Nie można też stwierdzić, że sędzia wydający wyrok w stosunku do kolejnego współsprawcy, wyrok oparty na tym samym materiale dowodowym, w rzeczywistości przestaje być obiektywnie bezstronny. Przepis art. 41 § 1 k.p.k. nie odwołuje się jednak tylko do faktycznego braku bezstronności sędziego. W przepisie tym mówi się o wywołaniu uzasadnionej wątpliwości, co do bezstronności sędziego w danej sprawie.

Zgodnie z art. 86 § 1 k.k. dolną granicę kary łącznej powstałej z połączenia kary pozbawienia wolności i ograniczenia wolności stanowi najwyższa z kar podlegających łączeniu, którą może być jednostkowa kara pozbawienia wolności albo kara pozbawienia wolności będąca efektem określonego w art. 87 k.k. przeliczenia jednostkowej kary ograniczenia wolności, a górną sumą tychże kar.

Artykuł 415 § 5 k.p.k. powołany przepis przewiduje wprawdzie orzekanie m. in. obowiązku naprawienia szkody - w razie skazania oskarżonego lub warunkowego umorzenia postępowania w wypadkach przewidzianych w ustawie, ale w świetle dalszej części tej regulacji jest oczywiste, że możliwość taka jest wyłączona jeżeli roszczenie wynikające z popełnienia przestępstwa jest przedmiotem innego postępowania albo

Ocena karygodności czynu zabronionego - to jest stopnia jego społecznej szkodliwości - może nastąpić wyłącznie po stwierdzeniu, że zachowanie sprawcy w aspekcie realizacji znamion przedmiotowych jak i zawinienia stanowi przestępstwo. Dla bytu przestępstwa z art. 231 § 1 k.k. koniecznym jest działanie na szkodę interesu publicznego lub prywatnego, charakteryzujące zachowanie sprawcy, polegające na przekroczeniu

1. Konstrukcji czynu ciągłego przewidzianej w art. 12 k.k. nie stosuje się do zachowań nieumyślnych, ponieważ nie towarzyszy im, wymagany przez ten przepis, z góry powzięty zamiar ich wykonania. 2. Sąd Okręgowy był skrępowany faktem zaskarżenia wyroku tylko na korzyść oskarżonych, ponieważ przyjęcie realnego zbiegu przestępstw zamiast czynu ciągłego może nastąpić jedynie wówczas - jak wskazano - gdy

1. Zatwierdzenie przez sąd postanowienia prokuratora, o którym mowa w art. 237 § 2 k.p.k., ale z uchybieniem terminowi wskazanemu w tym przepisie dla rozstrzygnięcia w przedmiocie takiego zatwierdzenia, nie delegalizuje samej kontroli i utrwalania rozmów po upływie tego terminu i nie wywołuje skutków określonych w art. 238 § 3 in fine k.p.k., które odnoszą się tylko do postanowienia sądu o niezatwierdzeniu

Orzekając w przedmiocie wniosku o odszkodowanie i zadośćuczynienie spowodowane niewątpliwie niesłusznym tymczasowym aresztowaniem, ocenić należy odrębnie kwestię podstawy tego wniosku (podstawy odpowiedzialności), odrębnie zaś kwestię szkody jako przesłanki odpowiedzialności. Jest przy tym oczywiste, że zagadnienie szkody (majątkowej i niemajątkowej) aktualizuje się dopiero wówczas, gdy zostanie ustalone

Do znamion przywłaszczenia określonego w art. 284 k.k. nie należy zabór rzeczy ruchomej, lecz włączenie do majątku sprawcy legalnie posiadanej cudzej rzeczy (lub prawa majątkowego). Przywłaszczeniem w rozumieniu przywołanego przepisu art. 284 § 1 k.k. jest tylko bezprawne, z wyłączeniem osoby uprawnionej, rozporządzenie rzeczą ruchomą albo prawem majątkowym znajdującymi się w posiadaniu sprawcy, przez

Artykuł 290 k.k. zawiera ograniczenie przedmiotu przestępstwa tylko do drzewa rosnącego w lesie, co powoduje, że osoba zabierająca w celu przywłaszczenia drzewo wcześniej powalone nie dopuszcza się przestępstwa z tego przepisu, lecz kradzieży o ile wartość drzewa przekracza 250 zł.

Ustalenie w jednym wyroku różnych stawek dziennych grzywny rażąco narusza prawo materialne. Ocena sytuacji majątkowej oskarżonego, leżąca u podstaw jednostkowego wymiaru stawki, nie ulega przeobrażeniu wraz momentem wymierzania, tym samym wyrokiem, kary łącznej, uwzględniającej grzywny orzeczone za poszczególne przestępstwa.

Sąd ten dopuścił się rażącej obrazy art. 6 k.p.k., co mogło mieć wpływ na treść jego wyrokowego rozstrzygnięcia. Nie można w żadnym razie skutecznie zakwestionować prawa oskarżonego do ustanowienia obrońcy w każdym stadium procesu, nawet w takim momencie jak to miało miejsce. Argument, na który powołał się w motywach postanowienia Sąd Odwoławczy, że oskarżony mógł to zrobić wcześniej (aczkolwiek realnie

Zakaz wynikający z art. 415 § 5 zd. 2 k.p.k. odnosi się także do obowiązku naprawienia szkody określonego w art. 72 § 2 k.k.

