Przewidziane w uchwale organu gminy jednorazowe wypowiedzenie wszystkich umów najmu komunalnych lokali użytkowych w mieście w celu zorganizowania przetargów czynszowych, warunkujących zawarcie nowych umów i w celu wyeliminowania ze sfery handlu i usług jednostek gospodarki uspołecznionej, rażąco narusza zasady współżycia społecznego w rozumieniu art. 5 i art. 354 Kc i jest niezgodne z art. 18 ust.

1. Wybór przewodniczącego rady gminy nie stanowi podstawy do nawiązania z nim stosunku pracy w rozumieniu art. 73 par. 1 kodeksu pracy. 2. Zatrudnienie przewodniczącego rady gminy w tym charakterze nie znajduje podstaw prawnych ani w ustawie z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./, ani w kodeksie pracy.

1. Potwierdzenie przejścia na własność państwa gruntów, o jakich mowa w art. 51 ust. 1 pkt 2 ustawy z 21 marca 1985 r. o drogach publicznych /Dz.U. nr 14 poz. 60 ze zm./, następuje przez wydanie zaświadczenia /art. 217 par. 2 Kpa/, a nie w formie decyzji administracyjnej. 2. Osoba, która kwestionuje tytuł własności Państwa do gruntu, o jakim mowa w art. 51 ust. 1 pkt 2 powołanej ustawy o drogach publicznych

Zaspokojenie roszczenia o zachowek nie stanowi nabycie praw majątkowych w drodze spadku lub darowizny, co stanowiłoby podstawę prawną opodatkowania w myśl art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn /Dz.U. nr 45 poz. 207/.

Zawarte we wniosku o wznowienie postępowania administracyjnego żądanie wszczęcia postępowania w innej sprawie administracyjnej nie może być rozpatrzone w postępowaniu dotyczącym zasadności wznowienia postępowania administracyjnego i wzruszenia decyzji ostatecznej.

Wzruszenie decyzji administracyjnej w trybie stwierdzenia nieważności sprowadzać się powinno jedynie do tych części decyzji, które z uwagi na ich niezgodność z prawem z przyczyn wymienionych w art. 156 par. 1 Kpa, nie mogą funkcjonować w obrocie prawnym.

1. Złożenie wniosku przez osobę, która w sprawie nie jest stroną, ani nie działa jako pełnomocnik lub przedstawiciel strony, powinno spowodować wydanie odmownej decyzji z przyczyn formalnych, to jest z powodu braku legitymacji procesowej wnioskodawcy. 2. Prowadzenie postępowania administracyjnego zmierzającego do merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy mogłoby nastąpić, gdyby właściwy organ administracji

Nałożone na stronę w decyzji administracyjnej obowiązki /nakazy, zakazy bądź innego rodzaju ograniczenia/ powinny być tak określone, aby ich spełnienie bądź niespełnienie było możliwe do ustalenia, skontrolowania, a w razie potrzeby do wyegzekwowania.

Naczelny Sąd Administracyjny nie jest wstanie rozpoznać skargę, która została wniesiona przez skarżącą od decyzji organu I instancji.

W przypadku osób, zajmujących lokale mieszkalne wybudowane przez zakład pracy na podstawie art. 56 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe /Dz.U. 1983 nr 11 poz. 55/, które przed wejściem w życie znowelizowanej ustawy - Prawo lokalowe /Dz.U. 1987 nr 30 poz. 165/ i rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 14 grudnia 1987 r. w sprawie czynszów najmu za lokale mieszkalne i użytkowe /Dz.U. nr 40

1. Wycofanie określonej nieruchomości Państwowego Funduszu Ziemi z wykazu nieruchomości przekazanych do sprzedaży, o którym mowa w par. 12 ust. 1 pkt 1 zarządzenia Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej z dnia 18 września 1982 r. w sprawie cen, warunków i trybu sprzedaży państwowych nieruchomości rolnych /M.P. nr 23 poz. 205; zm. M.P. 1985 nr 9 poz. 80/, nie może być dowolne lecz stosowne do

Par. 46 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 27 grudnia 1974 r. w sprawie praw i obowiązków pracowników kolejowych /Dz.U. nr 51 poz. 327 ze zm./ jako wyprzedzający powstanie Naczelnego Sądu Administracyjnego, nie może być interpretowany jako przepis szczególny w rozumieniu art. 196 par. 3 Kpa.

Niekompletność zarzutów odwołania /art. 170 Kpa/ nie zwalnia organu odwoławczego od obowiązku oceny z urzędu, czy przyjęte przez organ I instancji rozwiązanie prawne jest w zaistniałej sytuacji dopuszczalne, a więc czy organ ten działał na podstawie przepisów prawa w rozumieniu art. 6 Kpa.

Kompetencje orzecznicze organu odwoławczego nie sprowadzają się tylko do kontroli zasadności zarzutów podniesionych w stosunku do decyzji organu I instancji. Organ odwoławczy obowiązany jest uwzględnić zmiany stanu faktycznego, jakie zaszły w sprawie w okresie między wydaniem orzeczenia I instancji, a orzeczeniem II instancji.

Rozwiedziony małżonek na zasadzie art. 216 par. 1 Prawa spółdzielczego traci uprawnienie do mieszkania spółdzielczego, jeżeli prawo do tego mieszkania, z którym związany jest wkład w spółdzielni mieszkaniowej, po rozwiązaniu małżeństwa przez rozwód /lub unieważnienie/ postanowieniem sądu o podziale majątku wspólnego przyznane zostało na wyłączną własność byłemu małżonkowi.

Nieuzasadnione jest pominięcie zeznania podatkowego tylko z powodu, że jest ono niezgodne z ewidencją sprzedaży, której nierzetelność ustalono wcześniej i w związku z tym wyłączono podatnika z uproszczonej formy opodatkowania, samą zaś ewidencję pominięto jako dowód w postępowaniu wymiarowym.

Niezgodny z przepisami prawa procesowego lub ustrojowego skład kolegialnego organu administracji powoduje, że decyzję administracyjną, wydaną przez taki skład organu, uznać należy za wydaną z rażącym naruszeniem prawa /art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa/.

Brak księgi podatkowej lub jej nierzetelne prowadzenie wprawdzie powoduje, że organ podatkowy ustala w drodze szacunków podstawę opodatkowania /art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych - Dz.U. nr 27 poz. 111 ze zm./, ale tylko wtedy, gdy nie dysponuje innymi dowodami niezbędnymi do jej ustalenia.

Cena detaliczna, o której mowa w art. 8 ust. 7 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn /Dz.U. nr 45 poz. 207 ze zm./ nie jest pojęciem regulowanym przez ustawę, zatem musi być ona przyjmowana w pojęciu powszechnie znanym i wynikającym ze słownika języka polskiego.

1. Słuszny interes obywateli, o którym mowa w art. 7 Kpa nie może być w odniesieniu do własności osobistej rozumiany w ten sposób, by praktyczne realizowanie zależeć miało od nieskrępowanej woli organu administracji państwowej podejmującego decyzję na podstawie art. 28 ust. 2 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości /Dz.U. nr 22 poz. 99/. Poza wskazaną w