Stosowanie procedury umożliwiającej ujęcie nieruchomości w gminnej ewidencji zabytków, bez zapewnienia właścicielowi gwarancji ochrony prawnej przed dokonaniem takiego ograniczenia prawa własności, jest niezgodne z konstytucyjnymi standardami ochrony prawa własności.

Uprawnienie gminy do kształtowania polityki przestrzennej poprzez miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego nie stanowi nadużycia władztwa planistycznego, o ile ustalenia planu nie naruszają istoty prawa własności, a ograniczenia wynikające z planu są wprowadzone zgodnie z ustawą i korespondują z przyjętymi w Konstytucji RP warunkami takiego ograniczenia.

Włączenie obiektu do wojewódzkiej ewidencji zabytków musi być poparte przez odpowiednie dowody na wyjątkowe wartości historyczne, artystyczne lub naukowe obiektu, a sama karta ewidencyjna bez właściwej weryfikacji i uzasadnienia nie stanowi dostatecznej podstawy prawnej dla objęcia obiektu ochroną konserwatorską.

Decyzje organów nadzoru budowlanego dotyczące rozbiórki obiektów budowlanych, takich jak wiaty, muszą opierać się na jednoznacznych ustaleniach co do ich funkcji użytkowej i zgodności z przepisami techniczno-budowlanymi. W sytuacji, gdy obiekt budowlany jest użytkowany w sposób niezgodny z obowiązującymi normami, organy mają prawo podjąć działania naprawcze.