Przestępstwo określone w art. 270 § 1 k.k. ma (…) formalny charakter, a przedmiotem ochrony tego przepisu jest dobro prawne ogólnej natury - wiarygodność dokumentu. Trudno wskazać konkretnego pokrzywdzonego, którego mogłoby dotyczyć pojednanie, albo też uzgodnienie z nim sposobu naprawienia szkody. Pojednaniem nie może być np. brak sprzeciwu wobec decyzji o warunkowym umorzeniu, ale aktywność stron

Z analizy art. 85 k.k. i zawartego w nim wyrażenia „sąd orzeka karę łączną”, wynika, że sąd wydający wyrok łączny ma obowiązek zbadania pod kątem warunków do orzeczenia kary łącznej, nie tylko prawomocnych wyroków wskazanych we wniosku, ale wszelkich wyroków w odniesieniu do osoby prawomocnie skazanej i w przypadku, gdy zachodzą warunki do orzeczenia kary łącznej, sąd jest zobowiązany do jej orzeczenia

Przypisanie popełnienia przestępstwa w zamiarze ewentualnym, jak uczynił to Sąd Apelacyjny w P., zmieniając wyrok Sądu pierwszej instancji, byłoby uzasadnione jedynie wówczas, gdyby sprawcy udowodniono ponad wszelką wątpliwość, że uświadamiał on sobie możliwość zaistnienia zagrożenia, o którym była mowa i tragicznych następstw.

W procesie poszlakowym łańcuch wiążących się ze sobą poszlak można uznać za zamknięty tylko wówczas, gdy każda z poszlak będąca ogniwem tego łańcucha ustalona została w sposób nie budzący wątpliwości i uniemożliwiający jakiekolwiek inne rozważania. Takie prawidłowe ustalenia faktyczne poczynione przez sąd pierwszej instancji uzależnione są od rozważenia wszystkich okoliczności mogących mieć znaczenie

Konstytucja RP w art. 176. Wprowadza ona w tym przepisie zasadę co najmniej dwuinstancyjności postępowania sądowego. Zasada ta zaś stanowi gwarancję umożliwiającą usunięcie błędów, omyłek i innych uchybień popełnionych w toku rozpoznania spraw przez sądy pierwszej instancji. Wspomniany przepis konstytucji jest też przejawem wyrażonej w jej art. 78 zasady, iż „każda ze stron ma prawo do zaskarżania

Jeżeli więc określone fakty ustalił wcześniej Sąd pierwszej instancji, to wprowadzenie ich do podstawy orzeczenia o karze oraz nadanie im innego znaczenia od przyjętego w wyroku tego sądu, nie będzie przełamaniem zakazu z art. 454 § 2 k.p.k. Zasługuje na podzielenie pogląd, że określone twierdzenie należy do ustaleń faktycznych, jeżeli jest elementem przyjętego przez sąd stanu faktycznego. Obejmuje

Kształtowanie przez sąd odwoławczy faktycznej podstawy rozstrzygnięcia, gdy konieczne były do tego wiadomości specjalne, bez posiłkowania się opinią biegłego, stanowiło rażące naruszenie art. 193 k.p.k.

1. Zarówno w doktrynie i orzecznictwie Sądu Najwyższego utrwalony jest pogląd, że w prawie karnym materialnym obowiązuje zasada pierwszeństwa wykładni językowej przepisów. Zatem Sąd Okręgowy w K. powinien był rozpocząć analizę przepisu art. 72 § 2 k.k., z punktu widzenia tejże wykładni, a dopiero wynik tej interpretacji zweryfikować poprzez dokonanie wykładni systemowej i funkcjonalnej. 2. Wykładnia

Uprawnienie „innej osoby” z art. 271 § 1 k.k. winno stanowić uzupełnienie kompetencji funkcjonariusza publicznego i nie może być utożsamiane z ogólną kompetencją do udziału w obrocie prawnym, zaś dokument przez tę osobę wystawiony ma zawierać w swojej treści poświadczenie, któremu przysługuje cecha zaufania publicznego, a w związku z tym domniemanie prawdziwości. Nie stanowi natomiast wystawienia dokumentu

Sąd drugiej instancji ponownie rozpoznający apelację, po uchyleniu poprzedniego orzeczenia i przekazaniu sprawy do ponownego rozpoznania w postępowaniu odwoławczym, związany jest zapatrywaniami prawnymi i wskazaniami sądu kasacyjnego (art. 442 § 3 k.p.k. w zw. z art. 518 k.p.k.). Oznacza to jednak obowiązek rozpoznania apelacji wyłącznie w granicach przekazania (art. 442 § 1 k.p.k. w zw. z art. 518

Nie ma przeszkód, aby sąd orzekający jako chronologiczne drugi, orzekł o odpowiedzialności karnej za inne elementy zachowania składające się na czyn uznany przezeń za ciągły, jeżeli tylko - analizowane z pominięciem tego elementu, którego res iudicata nie pozwala ponownie włączyć w orbitę ponownego orzekania - wyczerpują one przesłanki decydujące o zastosowaniu art. 12 k.k.

Dla określenia wysokości stawki dziennej nie może być miarodajna wysokość najniższego wynagrodzenia w dniu orzekania przez sąd, lecz wysokość ta w dniu popełnienia przypisanego oskarżonemu czynu. W świetle art. 23 § 3 k.k.s. w brzmieniu poprzedzającym wejście w życie nowelizującej ten przepis z dniem 17 grudnia 2005 r. ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. (Dz. U Nr 178, poz. 1479), podstawą określenia stawki