1. Kierując się wykładnią językową i systemową art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. 1993 nr 106 poz. 482 ze zm./ za koszt poniesiony należy uznać: 1/ koszt faktycznie zrealizowany w znaczeniu kasowym /rozchód pieniężny/ oraz 2/ każdy faktycznie dokonany odpis niebędący wydatkiem, powodujący zmianę w strukturze aktywów lub pasywów osoby prawnej,

Odpowiedzią na zarzuty strony nie mogą być przy tym formalnie poprawne wywody dotyczące przepisów prawa materialnego oraz Ordynacji podatkowej. Wskazać jednocześnie należy, iż znaczenie procesowe uzasadnienia uwidacznia się w tym, że ma ono dać rękojmię, iż sąd dołożył należytej staranności przy podejmowaniu rozstrzygnięcia oraz ma umożliwić sądowi wyższej instancji ocenę, czy przesłanki, na których

1) Przez możliwość istotnego wpływania na wynik sprawy należy rozumieć prawdopodobieństwo oddziaływania naruszeń prawa procesowego na treść decyzji lub postanowienia, a więc ukształtowanie w nich stosunku administracyjnego, materialnego i procesowego. Sąd, uchylając z tych powodów decyzję lub postanowienie musi wykazać, że gdyby nie było stwierdzonego w postępowaniu sądowym naruszenia przepisów postępowania

Postanowieniem wydanym w postępowaniu administracyjnym, o którym mowa w par. 2 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie wysokości oraz szczegółowych zasad pobierania wpisu w postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 221 poz. 2193 ze zm./ jest postanowienie wydawane w toku postępowania administracyjnego, a nie postanowienie rozstrzygające sprawę co do

Przedmiotem zaskarżenia w trybie art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym /Dz.U. 2001 nr 142 poz. 1591 ze zm./ może być wyłącznie uchwała z zakresu administracji publicznej naruszająca interes prawny wnoszącego, a uchwała będąca jedynie odpowiedzią na wezwanie do usunięcia naruszenia, stanowi spełnienie wymogów formalnych do wniesienia skargi i nie podlega odrębnemu zaskarżeniu

Nałożenie na organ obowiązku uzupełnienia operatu szacunkowego, o dane na podstawie których możliwe będzie ustalenie prawidłowej podstawy opodatkowania przez ustalenie wartości budowli na dzień 1 stycznia 2002 r. jest nieuprawnione w świetle art. 4 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. 2002 nr 9 poz. 84 ze zm./.

Za zgodne z prawem należy uznać zakwalifikowanie rozdzielni elektroenergetycznej do kategorii budowli /art. 3 pkt 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane - Dz.U. 2000 nr 106 poz. 1126 ze zm./.

1) W postępowaniu przed sądami administracyjnymi zastosowanie mają przepisy ustawy z 30 sierpnia 2002 r Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi a nie Ordynacja podatkowa Już tylko z tej przyczyny zarzuty dotyczące naruszenia przepisów ostatnio wymienionej ustawy nie mogą stanowić podstawy skargi kasacyjnej. 2) Ulga podatkowa nie może bowiem wspierać tzw. samowoli budowlanej która podlega

W sytuacji, w której organ administracji publicznej prowadzący postępowanie w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji uzna, iż nie zachodzą przesłanki nieważności decyzji określone w art. 156 par. 1 Kpa winien wydać decyzję o odmowie stwierdzenia nieważności decyzji. Musi to uczynić zarówno wtedy, gdy postępowanie było wszczęte na wniosek strony, jak i wtedy, gdy postępowanie zostało wszczęte

Brak w ustawie z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego /Dz.U. 2000 nr 98 poz. 1071 ze zm./ przepisu wyraźnie dopuszczającego stwierdzenie nieważności decyzji tylko w części dotkniętej wadą określoną w art. 156 par. 1 Kpa, nie oznacza wyłączenia przez Kodeks takiej możliwości. Stwierdzenie nieważności decyzji tylko w części dotkniętej kwalifikowaną wadliwością jest zgodne z ogólnymi