok w mocy obowiązany jest wskazać w wyroku, iż czyni tak uznając apelację za oczywiście bezzasadną. W przeciwnym wypadku, przy braku takiego rozstrzygnięcia, uzasadnienie wyroku sporządza się z urzędu, zgodnie z art.

Powstanie przed dniem 15 stycznia 2004 r. spółki jawnej w miejsce spółki cywilnej (art. 26 § 4 k.s.h.) nie powodowało wstąpienia jej do procesu z mocy prawa w miejsce wspólników spółki cywilnej.

Zniesławienie dokonane ze świadomością nieprawdziwości informacji i ocen o postępowaniu oraz właściwościach innej osoby (art. 212 § 1 i 2 k.k.) nigdy nie służy obronie społecznie uzasadnionego interesu (art. 213 § 2 k.k.). Zachowanie takie nie korzysta z ochrony udzielanej wolności wypowiedzi i prawu do krytyki przez art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, ani art. 10 ust. 2 Europejskiej

Pracodawca, któremu pracownik złożył pisemne oświadczenie, że nie jest członkiem związku zawodowego, nie ma obowiązku podejmowania z własnej inicjatywy czynności celem ustalenia, czy pracownik ten następnie przystąpił do związku zawodowego; zaniechanie przez pracodawcę podjęcia takich czynności nie narusza art. 38 k.p., zwłaszcza gdy pracownik świadomie ukrywa przed pracodawcą przystąpienie do związku

Niewywiązanie się z obowiązku powiadomienia pracodawcy w sposób wiarygodny i bez nieuzasadnionej zwłoki o przyczynie i czasie trwania nieobecności wskutek winy umyślnej lub rażącego niedbalstwa pracownika może zostać potraktowane jako ciężkie naruszenie podstawowego obowiązku pracowniczego.